O Estado das Autonomías

Agora, que todo está en cuestión, hai quen cuestiona o Estado das Autonomías, que ata este momento consideramos o mellor dos posibles, tendo en conta as indubidables vantaxes de poder decidir entre nós o que é mellor para os nosos intereses colectivos.

Hai que lembrar que cando naceu xa non se considerou unha solución perfecta porque se quixo contentar a todos, co que case nunca se contenta a ninguén. Falouse de “café para todos” ao conceder autonomía a territorios que nunca soñaran con posuíla, que non sentían a diferenciación do conxunto. E aos territorios históricos – Cataluña, País Vasco e Galicia- sempre lles soubo a pouco.

Polo forzado do seu nacemento pero, especialmente, pola traxectoria seguida coñeceremos os resultados das administracións autonómicas onde ten habido realizacións ben satisfactorias pero tamén desmesuras, duplicidades, excentricidades, e nun momento coma este asoman as preocupacións e as críticas por parte dos administrados.

Considérase conveniente a fusión dos concellos, a supresión das deputacións, a devolución de competencias por parte das autonomías ou a reasunción destas por parte da Administración central, como se por si mesma a actuación centralizada fose mellor que a autonómica cando por principio se consideraba o contrario.

É momento de reaxustar, pero non de rebaixar cometidos autonómicos. E momento de suprimir duplicidades, de asumir cada quen as competencias que lle son propias e dotalo da financiación axeitada. Pero que a situación non sexa pretexto para dar marcha atrás na descentralización de competencias que ten demostrado as súas bondades cando as autonomías funcionaron ben.