Xosé Mª Díaz Castro
Eu cantarei as cousas
Naceu en 1917 nos Vilares de Parga, que forman parte do actual concello de Guitiriz. Seguiu estudios eclesiásticos, que non rematou, no Seminario de Mondoñedo. Logo traballou nun colexio de Vilagarcía, licenciouse en Filosofia e Letras, e desde 1948 seguiu ensinando en Madrid, ata que entrou no Instituto de Cultura Hispánica e no Consello Superior de Investigacións Científicas, no que foi encargado do servicio de traduccións. Díaz Castro foi un poliglota consumado: coñecia todas as linguas europeas, mesmo as minoritarias, agás o finés, o húngaro e as do grupo eslavo. Os últimos anos da súa vida repartía o tempo entre Madrid e Galicia, e acó morreu no ano 1990. Os seus ósos descansan no apracible
cemiterio de Guitiriz, concello que, dun xeito inexplicable, ainda non lle rendeu a minima homenexe, tan solicitada polos seus amigos, de consagrarlle unha rúa.
En 1946 gañou os primeiros premios de poesia galega e castelá da Cidade de Betanzos, con poemas que editaría nun folletiño en Vilagarcía. Por eses anos publicou tamén algúns poemas na revista "Alba" e no 1955 Fernández del Riego, que sabía ler moi ben, incluíu na súa Escolma de poesia galega sete poemas de Díaz Castro, que inmediatamente pasou a ser considerado un dos grandes poetas do seu tempo. O seu único libro, Nimbos, onde tamén se recollen aqueles dispersos, non había de ser publicado antes de 1961.
Diaz Castro, coa súa brevisima obra, é certamente un dos nosos grandes contemporáneos, e o máis fondo e verdadeiro poeta relixioso das letras patrias. Dono dunha lingua severa consegue sempre uns ritmos baris e nobilísimos, e algúns dos seus poemas —coma por exemplo o xenial Penélope, que ben vale un bo libro— terán que figurar sempre en calquera sensata antoloxía xeral da nosa poesía.
QUEZÁIS
Non sei por qué me deron esta mañán vidrada
chea de alas de pomba.
Foi, se cadra, un grande anxo esquencido que tivo
dó destes ollos cansos.

Non sei por qué me deron esta tarde tan cenza
cunha fonte no medio.
Quezáis nunha batalla sin nome oiéu a Virxe
voz que Ela conocera.

¡ esta noíte baixiña con mil ventás acesas,
e baixo dela un leito!
Quezáis Deus, tendo dó da noite que hai en min,
varióu soles e mundos...