¡Os nosos antroidos!

Hai cousas que conveñen precisalas: non creo nos tópicos, entre os que se atopa que ise de que calquer tempo pasado foi mellor. ¡Qué lle pregunten os que pasaron tanta fame no tempos que lles vou a contar! Coido que cada persoa divírtese no seu tempo e que o paso dos anos só da unha perspectiva distinta que non millor nin pior. Eran tempos de moita pobreza, así que case ningúen gastaba cartos nos disfraces. O máis socorrido era unha sábana vella, imperdibles, orquillas e cousas parellas que permitiran a un ir tapado. Tampoco se decoraban as caras, senón que era costume levar caretas, que era case o único que se mercaba. O resto eran retales, roupa pasada de moda, quen a tiña, e ata había, no faio das casas, grandes baules nos que íasen gardandando cousas como “guayaberas” (sempre houbo emigrantes que as traían), retales (había tendas que vendían telas) e cousas parellas. Tamen había caixas de abalorios, con pendientes de plástico, sortixas e unha serie de “relucientes” xoias, que xa se poden imaxinar vostedes. O demáis improvisábase. Por suposto, ninguén facía carrozas móviles, porque os camións eran escasos e había que contar cos propietarios, que os usaban para outros menesteres máis crematísticos. Así que botábase man do maxín e, nesta Terra de armantes, sempre surxían persoas coma os benqueridos Xanás ou Paraventos (d.n.p), por poñe-los nomes de dous que rebosaban maxín. As miñas lembranzas gardan imaxes de persoas simpáticas, parranderas, bebedoras, cando non con cheas moi completas. O humor fino, a nosa retranca, goceina moitas veces.Vivíaa xa no Malecón, xa na taberna do meu tío Paco (bar Timiraos, no único que me estaba permitido entrar pola edade con meu pai) ou na nosa tintorería cando o Eléctrico (Juanito do Paraño) empezaba có “Si se te funde la lámpara…”. Era autor de letra e música. E alí cantaban todos. Era tarde de música de antroido. Miña tía Leonor cosía, Marcelino Gradaille planchaba, Benigna, a filla de Juanito, lavaba a roupa ou meu pai teñía (paraban un pouco para cantar os dous últimos pois o traballo non corría presa) e así continuábase co “Ben dueño mío”, “Con el dinero de la grúa”, e outras como aquela que falaba de D. Senén y unas chicas muy finas, cuio título esquecín, e outras máis, a cada cal máis graciosa. Loxicamente a xente disfrazábase en pandillas máis ou menos afíns. Recordo que unha vez ían no carro de cabalos de “Logo Veño” (por certo, un home moi servicial e traballador) seis ou sete da pandilla da miña casa, entre elas Lola do Real, que era moi parrandera. Non facía falta que fixeran ningunha gracia á xente: chegaba con que mantivesen o equilibrio no carro que non era nada doado precisamente. Outra imaxe de outra xente que non esquezo é a da “Operación”. Argallaran unha especie de camilla, ou mesa de operacións, e levaban un enfermo, que viña a ser o Paraventos. Operábano e ían sacando chourizos, cachola, costela e outras viandas moi típicas da ocasión. Trasfundíanlle sangue, que levaban nuns bidós grandes, e que por suposto era viño clarete. Daquela bebíase moito, sobre todo viño clarete. Creo recordar que ían Pepe Rouco, Placidito, Alberto Michelena, o Areas, quen tamén montaba a súas argalladas, e algún máis. Outro simpático persoaxe era Mancito, quen levaba o seu tablón para xogar co doble sentido da palabra. Fixérame tamén moita gracia una parella que viña sendo unha “niñera” co seu neno no carricoche. Dúas persoas maiores. Facía de neno, creo recordar, Arturo do Rincón. A gracia está en coñocer ós persoeiros. Eran tempos nos que había que termar porque sempre estaba alerta a guardia civil para evitar calquer outra cousa que non fose da festa. Falo do medo a atentados, pois duraba a resaca da Guerra. As armas eran de madeira, feitas, gratuitamente polos ebanistas locais. Sempre había grupos de parroquias coma os de Magazos, que viñan sendo unha institución porque nunca faltaban e gañaban premios. Na miña casa había moita afición e meu pai, nos bailes do Casino, dsfrutaba moitísimo creendo, na súa inxenuidade, que non o coñocía ninguén. A mín, permítanme que lle lo conte como participante sen tratar de restar proptagonismo a persoas tan parranderas coma Chao e Colosía, os irmaus Tarrío