Historias administrativas: O militarote

Pepe era xefe. Viña do Exército para a Administración e naquela postguerra nomeárono segundo de a bordo. Brigada con formación de cabo furriel pero sen coñecementos de cociña.

Chegou o rapaciño de dezasete anos a traballar. Quedouse mirando para el, e comentoulle ó do lado sen gardarse para nada do recén chegado: Mira ti o que nos mandan, nenos, así imos poder traballar... En castelán, por suposto.

A verdade é que o rapaciño non tiña idea de administración, pero viña con gañas de comer o mundo. Mesmo, aínda que tivese que facelo debaixo da férula do sarxento con formación de soldado raso que accidentalmente fora ascendendo por rigoroso turno de antigüidade.

Non se me moleste ningún militar de antes ou de agora. Os de agora, porque en nada se parecen a aquela clase. Os de entón, porque aínda había clases, e eu falo da clase baixa. Moi baixa.

Tiña un protexido. E cando o rapaz foi aprendendo, temendo polo seu amigo, procurou coutar avances que entendía puidesen resultar perigosos para as súas intencións protectoras.

Morreu de non sei que enfermidade. Desas que logo os veciños poden dicir “Xa levaba tempo encamado”. Non pasou á historia, porque ninguén se lembra del.

Non se imaxina que aquel rapaz, case cincuenta anos despois, teno sempre moi presente para procurar non caer nos mesmos erros. A verdade é que tampouco tiña moita imaxinación. Seguro que nin se decatou que en algún momento foi ruín.