Curando a conciencia

Non quero ser o salvaxe que cospe cara aos latexos dun corazón que chouta ante unhas fochancas que aparecen unha e outra vez nas estradas desa rexión á que todos os políticos asoballan coa súa memoria.

Non fai falta que se neguen as obras necesarias, pois ás veces chega coa simple memoria para machucar a un pobo, para maltratar unha identidade.

Non quero ser salvaxe e insultar aos “entendidos” que nos insultan. Sempre presumo de pregoar que o maior insulto que se lle pode lanzar a alguén é a ignorancia.

Perdón por non seguir o exemplo de ignorar a moitos políticos da dereita, pero hai comentarios que doen, e a dor hai que expulsala para curar a conciencia.

Cando un desafoga, queda libre. Quixera ignorar ao señor Aznar, pero a súa chulería recoñezo que me vence, que me derrota. De todas formas sigo sen querer ser salvaxe para non cuspir cara arriba.