Mentres remexo con coidado a cunca que hoxe me fai compaña, deixo que suba paseniño polo meu nariz o vivo e fresco aroma de framboesa. Mestúrase co da roupa á que acabo de pasarlle o ferro e deixar no cesto. Cando se mesturan ambos cheiros, e como se dun acto reflexo se tratara non podo evitar pechar os ollos e sentirme na casa de Hèléne Hans, agachada xunto as súas herbas e feitizos máxicos. Esta é sen dúbida a inevitable pegada que para sempre Teresa Moure deixou no meu subconsciente coa súa obra, Herba Moura.
De mulleres e paixóns, se é que aínda queda xente que sexa quen de diferenciar entre ámbalas dúas cousas, de iso trata Herba Moura. Paixón pola vida, polo amor, polo sexo, polo desexo, por mulleres e por homes, por fillos, por saber, por coñecer o pasado e por riba de todo, por sentir todo isto.
Moure escribe paseniño unha Biblia para meigas novas. Cada recuncho do texto é un pequeno escondrixo no que se deitar a durmir para termos soños lixeiros, que voen sen ás, que acariñen sen mans e den de comer ás almas ademais de aos corpos.
Herba Moura garda entre as súas páxinas a vida de varias mulleres que se entrelazan nunha histórica viaxe dende a Holanda que rexenta a raíña Cristina de Suecia ata a Galicia contemporánea. Ademáis das curvas do corpo e do destino, teñen estas mulleres en común unha fina ironía e unha densa sabedoría popular que impregna toda a obra e que fai que sexa imposible non sentir ganas de roubarlle os pensamentos a Moure.
Remedios de amor con moralexa e con sabios consellos que veñen de mulleres que non é que sexan de armas tomar como nos di Teresa, senón que son elas mesmas as armas; bicos que desexaríamos ter dado nós no canto delas, feitizos máxicos que nalgún intre da vida quereriamos ter a man
Polas páxinas de Herba Moura circula unha sorte de sangue de muller que desvela unha incrible historia a modo de carta, de receita, de poema
todos eles, textos de mulleres que son distintas pero que no fondo son unha mesma, a muller que todas levamos dentro.
