Pola Terra Tchá

Pasei unha semana por Galitzia adiante, sufrindo unha pertinaz choiva. A Galitzia da que falo, que se escribe cun “t” no medio, resulta estar a milleiros de kilómetros de distancia, no sur de Polonia, e por paradoxas da historia ou da vida, é moi parecida ó noso país.

Os buses nos que viaxabamos circulaban por estradas estreitas, antigas, que non permitían máis de cincuenta kilómetros á hora de media. Por eso podíamos perfectamente ollar no contorno, que era plano, como unha Terra Chá que nos rodeou durante días.

Parecía como se a natureza quixese que a similitude coa nosa terra non fose somente a do verdor e a planicie, e así choveu como aquí adoita chover no máis puro inverno, ou cando lle peta. E como pasa en todas as terras chás as augas buscan saída do xeito máis doado, de maneira que os ríos van cheos, desbordando polos contornos, parecendo pequenos mares. E xorden arredor das estradas pequenas ou grandes lagoas que evidencian que a terra non da absorbido máis auga da que xa contén.

Desde Lugo chamáronnos para comprobar que nos atopabamos ben, que as inundacións en Polonia eran noticia destacada polos desbordamentos que tiñan causado sete mortos xa, pero non afectaban a aquela Terra Chá que nos acollía. Nin nos enteramos do problema. Naquela Galitzia, como na nosa, afortundamente, a auga é amiga e non causa graves danos; inunda pero non arrasa, desborda pero non apedra; é compañeira habitual cada vez que lle da por aparecer.

Mentras nos andabamos lonxe, soportando auga e frío, ben sei que por aquí era todo o contrario, e o sol provocou a semana máis calorosa do que vai de ano.

E nesta semana da miña ausencia, celebrou Vilalba unha nova edición da Feira do vehículo de ocasión, xa a quinta e o tráfico “na carretera” alterouse para poder instalar unha grúa no edificio que vai albergar a Fundación Manuel Fraga Iribarne, o que evidencia que as obras van para adiante.

No mundo político, Sonia Verdes tramitou a súa renuncia como concelleira socialista no concello de Vilalba para dedicarse en exclusiva ó seu labor como membro do Parlamento galego, do mesmo xeito que hai pouco tempo fixo a tamén socialista lucense Concepción Burgo que deixou a concellería e cultura na capital para centrarse en Santiago.

E no mundo da Cultura, se en Lugo se rendeu homenaxe a Xesús de Sargadelos por parte de numerosos lucenses por iniciativa da asociación Ágora Cultural, en Vilalba o médico José Ramil primeiro director do museo arqueolóxico Vilalbés recibiu a medalla de ouro dos Amigos do Museo, agora que camiña polo sendeiro dos noventa anos, e ten dedicado toda unha vida utilísima a desentrañar a nosa historia máis antiga.

Unha semana parece pouco tempo se a vivimos de xeito cotián, e parece moito se se trata de viaxar lonxe da vida habitual. Por se fóra pouco, chego e atópome coa romaría dos Milagros de Saavedra que inunda de milleiros de persoas –as crónicas xornalísticas din que dez mil- a miña habitual paisaxe tranquila e solitaria do resto do ano.

En fin, que esta semana lonxe desta Chaira pareceume moi longa. Volver á normalidade é unha verdadeira satisfacción.