A Bernardo García Cendán

A BERNARDO GARCÍA CENDÁN,
AO IRMÁN DE SOÑOS E ESPERANZAS.

Aínda estou
na xenreira contida e na dor,
na impotencia de verte,
alí calado e mudo, deitado no silencio.
E ao darche a man, sei que perdo
unha man máis, a man amiga,
a man que estivo xenerosa
e me axudaba a erguer a cada intre
das miñas tantas derrotas.
Alí tendido quixen arrolarte cunha breve canción,
con unha anaina doce e suave
como a Lúa de Vilalba, a nosa Matria,
para que durmises tranquilo
abrazando o que soñabas.
Hoxe, Bernardo, quixera ter a verba precisa
para aloumiñarche a orella,
mais sei que hai moitos momentos
nos que sobran as palabras
porque nada din, ...xa non din nada!
Por iso chorarei en soidade as miñas bágoas,
mentres nos mires a todos
polas nubes da nostalxia,
facéndonos rir, coma sempre,
a teu sorrir de esperanza
co teu vagar sosegado,
nas lembranzas pola Chaira!

Mero, no día que pasaches.