Pequenos ecoloxistas

Polo xornal La Voz de Galicia entérome das actividades relacionadas coa natureza que están a facer os nenos de dous a tres anos da escola de educación infantil de Vilalba e chámame a atención a posibilidade de comezar tan cedo a inculcar coñecementos e habilidades en relación co medio ambiente.

Esto fíxome lembrar o entusiasmo dos meus fillos, xa fai anos, cando viñan do colexio traendo nun vaso ou similar recipiente unha semente xermolada, chamándolles poderosamente a atención que dunha faba que se abría puidese nacer unha planta que, á súa vez, orixinaría unha posible producción de fabas. E o mesmo con sementes de árbores que traían orgullosos para a casa tentando conseguir a nosa complicidade para montar na terraza un pequeño bosque.

E agora o mesmo entusiasmo que vexo no meu neto, que cumpridos hai uns días os tres anos, ven da gardería sabendo que entrou a primavera, que agora as árbores frorecen, e logo botarán follas e finalmente froitos... e que despois da primavera virá o verán, e irá á praia. E que non se pode arrancar unha flor dunha árbore porque a árbore sofre e non dará froito. Coido que para os tres anos, xa non hai ningunha queixa.

Todos podemos ver camiño de museos, igrexas e todo tipo de institucións, ringleiras de nenos e nenas, pequeniños, que cos seus coidadores van recibir a lección do día fóra do colexio, nun lugar determinado que é unha lección de por sí. E acostumbraranse a entrar neses sitios especiais sabendo que alí hai algo importante onde os levaron de moi pequenos. Desa idade, entre dous e tres anos, foron non hai moito os nenos vilalbeses ver o Belén de Begonte. Esto, polo que se ve, estase movendo a gran velocidade hacia unha educación de temas humanos que nos interesan a todos.

Os nenos vilalbeses de dous a tres anos fixeron actividades de limpeza na Praza da Constitución, co que de paso dan unha lección ós seus familiares máis directos e a cantos queiramos tomar boa nota. E no seu colexio plantan semilleiros de plantas que, se se logran, poderán levar para as súas casas e -como haberá moitas sobrantes- plantaranse en lugares públicos, despois dun período de aclimatación no patio interior da escola onde os nenos exercerán labores de vixiancia do proceso de crecemento das especies alí plantadas.

De paso, acostumbraranse a que lles falen de carballos, castiñeiros, nogueiras... que alí están plantados, a coñecelos polas súas follas, e a querer as pequenas árbores, primeiro porque son pequenos coma eles, e despois porque coas súas mans colaboraron para darlles a vida.

Seguro que para os nenos, todo esto é un xogo. Real como a vida mesma, pero un xogo ó fin. E resulta moi xeitoso esta maneira de xogar, que introduce ós pequenos no mundo real polo lugar máis idóneo, polo proceso de nacemento dun ser vivo do reino vexetal, ó que hai que coñecer para logo querer; ó que hai que axudar a nacer e logo a medrar, para poder asumir de xeito perfecto un sentimento de propiedade que leva consigo un amor extensivo a toda a natureza que se coñecerá moito mellor.
Parece unha noticia pequena polos seus protagonistas esa de que os nenos de dous a tres anos plantan sementes de árbores. Pero resulta unha gran noticia, transcendente noticia, porque é sinal de que en Vilalba se están criando futuros homes, futuras mulleres, que aprenderán a querer á natureza moito máis ca nós que tivemos que achegarnos a ela por pura intuición.