Era vilalbés coma min, e o seu irmán José formaba imprescindible parte da Academia Santa María, onde eu estudiei. O Paz que coñecín primeiro, na Academia poñía orden e humanizaba aquel gran edificio no que tanto aprendimos e tanto vivimos.
Ó chegar a Lugo, hai corenta e sete anos, coñecín a este Paz, e fomos amigos desde o primeiro momento. Traballabamos na antiga Delegación de Información y Turismo. Para min, era o primeiro achegamento ó mundo do traballo. Para Paz era o penúltimo, que tiña longa experiencia no mundo comercial e administrativo.
Tomábamos xuntos o café matinal. Eu, con dezasete anos; el con corenta e oito. E se algo aprendín naqueles tempos foron importantísimas leccións de vida deste Paz forte de corpo e espírito, sereno e serio, pai de numerosa familia, que sempre me tratou como un igual, que me axudou a abrir os ollos á realidade do mundo, que me enseñou a ver con ollos vivos o que pasaba arredor de nós.
Para O Paz non sería este o último posto de traballo, que pasaría logo á Administración de Xustiza onde foi concienzudo e escrupuloso funcionario. Traballara durante moitos anos no sector dos coloniales, pero o que daquela aínda non se chamaba Ere deixouno sen traballo na que daquela coidabamos idade avanzada. Quedáballe preto dun cuarto de século de vida activa.
A semana pasada, eu estaba ausente, díxonos adeus caladamente. E xa que non puiden despedirme del, deixo constancia nestas liñas do pasamento dun gran traballador, dunha magnífica persoa e dun entrañable amigo.
(Jesús de Paz é o primeiro pola dereita nas dúas fotografías)
