Aínda teño sentimentos
Deito sobre a tumba do esquecemento. Pero non esquezo. Máis ben recordo. Recordo aqueles soños que quixeron ser, pero non foron. Inocente! A quen se lle ocorre soñar! Xa sei que soñar é bonito. Pero hai soños que están moito máis alá do infinito. E calquera chega a eles! Nin tan sequera Buzz Lightyear. De todas formas, non son Buzz Lightyear. Son o que senta ó pé do nicho da señardade. E desde ese lugar contemplo o ir e vir dunha bolboreta polas corredoiras do tempo. Quero ser como a rula do conto, que vive e deixa vivir. Ou quero ser o silencio para meterme no ruído de Sabina. Con tanto ruído non se oíu o ruído do mar. Por iso sempre é bonito o silencio. O silencio que non fai ruído. Salto sobre a sepultura dunha
ansiedade que quere morrer, pero que non a deixo. Non sempre se acada o que está aí, aínda que sexa lonxe. A distancia pode ser un recordo. A distancia pode ser eterna. Hai distancias que non teñen separación. Ou extensión. A distancia pode estar nun suspiro, nun salaio, nun salouco. A distancia non é quen para que a rula voe. Non voa. Deito sobre o cemiterio dos pensamentos. Aínda que, estes, nunca estarán mortos. Porque aínda teño sentimentos. Os meus sentimentos.
Arrebolar os nervios
Doce menos vinte da noite. Ladra un can na distancia. Os cans adoitan ladrar na distancia e cerca. Pero é o que se di: mentres ladren. Mentres ladren semella que non morden. Vai ti saber. Estou escoitando o álbum Portrait in Jazz, que Bill Evans gravou no 1959, xusto cando nacín eu. O álbum é vello, pero a música é eterna. E se é de jazz non digamos xa. Un bolígrafo vermello sobre a mesa. Un bolígrafo de tinta negra colgado no peito. E o móbil cargando a batería. Doce menos dez da noite. O asubío dun pardal é coma ese verso que se escapa do poema cando o poeta queda pampo ante o canto da rula. Por certo, hoxe durante case todo o día e mentres un servidor traballaba (porque este servidor traballa sempre, ou polo menos fai que traballa), unha rula estivo cantando sempre moi preto de min. Iso tiña que significar algo! Ó mellor queríame dicir que entre o verso e a estrofa hai moito sentimento. Vai ti saber. Van ser as doce da noite. O que significa que se realiza un salto entre un día, este, sábado, e outro, domingo. Serrat canta Fe de vida. Eu bailo coas pernas dobradas dálle que dálle sobre as baldosas da cociña. A ver!, dalgunha maneira teño que arrebolar os nervios.
A ponte das cabras
A pesar de que unhas finas gallas de amieiro lle impiden contemplar ben o panorama, Laertes Pedroso Levante intenta sacarlle unha foto á Ponte das Cabras, tamén chamada a Ponte do Medo. Porque aí, precisamente aí, para os de Baños de Molgas é onde empeza o Medo, o monte Medo. Xa sei que para os que non son da contorna, o Medo relaciónano co lugar de situación do santuario dos Milagres. Pero para Laertes e para todos os veciños de Baños de Molgas, o nome de Medo asimílase máis a monte. Porque, para el, de rapaz, dicir Medo era dicir ir ó monte coas vacas. Laertes Pedroso Levante, o fillo da Calista, tirouse a infancia e boa parte da xuventude levando tres vacas e un burro para o Medo, xeralmente para a parte de Sudalomba e Detrás da Lomba. O fillo da
Calista (así era como o coñecía todo o mundo, poucos sabían o seu nome real) observa a Ponte das Cabras e lémbrase de como era antes da reforma, principalmente daquela varanda de ferro medio deteriorada que, cada vez que a vía, sempre pensaba nun golpe dalgún coche e da sorte que tería este de non caer ó río Arnoia. Agora, o fillo da Calista, coloca o móbil diante dos ollos e zumba e dálle en calquera postura e en calquera posición para que a Ponte das Cabras quede ben retratada.
Pola esperanza dun sentimento
Quere o asubío penetrar por entre as silveiras do monte perdido, pero o ruído é tan intenso que se afoga xa no carreiro da ignorancia. En moitos carreiros hai sinais para que saibas que un chisco máis alá pode estar o esquecemento dunha vida que quixo ser pero que quedou nunha simple páxina en branco, é dicir, en algo moi pobre, moi triste. Non hai maior tristeza que non saber que dicir. Ou que non saibas soñar. Soñemos un percorrido por entre a néboa e co asubío nos beizos. Soñemos os soños nos brazos de Morfeo. Cae unha grosa galla dun carballo e atranca o carreiro. É aí cando dubidamos entre arrodear a galla ou volver para atrás, entre plantarlle cara ás inclemencias da propia vida ou pechar os ollos e recoñecer que somos inoperantes para loitar contra as adversidades dos soños. Case sempre queres amar pero, ás veces, non te deixan. Non queda outra que ser feliz á túa maneira. Así de simple e así de sinxelo. Quere o latexo do corazón percorrer a distancia entre un si e un non, pero hai pensamentos que non conseguen ir máis alá dun metro, máis alá do mar. Porque non te deixan avanzar. Non queda outra, entón, que asubiar pola esperanza dun sentimento. Asubía e espera.
