O bálsamo madrugador

Empezan as mañás nas que dá gusto mirar cara ao ceo. Mirar uns minutos antes, un chisco antes de que o sol saúde ao día. No meu caso, a mellor perspectiva chega cando subo para o alto de Piúca.

Dende alí, e mirando cara á serra do San Mamede, o espectáculo faise omnipresente e virtuoso, principalmente cando hai nubes que fan de paraugas sobre os picos da serra.

As cores empezan a bailar segundo pasan os minutos, que tan só soñas con ter naqueles momentos unha cámara de fotos ou de vídeo para poder gravar a auténtica fermosura.

É neses momentos cando pensas que madrugar non é tan só unha obriga, que bendita sexa esa hora na que o sono aínda pesa nas pálpebras con tal de contemplar tan fascinante espectáculo.

A partir de agora, cando as nubes asoman máis veces ca nunca, os amenceres serán o bálsamo madrugador para este mortal.