Cuentos y relatos de Primi

A aparición dun novo libro é sempre un feito gozoso, e mais cando as súas páxinas levan a mensaxe do amor á terra da nacenza, ás súas xentes, ós devanceiros; terra na que temos as orixes, onde mamamos da teta materna, o mais fermoso vínculo coa vida; sobre a que demos os primeiros pasos, baixo a proteción amorosa e o exemplo paterno/maternal; terra na que transcurriron os días da candorosa infancia e da adolescencia, iniciando a aprendizaxe da loita da vida que, coas súas luces a as súas sombras, farán que vivamos días de ledicia e de gozo e tamén, demasiadas veces, de fondas amarguras e tristezas.

A poetisa chilena Gabriela Mistral dixo que “a verdadeira patria é a infancia; a patria é a paisaxe, o ceo, o chan e a atmósfera da nenez”.

Un deses libros, así de entrañable e nostálxico, é o que se presenta á consideración de vostedes. Fórmano un feixe de contos e relatos que son as vivencias dunha focega, ben coñecida e benquerida, pertencente a saga de vella raigame da vila, dotados os seus membros de manifesta sensibilidade artística na que a música e a poesía, expresión ámbalas dúas da mais delicada ternura, estiveron sempre presentes; pero tamén, dotada a autora da fortaleza precisa para encarar a vida, ratifícando así a que é característica antropolóxica da nosa raza: o matriarcado, unha constante ó longo da historia de Galicia, onde floreceron incontables heroínas, recoñecidas unhas, anónimas as mais. O mais fondo do ser desta terra, aparece baixo o tinte feminino. Tamén moito do mellor que leva producido o xenio indíxena débese ás mulleres, que moitas veces son a alma e o corpo do fogar; mulleres insignificantes ó exterior, pero moralmente grandes que levan a dirección da familia e a miúdo tamén a responsabilidade do seu sostemento.

Só un instinto animal, de feras en celo, ou un soplo anxélico insuflado ó nacer, poden explicar un temple tan heroico, de casi inhumana grandeza, que dixera Martínez Barbeito. Son a encarnación da muller forte da que fala o evanxeo.... E cando se aplican á cultura superan tamén moitas veces ós homes. Por eso nalgún momento histórico tense dito que “en Galicia os grandes homes…son mulleres”.

Eu sei que hoxe Primi vive unha xornada de especial emoción. Os avatares da vida levárona a vivir ó veciño Ribadeo. Alí é feliz, séntese querida e respetada. Pero nunca diu as costas ó seu Foz amado; endexamais esqueceo a querida Plazuela, escenario principal da súa nenez e adolescencia. Nen Fondós nen Tupide ou A Fonte, santuario familiar, onde seu pai e seu irmán teceron o mais brillante historial dos asteleiros focegos do século XX; dalí saíron as mais esbeltas, as mais belidas embarcacións que nutriron flotas do Cantábrico. E agora mesmo atópase, con toda a carga emotiva, no epicentro daquel espacio urbano que garda tantas lembranzas: aquí, na histórica panera dos Martínez Otero, símbolo de tempos afastados, moi distintos ós de hoxendía, que por vontade do matrimonio benfeitor acolleo durante moitos anos distintos centros de ensinanza e, na actualidade, convertida en ágora cultural, leva o nome inmorrente do poeta Manuel María; e aquí, na ilusión deste mito histórico, a poetisa absorve o néctar agredoce da nostalxia, da lembranza e da añoranza, rodeada polo agarimo dos seus de sempre, que nos sentimos felices de tela entre nós.

No noso libro “Cartafol de Foz”, decimos dela : “ muller de exquisita ternura e delicadeza é, sen dúbida, a mais sensible dos/das poetas da nómina do parnaso comarcal que canta ó amor, á familia, vibrando a súa lira con especial emoción ante os valores humanos mais profundos e duradeiros”.

SIN TI:

De ti me estoy acordando
En este día de amor.
En ti siempre voy pensando,
Añorándote, mi amor.
De mi vida ya se fueron
Paz, alegría e ilusión.
Y mis pasos van dejando
La huella de su dolor.
Y si viviera muchas vidas
¡siempre serías tú!.
Y si la muerte me llama
¡sé que me esperas tú! s

E para remate permítanme unha alusión persoal: Juan María Nécega, o pai de Primi e mailo Xuez foron, toda a vida, grandes amigos. O Xuez era… meu pai. Moitas grazas.

(Palabras de Suso Fernández, Cronista Oficial de Foz, na presentación do libro de Primi Nécega, que tivo lugar o día 18 de agosto de 2012 no Salón de Actos da Casa da Cultura Poeta Manuel María).