Belén de pan e paz

Como se a estrela do Belén as trouxera, chéganos a ternura e a solidaridade polo Nadal. Parece que no resto do ano esquéncennos isas fermosas virtudes e vivimos alleos a canta desgracia nos rodea. Non vou a botar mau da crisis ou da prima de De Guindos, porque son tempos de desgracia colectiva e de doores moi serios para aqueles que o sufren, aínda que nós vaiamos zafando.

Vou a falar da necesidade que temos de evitar parvadas e trapalladas valeiras de senso, e recordadar que na vida o esencial e o pan e a auga, un burato onde vivir e un traballo, aínda que sexa precario, onde gañar o preciso para mercar ise pan. Máis, honxendía, as rúas están preñadas de famentos e desfarrapados, de persoas coma nós que durmen con sorte nun recuncho do caixeiro automático.

Só as ialmas cegas non ven a quen se fai un bocata de mortadela e bebe un grolo de auga namentras nós, os ricos, mercamos mil e unha parvada innecesaria e gastamo-los cartos que nos sobran, aínda que digamo-lo contario. Non, non somos solidarios porque aínda non nos atrevemos a rompe-las cadeas da sociedade na que vivimos, e así non somos capaces de dar pousada ó necesitado e moito menos os medios necesarios para que poida voar pola súa conta. Sempre encontramos xustificacións pra o noso egoismo: que iso é labor do Estado, que para iso están os curas…

Niste contexto, atopámonos que España non está tan mal como di a crise. Acó hai moitos cartos, e senón que llo pregunten a cantidade de golfos que pululan pola pel de touro. Milleiros de millóns de euros fuxen pra Suiza ou outros paraísos fiscais nas alforxas das grandes fortunas e grandes empresarios. Famosos de todo tipo que, desde a política ata a canción, agochan o que deberan pagar a Facenda, namentaras unha morea de miméticos parvos babea por buscar-lo seu autógrafo coma se éste valera para algo.

É diñeiro moi necesario no País pra mellora-las condicións de vida da ciudadanía e que ben poidera colaborar para evita-la deseperación da xente que, desahuciada, se suicida. E diñeiro que ben podía servir para amaña-la fame dos nenos que xa non poden disfruta-lo comedor escolar. É diñeiro que poidera arranchar os novos portais de Belén que son as chabolas. E diñeiro que, ben invertido, poidera amaña-lo paro, senón todo, parcialmente. É dineiro que necesitan a sanidade e o ensino, e con iles o I +D, pra desenrolar o País, e a máis, evita-la emigración da nosa xuventude que, na procura duns lares onde seren mellor acollidos, escachan o cor abandoando ós pais.E diñeiro que remata nuns bancos, onte ricos e hoxe pobres, que ninguén coñoce o camiño no que se perdeu. É diñeiro que tamén roubaron moitos directivos, que nos son presentados como parvos, e que se enriqueceron inpunemente vendendo preferentes e outras argalladas…

E así unha morea de indecentes que atoparemos bicando ó Neno das pallas nistas datas.

Gostaríame ve-la cara do Neno, non sería extrano que chorara.
A mín, que xa non sei onde meterme vivindo con esta tropa, só me queda sentir noxo do País e,sobre todo,darme pena.