O Bosque Sagrado

O 21, comezo da primavera, é a escala mundial “Día do Medio Ambiente”. E esta celebración tivo nun anaco da Terra Chá carácter especial cando se dedicou a xornada ó “bosque sagrado”, organizada por un colectivo de estudiosos da natureza que coidan que en Donalbai, do Concello de Begonte, estaba situado o bosque primordial, o mesmo bosque que deu nacemento ó Lucus Augusti, xa que “Luc” significa precisamente eso: Bosque sagrado.

A xornada afectou ós concellos de Outeiro de Rei e Begonte, se ben os actos celebráronse na Casa do Concello de Outeiro de Rei, e alí durante a mañá diversos especialistas abordaron temas físicos ou humanos da terra Chá, facendo especial fincapé na cunca que forman os montes dos bordes, as augas que se moven -os ríos- ou as augas quedas -as lagoas- cada unha coa súa lenda, cada unha coa súa historia e co seu especial papel de recuncho vivo do gran organismo que conforma a viva Terra Chá.

Prestouse especial atención ás persoas, que forman parte da Chaira, foron feitas á medida da Terra Chá, pero tamén fóron facendo a Terra Chá, modificando persoa a persoa, momento a momento, a parte física na que os seres humanos interveñen.

Foi o nacemento dunha celebración de contacto dos chairegos coa natureza, que terá continuidade o próximo vinteun de xuño para recorrer diversos puntos especiais da comarca onde se concentran forzas ou sinais, onde hai monumentos megalíticos e construccións humanas que evidencian que os nosos devanceiros coñecían moito máis do contorno que nos rodea do que nosoutros mesmos coñecemos na actualidade e, desde logo, moito máis do que hoxendía nós podemos supoñer.

A xornada completouse, pola tarde, cunha viaxe colectiva ás Penas de Rodas para velas dun xeito diferente, xa que alí guiados polo arquitecto lugués Carlos Sánchez Montaña, fomos informados das posibilidades de que aquel monumento megalítico fose, en realidade, unha construcción humana, erixida no tempo da dominación romana como homenaxe dos conquistadores á poboación autóctona da comarca de Lucus Augusti, especialmente da Terra Chá, que sería a despensa – o graneiro- da poboación romana e dos destacamentos que explotaban os xacementos auríferos de Montefurado.

Vimos as Penas con outros ollos, como un escenario comparable ó teatro romano de Mérida, con gradas para espectadores, con rampas para o ascenso dos sacerdotes, quedando entre as dúas pedras rotundas un espacio polo que se poñía o sol cada día no que rematada a primavera e comezaba o inverno.

Foi esta unha xornada de inmersión na historia e na lenda, en coñecemento e teorías varias do noso pasado máis lonxano. Unha xornada interesante para os que miramos a Chaira con ollos abertos á natureza, á historia e á sorpresa.

Continuará, e está moi ben que así sexa, Que a historia oficial ten múltiples lecturas, e o que ese día presenciamos foi unha máis. E non a menos fermosa.