Deixalos, pois, namorar

Nun libro de João Verde, publicado post mórtem en 1961, canta o poeta raiano de Monção á xuntanza da “Galiza mail’o MInho”. Anos despois este poema foi musicado pola Quenlla, facéndose eco de todo o seu lirismo así como da fonda mensaxe de irmandade que desprende. Unha irmandade que o Miño xa non separa, senón que une!, e une a prol do establecemento de pontes socioculturais e económicas que son portadoras dun potencial único que non podemos deixar de converter nunha fonte de riqueza que os galegos, os portugueses e toda a lusofonía temos que ser capaces de xestionar en reciprocidade. No mundo de hoxe hai que seguir dicindo alto e claro que legar cultura é legar pan, e que o futuro está nunha heteroxeneidade interdependente e non nunha homoxeneidade castradora.

A pasada semana vén de aprobarse por unanimidade no Parlamento galego o “Anteproxecto de Lei para o aproveitamento da lingua portuguesa e vínculos coa lusofonía”; froito dunha iniciativa lexislativa popular que empezou a súa andaina hai un ano, co gallo da homenaxe das Letras Galegas a Valentín Paz Andrade, quen consideraba o galego como “una lengua con la cual pueden entenderse millones y millones de personas, aunque lo hablen con distinto acento o escriban de forma diferente cierto número de vocablos” (recollido na Iniciativa Lexislativa Popular).

Paz Andrade facía así referencia a unha realidade innegable que nos vén ofrecendo pontes culturais, sociais, comerciais e económicas que non sempre aproveitamos. Cómpre facelo agora!, fuxindo de secesionismos que provocaron polarizacións tan absurdas como estériles. Podemos seguir pechando os ollos á realidade ou deixar que o interculturalismo empece a fluír como un motor económico capaz de abrir novos horizontes. Temos un idioma irmán de outro presente nas organizacións internacionais e nos grandes escenarios económicos, sendo a primeira lingua dun país emerxente como Brasil: a quinta economía do mundo. Isto demostra o gran potencial da lingua galega (cultural e economicamente) e o servizo que lle poderiamos prestar a España como ponte cultural e lingüística cos países lusófonos.

Volvendo á proposta de lei, hai que dicir que ten 3 artigos tan sinxelos como interesantes:

· O primeiro fala da incorporación da ensinanza do portugués, algo que contribuiría ao coñecemento dos nosos veciños e irmáns.

· O segundo artigo pretende potenciar a participación en foros lusófonos, o que contribuiría a fortalecer producións culturais conxuntas que se veñen desenvolvendo.

· O terceiro abre as portas á recepción dixital das canles do país irmán, o que contribuiría a compartir as producións culturais das dúas beiras do Miño.

Sen dúbida estes tres puntos poden ser os alicerces dun diálogo de autocoñecemento e recoñecemento mutuo que traería moitos beneficios ás dúas marxes do Miño.

Por outro lado non podemos esquecer que moitas persoas e colectivos culturais veñen loitando dende hai anos por esta ponte cultural. O seu fondo traballo debe ser camiño e guieiro para a construción de horizontes comúns.

Ben seguro que, se esa iniciativa chega a ser lei, contribuirá a descubrirnos moitas cousas de nós mesmos; rachando valados mentais con verbas de interculturalismo, que converten a nosa propia identidade nun patrimonio endóxeno susceptible de mobilizar cara un futuro sempre interdependente.