Brinde a Marica

Na tensión de pór nome á vida que está a amencer, o sábado imos celebrar tantas xeiras compartidas con Marica Campo, dende os anos que bebeu das fontelas de Lagostelle, acompañando a súa nai en farturentas estadías arredor do Balneario, ata aqueles fríos invernos a carón da Cova da Serpe, xa mestra de Anafreita. A creadora en todos os eidos da literatura: poesía, contos, teatro, artigos… foi aloumiñando mananciais e filóns de fantasía. Nas escolas de Castro de Rei e Muimenta, a Terra Chá foi debelándolle a Galiza das mil paisaxes, dende a primixenia do Val do Incio. Cantas febras das abidueíras destas ribeiras, cinguen o seu compromiso total co país, moldeado nestes anos coma a arxila compacta que un día descubriu na paixón do “alfareiro de Bonxe”, na primeira fornada da súa lírica: Tras as portas do Rostro. Un ensino compartido xa daquela en aldeas e vilas, á escoita dos latexos da Terra que vivifican á mestra, e que engrandeceron o seu corazón, ata esta xenerosidade e entrega na que agora tripamos, no acougo deste abrigo do IES Díaz Castro de Guitiriz, que nun día vai agasallarnos con tanta bonanza e sabedoría. Nunha celebración “competente”, coma cómpre á obriga con Manuel María, o que máis petou a esas portas, para que a palabra de Marica as abrise de par en par, coma vén facendo nestes anos. Imos penetrar nas entrañas do seu compromiso con Galiza, e da súa obra, a través da escoita de compañeir@s dunha longa viaxe: Pilar García Negro, compartindo nome e arelas dende o Lugo da mocidade. Xosé Manuel Carballo, guieiro nos carreiros e agras dos seus comezos de mestra nestes lares, e Manuel López Foxo, que vai achegar as calas da critica literaria da dona da palabra. E á fin, recalaremos nas baias da Mariña, outra das súas paisaxes, con Bernardo Penabade. A Quenlla vai interpretar a “Casa”, un dos eixes do seu vivir, e volverán a removernos coa “Muller”, que fixo vibrar Fuxan os Ventos. Con Tino Baz saborearemos as primicias dun disco que vai editar inspirado na poesía de Marica. As e os alumnos e profesores do Instituto van deleitarnos con “O Premexentes non pode cos paxaros rebezos”. “Chairega de Honra”, coma Fiz Vergara, o primeiro en recibir o título, que con toda fachenda lucía nun lugar preferente do seu obradoiro. E a sementeira sazonou, con tanto brío, nun outono nimbado de recendos e viños novos, que promete máis froitos, coma os contos de As vilas ocultas de Ariach, a Chaira de Marica, cos que brindamos neste día.