Sucursais bancarias

Houbo un tempo no que case todo era desmedido, e as entidades bancarias facían brotar sucursais coma fungos nos lugares máis impensados, onde as mellores esquinas de edificios dos centros das cidades estaban ocupados por entidades de crédito, e o prestixio dunha entidade se media polo número de sucursais, o ámbito xeográfico e a ánsia de expansión.

Coma os caracois cando non hai sol, todas as entidades están replegando as súas forzas, axeitando as oficinas á realidade de cada lugar, evidenciando que rematou o medrar por medrar e que hoxe o máis poderoso non é o que ten máis oficinas senón o que as fai máis rendibles.

Consecuencia da nova situación é que diversas localidades de Galicia se quedan sen unha sucursal bancaria, nen siquera das caseiras Caixas, consideradas imbatibles, inmortais, non hai moito, e que na actualidade loitan por non desaparecer baixo a superficie dun mar abatido pola tormenta perfecta.

Que nun pobo non haxa entidade bancaria asentada significa que os pensionistas non poden cobrar a súa pensión, os labregos non poidan aboar cuotas e cargos, os comerciantes deban acopiar diñeiro en metálico para as atencións cotiáns, e a vida económica pase a depender dun pobo – por moi de preto que se atope- diferente, co conseguinte empobrecemento da vida económica.

Que ás entidades económicas, os bancos – que caixas case xa conseguimos enterralas- non lles preocupe o servizo prestado senón as cantidades percibidas, tiñámolo claro. Pechando oficinas exercitan o seu dereito ao libre comercio, pero nin concellos nin deputacións e naturalmente a Xunta de Galicia, poden quedarse quietas e caladas, e algo deben dicir ao respecto antes de que se consume este novo aspecto desertizador da nosa vidal rural.