Designacións

Cando se trata de elixir a unha persoa para desempeñar un posto de responsabilidade, sexa cal fose o sistema, estáselle cedendo por parte de cada un dos que interveñen nesa designación unha parte dos seus dereitos, someténdose ás súas posteriores decisións, precisamente por ter recibido esa dignidade e esa confianza.

En política, uns partidos elixen os seus candidatos en primarias, outros escólleos un comité electoral, e outros – cada quen que pense no partido que sexa – son designados por decisión persoal de quen ten poder para facelo.

Na Igrexa Católica fai falla que se reúna en conclave o conxunto dos cardenais existentes en todo o mundo, nomeados polo Papa, para que eles designen – á morte do que goberna- o seu sucesor.

En principio, calquera sistema é bo se os que elixen o fan en conciencia, escollen o mellor, teñen onde escoller e o elixido –ou a elixida- obra según o seu recto saber e entender. Pero non deixa de chamar a atención o seguido pola Igrexa Copta de Exipto, que ven de escoller o seu Papa utilizando para a elección unha man inocente. E entre os tres candidatos a dirixir ou presidir esta Igrexa, un neno escolleu ao bispo Tauadros que xa é novo Papa.

Ao mellor non está tan mal pensado se o neno non está aleccionado previamente. E dese xeito, trasladado aquí o sistema, evitaríamonos moitos gastos, moitos disgustos e loitas sen fin. Non está mal. A fin de contas, cando votamos, facémolo como nenos grandes en base aos nosos gustos, aos nosos desexos, ás nosas conviccións, aos nosos intereses. Un neno sempre sería máis imparcial.