Distincións municipais

Hai corporacións que non saben o que teñen entre mans. Por eso non imos poñer aquí o nome dunha cidade española que matina en darlle a medalla de ouro da cidade á Selección española de fútbol.

Unha corporación municipal ou provincial é algo moi serio para deixala en mans de afeccionados, especialmente se son devotos dun determinado deporte. E unha febre de verán coma esta non debera cristalizar nunha situación permanente que se agora di moito á súa cidadanía nada dirá dentro duns anos.

Se non, vexamos a situación dos concellos que concederon a súa Medalla de ouro ó anterior Xefe do Estado, nomeárono fillo predilecto e puñeron ás rúas máis céntricas nomes que logo resultaron ser comprometedores e houbo que cambiar de xeito vergonzante.

O derrubamento dun monolito que coroaba unha illa galega colea aínda nos medios, as estatuas parecen ter vida e volven de cando en cando como serpe de calquera tempo, e os nomes do antigo réxime parecen queimar nos papeis e nas paredes.

En Lugo veñen de descubrir que non hai unha rúa na cidade para o Exército español, que recibiu unha homenaxe municipal nos anos oitenta. Porque a praza a esta institución dedicada recobrou hai uns anos o nome tradicional de “Fonte dos ranchos”.

Posiblemente fixese falla unha normativa xeral de obrigado cumprimento para as institucións locais en canto a persoas, institucións, acontecementos ou situacións que poden ser distinguidas e con que honras. Pero eso suporía conceder máis sentidiño nas institucións nacionais que nas provinciais e locais, o cal é moi arriscado supoñer.

A selección nacional é un incidente mínimo nun océano informativo. O máis que merece dun concello é un telegrama de felicitación. E a cervexa que pide unha rúa para a nai de Casillas (o que se expresou de forma ben pouco edificante na recepción popular), que cambien por unha Estrella, que polo menos ten uns anuncios intelixentes.