Cen anos do Hospital-Asilo

Aínda que sexan puras referencias convencionais, os cumpreanos merecen ser celebrados, sexan de persoas ou de institucións.

Nos casos de persoas, con límite previsible no tempo, as celebracións fanse ano a ano. Cando se trata de institucións, sin límite previsto, os cumpreanos celébranse máis de tarde en tarde. E en Vilalba, agora chegoulle o momento ó Hospital-Asilo, que ven de cumprir cen anos. Eso merece ser celebrado, e están neso, na celebración.

Cen anos dunha institución é moito tempo, tempo ben aproveitado se se trata de atender ós máis desfavorecidos, e o Hospital Asilo de Vilalba tense acreditado neste tempo como unha institución enraizada nun pobo, que ten aportado solucións humanas a moitos problemas que eran competencia de máis altas institucións oficiais.

Cen anos son moito tempo. E chama a atención que a comezos do século XX -xuño de 1909- se lles ocorrise ós vilalbeses con preocupación social organizar unha institución que atendese a persoas con problemas especiais dentro da problemática xeral existente, e nacese unha institución modélica que cen anos despois ía ter plena vixencia e vitalidade.

Desde 1937, que comezou a atención ós necesitados ata a década dos sesenta, a atención foi relixiosa, e unha orde de monxas se ocupaba da asistencia ós desvalidos. A presencia das monxas polas rúas de Vilalba era habitual a diario e mesmo pola miña Porta de Cima pasaban a cotío monxas por duplicado – sempre ían por parellas – e eu, sendo ben pequeño, tiña o costume de achegarme a elas a bicar o gran crucifixo que portaban.

Ata que un día non viñeron as mesmas monxas, e unha “Sor” nova non comprendeu a miña inocente devoción infantil e rexeitoume de mala maneira. Eu era moi noviño e só lembro o que miña nai me contaba, pero deixei de bicar cruces de monxas para sempre.

Eso non quita que as monxas fixeran un labor excelente, que agora é máis profesional, máis organizado e planificado, e a institución xa non é un asilo de anciáns onde se atendía ós desvalidos senón que se ten incorporado ó sistema xeral de atención á terceira idade nunha sociedade na que se camiña a pasos axigantados na atención total á xente con problemas.

Un amigo e medio parente, Jesús Vázquez Paz, é o seu capelán; amigos de toda a vida figuran no Padroado desta institución. E 151 vilalbeses residen nesta institución, na que traballan 51 persoas. A todos desexo sorte permanente no seu traballo, e longa vida a unha institución que é unha garantía de futuro para os maiores vilalbeses.

Un alcalde amigo comentaba hai tempo que o único rendible nesta terra eran os vellos, que as casas da aldea que mellor íban eran as que tiñan varios vellos pensionistas, e que o mellor negocio que se podía montar era unha “granxa de vellos”. Naturalmente, era unha broma orixinada polo cambio social que Galicia experimentou no momento en que a xente da terceira idade do rural comezou a cobrar a correspondente pensión por mínima que fose.

Daí o valor que en tempos tivo o Hospital-Asilo atendendo os que non tiñan pensión nin axuda. Daí o valor que agora ten o Hospital-Asilo atendendo a todos, sexa cal sexa o importe da súa pensión.

Van cen anos desde a creación oficial desta benemérita institución, os cen primeiros anos do Hospital-Asilo. Noraboa a todos, noraboa Vilalba.