Predícame, frade

Por un oído me entra, e por outro me sae, dicía o vello refrán galego, quizais para expresar a lonxanía existente entre o predicador e o que escoltaba, lonxanía no status social, na cultura, e ata no idioma porque os frades predicadores, os predicadores en xeral, misaban en latín e predicaban en castelán.

O da misa en latín foise amañando, daquela que os cregos –de acordo co Vaticano II- comezaron a mirar ó pobo, e a misar na lengua propia do país, que daquela era aínda somente en castelán.

E ahí nos quedamos, hai corenta anos. E ahí seguimos. Porque o galego na liturxia aínda é cousa dunha minoría cualificada de cregos convencidos de que a Deus tamén se lle pode rezar en galego. E seguro que a nós, os galegos, nos escoita de mellor gaña no noso idioma propio.

Sinal de que o tema preocupa, mesmo dentro da Igrexa, é a Instrucción que ven de dar o arcebispado de Compostela instando ós cregos a que utilicen o idioma galego na liturxia, entre outras recomendacións en materia de fe e de costumes, ou de costumes da fe.

Está ben o do galego, porque ata agora na Igrexa o do noso idioma é como unha batalla perdida. Hai en Galicia capitais onde non hai misa en galego. O que debera avergoñar a alguén ou a moitos.

Non dicimos que o arcebispado estea avergoñado. Pero sí preocupado. E eso está ben. A ver se vale de algo.