O escornabois

Xa vai o ourizo da castaña no vento para caer, mansamente, ao chan. O escornabois que estaba acochado entre dúas follas de castiñeiro pensou que vomitaba co susto. Soubo ao momento que estivo a piques de irse ao mundo dos bichos mortos. Se o ourizo chega a caer sobre el, adeus moi boas.

O vento deixou de fungar, o castiñeiro deixou de abanear e foi entón cando o escornabois quedou máis tranquilo durante un tempo; sabía que por arriba, en principio, non lle chegaría ningún perigo. Pensamento erróneo; a pega que estaba na terceira galla do castiñeiro xa levaba un cacho estudando ao escornabois e nun visto e non visto lanzouse coma ave de rapina sobre o pobre escornabois. Este axiña caeu na conta de que nun santiamén pertencería ao mundo dos bichos mortos. Pensou no ourizo da castaña. Cando estaba entrando na boca da pega, notou que o vento volvía fungar.