Silencio na sala

Catro e vinte e cinco da tarde. Esperando no fisioterapeuta. Acaba de entrar unha señora. Pequenota. Porque vexo como lle colgan os pés dende a cadeira na que sentou. Como non lle chega ao chan, fainos bailar.

Xa tomei un café. Xa escribín dous relatos. A televisión está na cadea 10 cunha película. A televisión, pola situación na que está colocada e pola claridade na sala, non se ve unha carallo; tan só sombras borrosas. Iso si, o son chega nítido, claro.

Pasaron xa cinco minutos dende que sentei e dende que inicie este relato. Silencio na sala. Incluso, agora mesmo, a película non ten diálogos. Raño o ombreiro dereito. Aínda me doen os dous.

Antonte botei boa parte do día cunha máquina de sulfatar sobre os ombreiros; deille xofre a toda a viña. E como tan só teño osiños, as correas da máquina marcan a fina pel.

A señora deixou de colgar os pés porque a chamaron para un box. Ai Deus, invádennos as palabras inglesas por todos os lados! A señora Gloria Lago (a presidenta da asociación Galicia Bilingüe) ten medo que o galego se trague ao castelán, pero négase a ver cómo o inglés se come a este e, por suposto, ao galego.

Dicía que a señora meteuse nun habitáculo deste centro de fisioterapia. Imaxino que Xoel sairá dun momento a outro. Xa hai máis de media hora que entrou. Silencio outra vez na televisión. E na sala. Agora mesmo estou só.

Realmente estase ben, estase fresquiño. Entrou o dono ou encargado do centro de fisioterapia. Saíra fumar un cigarro ou facer algún recado. Estivo pouco tempo fóra. Dúas longas barras deixan escapar unha intensa, forte e clara luz sobre a sala. Aparece Xoel. Remato isto.