|
Antón Avilés de Taramancos
|
|||||||||
|
Unha forza telúdica
|
|||||||||
| Naceu no 1935 en Taramancos, preto de Noia, dunha familia agraria e mariñeira. É imposible facer aqui un resume da súa vida de emigrante, que continuou nos paises andinos a súa aventurosa mocedade na propia Galicia: en América foi cazador, contrabandista, labrador, traficante de cabezas reducidas.
Antes da súa marcha traballara con outros nacionalistas radicais pola recuperación do galego e, volto á Terra no 1980, nos seus últimos anos, mentres gañaba a vida como taberneiro en Noia, militou intensamente no nacionalismo político e cultural de esquerdas. Morreu en 1992 dun cancro contra o que loitou gallardamente, dando con esta loita e morte a súa derradeira lección de heroismo e amor infinito pola vida. |
|||||||||
 |
|||||||||
| A súa obra poética iniciouse con As moradias do vento (1955) e A frouta e o garamelo (1959). Durante a estadía americana non tivo máis contacto co mundo literario galego ca algunha correspondencia con Garcia Poeta de verso de ferro e cristal Avilés construíu unha poesfa poderosísima, grandiosa e coral. O amor, a ira nacionalista, a vida como viaxe ou odisea, a nostalxia imposible do home de dous mundos, golpean con forza sobrecolledora nos poemas dun que amou sen mesura a vida, a patria, a liberdade e a materia. |
|||||||||
| Hoxe preciso construí érgome cedo coma Ulises e roubo tódalas naves do mundo. (O meu país vaise polos camiños do soño, pero soñar, irmán, é unha cousa terrible). Os vellos canteiros do meu ser domean os penedos docemente e vanlle dando forma á miña dor atávica de home. Eu soñei esta terra desde sempre cando o cervo nun era mais que a imaxe multicolor nas covas do meu sono. Atravesei desertos de xeada no principlo do tempo, terra miña! e teño o corazón coma un pelouro brunido por amarte en tantas vidas. Só ti es permanente! Hoxe preciso falar cóbado a cóbado contigo meu irmán, pois a palabra afia esta emoción que pon no vento un ar ou agarimo tan antigo que fai canta |
|||||||||
 |
|||||||||