ou o gracioso Canea, por poñer ejemplos dos auténticos. A mín dicía tamén sempre me gustou moito e fun disfrazado moitas veces. Había días que me cambeaba de disfraz ata tres veces. Case sempre ía solo, pero outras fun en grupo coma, por exemplo, cando éramos os “Ángeles de Charlie” ( Quico do Landro, O Picocho e máis eu.) Cada un a cal millor femia pois ningún baixábamos do un metro setenta e cinco e a máis éramos moi voluminosos. Outra vez fumos de Paiasos do circo ( Fofó, Miliqui…con Eugenio de Canducha, Pepe do Barato e aquel outro, que logo se fixo famoso por seren o Alcalde do Viñedo, Isaac. Pero, cecais, o máis simpático para mín foi cando me disfracei de “Mis Universo”. Era un martes de Antroido. Ocurréuseme ir facendo gracias pola Travesía, cando de frente atópome cun seiscentos no que viña un forasteiro. Empecei a vacilar con il e invitoume a montar no seu coche pois creeu que era realmente unha femia. Nin corto nin perezoso montei con il e leveino para que me invitara no bar Landro, onde estaban os meus amigos. ¡Ríasenche pouco Lola do Real e aquel verdadeiro amigo que era Quico do Landro! O pobre e infeliz ligue invitoume a un cubata, o que supoñía un gasto considerable, e díxenlle que o esperaba denoite no baile do Casino, que me deixara ir a divertirme e logo xa nos víamos naquel vetusto e pretencioso Casino no que tanto disfrutamos. Entrar nos bailes do Casino, senón se era socio, valía daquela unhas dúas mil pesetas, así que supuxen que xa me libraba de aquel “moscón” que lle gostaba bota-la mau. Alí quedou o infeliz forasteiro, que viña a ser un viaxante de Ferrol quen non me conocía, pois a maioría paraba na Aldeana, que era o café dos meus pais. Funme de troula e non volvín a ve-lo viaxante, nin acordarme dil en toda a tarde. Á noite, cando cheguei o Casino co meu cacho de “tablón”sen acordarme para nada dil, atopeino, sentado no salón Verde. Alí estaba esperándome.Puxo un sorriso de felicidade que non se esquece, e aquello a mín serenoume coma un trauma. E deseguido pensei para mín, pero ¿quén será este infeliz que pagou dúas mil pesetas par entrar no Casino? Para quen non recorde aqueles tempos, direi que dúas mil pesetas podían ser tranquilamente o soldo dunha persoa á semán. Así que eu, que era novo e non tiña culpa da mala cabeza do individuo en cuestión, seguín para diante e, dándolle dous chuchos na cara, pedinlle ó Cajete, que era camarero e amigo meu, que trouxera unha botella de champán por suposto á conta do “meu mozo” en cuestión. A todo esto aclararei que eu ía sen careta, iso sí moi ben maquillado/a. Bebín dúas copas de champán e díxenlle que me esperara que ó final ““pasaríamolo ben”. Troulei durante toda a noite e, de cada hora máis ou menos, ía beber a “nosa” mesa e cando remata-lo champán, veña cubatas. Il non se moveu da mesa en toda a noite non fóra a ser que me perdera. Cando, cerca das sete da mañá, remataba o baile, o viajante estaba esperándome coa ilusión dos apretos da xuventude pois prometéralle que ímos ir ás Nogueiras, zoa discreta, para facer ó que xa saben vostedes. Así que chegado o momento, eu tiña que sair pola porta principal e il estaba moi perto dela.¿E como saio eu agora sen que me día unhas labazadas?.Ocurreuse dicirlle ó Cajete, que era home de moita confianza no nosa casa, onde tiña a roupa de home, dinlle as chaves, e nun plis plas, atravesou a carretera e trouxoma.Cambieime no tocador das mulleres porque xa non había ningunha, e, cando o vín ó noso pardillo pouquiño distraído, salín pola porta botando fume. Ou lume, eu que sei.Cando abrín a porta da Aldeana, respirei profundamente. Da carreira, da resaca e, sobre todo, do medo. Nunca esquecín aquela noite de cuia fe da memoria unha foto con Chemari de Pepé e outra co propio Cajete a quen por certo “deixouno” a moza polo chucho e foto en cuestión. Nas siguientes vacacións de vrau tiven que aclararlle a Feli, a moza e logo muller do Cajete, quen era a real femia. Vellas lembranzas que coido poden agradar ó persoal e sirven par ser testigos dun tempo de divertimento noso e que hoxe supóñenos un anaco de sorriso. Mentras, a xente nova argalla como van disfrazarse eles este ano para alegrarnos a vida .E tamén hai moito parrandero.
Un aperta.