Pirata sen parche

Ridículo me sinto cando a vela do meu barco se incha no alto da Lomba. Teño medo a que o vento me leve por Sudalomba abaixo. Tería que ir ás vorcalladas e as carpazas esgazaríanme a pel coas trasnadas da infancia.

Procuro botar a áncora na raíz dun piorno e, xa agarrado, contemplar ao lonxe as campás da igrexa de Baños de Molgas. Non tocan a morto, nin á misa, nin á salve, nin dan as horas. Simplemente non tocan.

Porque son as seis y vinte e cinco, e non corresponde. Outeo o horizonte coma pirata sen parche e sinalo coa espada a barronca de máis alá de Río Vello.

Brilla o sol no alto da Chaira e ás miñas costas brúa unha vaca que sae de entre uns codesos. Canto me gusta soñar coa infancia do monte Medo.