Ghandi e o borrador do Decreto do Galego

A palabra enfermo ven do latín, IN-FIRMUS, o que non é firme, o falto de firmeza ou de equilibrio e de consistencia, o débil. Este homiño noso non lle quer a Galiza. Non se pode ter tanto odio. Por certo, nunca se ri e endexamais sorrí. Este homiño noso non é feliz. Sempre se presenta en ton agresivo, coma se lle debéramos cartos. É coma o cativo malcriado que se volve a patadas contra da súa propia nai, aquela que o coida e agarima e faina culpábel das súas zunadas. Porque un pouco azuado mesmo parece. E el será ben de todo? Psiquicamente aquí falla algo.

Síntese fundador e constituínte. Parece Franco. Nada lle val do feito antes. Nin sequera dos seus propios. Nin o do Sr. Fraga, o seu pai político. E logo insulta. Así empezaron todos os totalitarios.

Isto reflíctese ben en todo este malfadado proceso de ataque á lingua e no afán de desfacer todo canto hai feito anteriormente.

O borrador é un brodio ou galdrumada indixesta que só xera problemas e non aproveita para nada a ninguén. Cando iso pasa, a fisioloxía reaciona coa náusea, co noxo e co vómito.

Porén o problema non é só o decreto, que o é e ben grande por certo. O problema tamén está en nós, pobo galego con pouco entusiasmo polo nós e o de nós, na identidade colectiva: Terra, lingua, economía, saúde, cultura, apertura ao universal, pobo, Estatuto, conservación do territorio, medioambiente, contaminación ambiental, etc.

“Galiza quere pobo”, escribiu non hai moito Xosé Luís Barreiro. O problema está no “in-país” que tanto desespera a Xabier Alcalá. Na “Vontade de nación” que pedía Anxo Quintana, etc...

Ora bén, non hai mal que por ben non veña, se hai vontade de sacar bens dos males que nos ameazan: O Prestige, O 18 de outubro do 2009 erguendo unha voz común de pobo a prol da lingua polas rúas de Compostela, as plataformas que están a funcionar Queremos Galego, Pro Lingua, Galego Patrimonio da Humanidade, a Mesa, etc., son un signo reactivo fronte á enfermidade de autoagresión e autolesión do Sr. Feijoo e do seu sistema.

Non son partidario das formas violentas que se volven sempre contra de quen as adopta.

Agora ben, esta pode ser a gran oportunidade de sermos nós. Non se trata de queixarse. “Non convén chorar máis. Ela chorou por todos e para sempre”, dixo Luís Pimentel.

“O idioma somos nós, pobo común”. O idioma hai que falalo, normalizalo, esixilo con firmeza onde esteamos. Con vellos e sobre todo cos novos. Na rúa, na casa e na Administración. Reclamalo por activa e por pasiva, por palabra e por escritos. Temos de volver a sermos militantes da lingua. Civilizados si, pero firmes tamén. Sen agresividade, con paciencia, mas con firmeza. Non nos moverán, dicía o cantar. Aquí é onde está o problema máis grande da lingua. Decatémonos, que coma o Sr. Feijoo, por complexo, convertemos a lingua galega nunha “frijolidade” común.
Militantes a prol da lingua. Por iso cómpre falala, esixila, escribila. Libros galegos, escola galega e en lingua galega, música galega, internet e medios en galego, xornais e revistas en galego. Xa sabemos que algo nos van custar. Mas non hai outra. Escola en galego, igrexas en galego, xustiza en galego, sanidade en galego. Non permitirlle a ninguén que non acepte o galego.
Non colaborar en accións, colectas, axudas, folletos, cartaces, etc. que non veñan en galego. A propaganda comercial devolverlla publicamente ás grandes firmas con actos colectivos ante a prensa e os medios. Dos xornais que non defendan o galego ir correndo a voz de que non son ben acaídos e que por moi fortes que sexan dependen de nós. O que paga pode esixir. E se así non se fai, non colaboro.

“Denantes donos, agora escravos?” A resposta está no noso himno: Denantes mortos que escravos.
Non teñamos medo. Son débiles, porque débil é a súa razón. Son IN-FIRMI, débiles inconsistentes, sen equilibrio.
Son coma nenos. Puxéronse a xogar e non atoparon outro brinquedo senón meter medo: lingua, pobo, Estatuto, economía, conservación do territorio, contaminación ambiental, etc. Non saben facer outra cousa. Só mentir coma con Audis.

Son débiles. Falou a rúa, a RAG o CCG, as agrupacións e colectivos, as Plataformas e para o vindeiro ano hai eleccións.

Temos que agradecerlles que deran o berro: Desperta do teu sono Fogar de Breogán!

Feijoo ten o DOGA, por un tempo. Mal goberna e desgoberna. Provoca e destrúe. Mas ten os pés de barro e o rabo de palla coma todos os espantallos. É in-firme.

Nós temos a resistencia activa, pacífica. Coma Ghandi. Sen violencias e mirando cara adiante. Non somos uns nostálxicos. Sabemos onde está o noso futuro. Un futuro construído coa afirmación do nós colectivo galego, en galego e abertos como sempre fomos. Os únicos políglotas e abertos somos precisamente os galego falantes. Non temos que arrepentirmos porque veña alguén acomplexado sen autoestima.

Non esperemos a Godot. Non vai vir nin se lle espera. Si. Espertemos. Vivamos como galegos. Falemos galego. É o noso.