Orballar a boca
Hadrán Nado Latino senta no mazadoiro da burga de Baños de Molgas, torce a cabeza para a dereita e pensa que, alá, na curva estaba a tenda da Angelita. Tenda que, para a súa infancia, era prohibitiva. Os seus produtos eran prohibitivos. Tan só de cando en vez, ou sexa, moi de Pascuas a Ramos, a súa nai mercaba algo simplemente para orballar a boca. A ver, quen mercaba produtos de calidade naqueles tempos! Hadrán estaba moitos días a velas. Ou a comer simplemente un cacho de pan centeo mollado, porque o dente non era capaz de penetrar naquela codia dura, de oito días. E cando acadaba entrar no bar, o mesmo do mesmo: pedir tan só medio Vila (medio vasiño de laranxa) para que lle orballase a boca. Que tempos aqueles nos que todo se vendía: desde os dous ou catro ovos que puñan as cinco ou dez pitas ata o litro de leite que daba a Turina, logo de arar ó mellor unha leira de millo. Como ía a pobre dar para o seu fillo e para a casa. E menos mal se daba ese litro. Ó non haber leite, tocaba de almorzo papas de millo. Todo o mellorciño do porco alá ía para o mellor ofertante. Moi de cando en vez, unha chouriza de carne orballaba a boca. Polo demais, todo se resumía en: pan e touciño, pan e touciño, pan e touciño.
Baixo a sombra dun salgueiro
Ifixenio Nocedo aparcou diante do portelo da Lagoa de don Ramiro, reclinou un chisco o asento do seu coche e dispúxose a dar unha cabezada. A ver, eran as tres da tarde e sol caía sobre Entreloríos que daba medo poñerse a ler pola estrada dos Milagres, que é o que acostuma a facer Ifixenio cando a canícula non é tan forte. Así é que, que mellor que intentar soñar cos anxiños. Como semellaba soñar a rula que estaba nunha silveira a uns pasos do coche. O de soñar cos anxiños é un dicir, claro. Con iso só soñan os nenos. Certo que, algunhas veces (ou moitas) hai homes que son máis ca nenos. E moito coidadiño; non é o mesmo ser coma un neno ou sentirse coma un neno. Baixo este prisma de razoamento, Ifixenio Nocedo pechou os ollos baixo a sombra do salgueiro que hai á beira mesma do portelo e confiou en que ninguén o molestase. Non é que a circulación, tanto de persoas coma de vehículos, fose moita a esas horas, pero nunca se sabe. Só é cuestión de desexar algo, cando axiña eses desexos se poden alterar por un instante inadecuado. Por sorte, Ifixenio puido adurmiñarse uns dez minutos. Para el suficientes. Acendeu o coche, deixou o lameiro de don Ramiro fuxindo polo espello retrovisor, e nun dicir amén, entrou pola rúa do Naciente en Baños de Molgas.
Case todo é lei de vida
Non puido ser. Croacia puxo o fútbol e Francia os goles. Moitas veces isto é lei de vida. É como aquel que rebenta por traballar e os cartos lévanos outros. E como o que vota coa intención de que alguén levante este país e, despois, resulta, que o votado apaña os cartos para certos paraísos fiscais. Se case todo é lei de vida. Iso de que o débil vence ó forte, de que David venceu a Goliat foi unha trasnada de alguén que escribiu a Biblia e que pensou que os habitantes do futuro serían parvos. Algo de parvos si que temos; porque seguimos crendo que o modesto lle gana ó poderoso, ó potentado. Ata no partido no árbitro arxentino lle botou unha man ós franceses, ó grande: nin era falta, nin era penalti por moito que lle dese na man. Pero, calquera vai en contra do poderoso! Case todo é lei de vida.
Menos mal que a natureza pon a cada un no seu sitio... no momento de entregar a Copa, aí apareceu ela, poñéndoos a mollar, pingando para dicir que esa final ganouse tormentosamente, a base de catro lóstregos franceses por dous arcos da vella croatas. Que un foi dun regalo do Lloris? Pero dous dos outros foron un agasallo da arbitraxe. Croacia non mereceu perder desa maneira. Pero, que empece xa a Liga!
Por encima dos demáis
Xa que vou falar de coches ou da súa condución, usarei o verbo circular. Circula por aí unha enquisa ou estudo sobre os cabreos supinos que realizamos ó conducir. Parece ser que uns 100.000 galegos dámoslle á lingua despectivamente (e máis que á lingua) cando imos agarradiños ó volante. A min esa cantidade chócame moito. Creo que é ridícula, que é moito máis grande. Dentro do coche, como non nos oe o outro chofer, barrenamos de tal maneira que, pobriño se o collemos. Certo, máis seguro que se o collemos metamos o rabo entre as pernas. Eu mesmo; recoñezo que esbardallo, que badúo contra o de adiante ou contra aquel que vexo que fai algunha barrabasada. Cuspo os catro cuspires. Sabemos que é lei de vida: o de poñernos sempre un punto por encima dos demais, o de sentirnos perfectos. Se cometemos nós o fallo, custa, custa moito erguer a man e pedir desculpas. Como moito agachamos a cabeza e miramos para outro lado. Como me gusta andar, e tendo A Valenzá un pequeno (ou grande) caos circulatorio, vexo accións e xestos que, repito, moito máis de 100.000 galegos pomos a parir ós demais cando conducimos.
