Patriarca D. Manuel Ladra López: ¡Moitas grazas!

Contoume un paxariño que o día que ti te despediches, unhas plantas que lavaban contigo na Igrexa máis de quince anos, quixeron botarse fóra tras ti, cheas de morriña. Sen ti, elas xa non sabían vivir. E buscaron acubillo en mellores moradías que as soubesen apreciar desde outro clima máis amoroso, coma o que ti lles tiñas ofrecido.

En Mandiá e Marmancón témosche un aprecio especial. Que ben soubeches coidar e atender a D. Xosé María Balseiro Quirós, xa velliño. Como soubeches respectar as limitacións daquel home xa gastadiño que tantas vidas salvou con riscos serios da a súa. Desde daquela fuches e viñeches moitas veces servíndonos con delicada sinxeleza, virtude en ti ben característica. Cando finou D. Andrés Fernández Muíños, fuches reclamado por aclamación popular e volviches para servirnos durante sete anos e, desde un exquisito talante democrático, organizaches unha parroquia dinámica, participativa, chea de vida e respecto mutuo. Axudáchesnos a descubrirmos a Deus nun profundo respecto e amor por cada persoa, empezando principalmente polos máis pobres, enfermos e anciáns. Por iso che queren tanto en Santa Icía.

Fomos designados para collerche o santo e seña, no ano 1997, D. Xosé Francisco Delgado Lorenzo e máis eu. Só tivemos de continuar o que, con tanto acerto, ti deixaches ben encamiñado: Quererlle aos veciños e deixarse axudar por estas boas xentes. Hoxe seguimos todos “téndoche moito amor e respecto por todos os días da túa e da nosa vida”. Por iso, agora, xa entradiño en anos, venerámoste como exemplo e proclamámoste o noso benquerido patriarca con esa chapela vasca coa que, a xeito de solideo, cobres o teu capelo de ancián venerábel, chegado da Chaira ás Terras de Ferrol.

Queremos deixar medrar os días e que volvan as andoriñas. Que se encha de flores todo o val de Mandiá, Taboadoa, e as paraxes de Papoi e Marmancón. Volverán a cantar o cuco e mailas cotovías. Encheranse de chorimas e fermosos alecríns o Coto do Crego e as ribeiras do noso río. E, daquela, cheos de sol e ledicia, convocarémoste un día para que volvas presidirnos a nosa eucaristía comunitaria, que reces de novo polos nosos devanceiros e farémosche entrega dunha placa conmemorativa que sexa portadora dos nosos agradecementos á túa traxectoria como noso cura exemplar e benquerido. E teremos música da boa, da que ti deixaches un herdo ben conformado e confirmado.

A escola taller e obradoiro. A escola de música e a Fraternidade de enfermos da que fuches pioneiro avanzado en toda España. A Igrexa nova de Santa Icía, os traballos a prol do mundo xitano, a solidariedade co mundo obreiro, coa igrexa sempre aberta para eles nos momentos máis duros de redución á fame e con persecucións. As túas conversas na radio. A asistencia e acompañamento gratuíto de enfermos e discapacitados. Todo iso mostra como fuches e segues a ser o crego sempre entusiasta e innovador que enches coa túa vida entregada e compartida máis de medio século e segues a ser un referente exemplar para cantos queiramos seguir modelos de servizo sen pedir nada a cambio. Humilde, sinxelo, entregado, acolledor e firme no servizo. Como se di no evanxeo: Ven bendito do meu Pai, entra no gozo do teu Señor. Porque estiven enfermo e coidaches de min. Porque fun ao cárcere e viñeches verme, sen avergoñarte de miña condición. Porque estiven en necesidade e non te arredaches das miñas beiras.

Por todo isto e por moito máis, que non hai libros dabondo para relatalo, moitas grazas, querido patriarca D. Manuel Ladra López. Ad multos annos et sempre nobiscum vivas!