Sentado ante Sudalomba
Grandes nubes grises cobren Sudalomba e Gabriel Hebraco Forzudo senta na cuneta para fumar un cigarro. Gabriel, O Piollo, vai camiño dos Milagres simplemente para tomar un café alá xunto ó santuario. Fai ese percorrido todos os días e practicamente á mesma hora, ás catro da tarde, sexa verán ou sexa inverno. Ás catro, Gabriel Hebraco sae da súa casa de Baños de Molgas e, se é verán, colle un sombreiro, pero se é inverno é unha bufanda a que colga do pescozo. Fai dúas paradas: a primeira, apoiado na varanda da ponte das Cabras para contemplar con parsimonia o río Arnoia e achicar os ollos na procura dunha troita. A segunda parada é na que está agora mesmo, na cuneta para observar Sudalomba. Porque en Sudalomba case se pode dicir que se tirou a súa
infancia e a súa xuventude coas súas vacas. El só tiña tres, pero, alí, polas mañás, ás veces xuntábanse case un cento. Habendo tantas, claro, había pelexas a darlle cun sacho. Pelexas entre vacas. Pelexas entre burros. E algunha vez incluso, pelexas entre veciños. Porque si, porque somos tortos. Non obstante, ó ser rapaces, remataba a pelexa e, ale, a xogar xuntos de novo. Gabriel Hebraco Forzudo sorrí, apaga o cigarro, ergue e segue camiño dos Milagres. Mentalmente, dille adeus a Sudalomba.
Conto ata tres
Conto ata tres para saber que o asubío que sae polos meus beizos é para chamar ó Uriarte. No número dous xa Uriarte erguera a cabeza e lle dera ó rabo. Hai cans que son moi listos. O meu é moi listo. Cando me poño a comer, mírame daquela maneira na que el sabe e eu sei que non queda outra que lle dar unha codia de pan. Hai olladas que abrandan. A de Uriarte derréteme. Ás veces come máis ca min. Conto ata tres para pensar nos biosbardos dun Kyrie, eleison na misa de doce. Cando vou no número dous xa o Christe, elison sentou na metade do Credo e dixo que por un oído lle entraba e que polo outro lle saía. Hai oracións que se volven rebeldes cando un condenado quere confesar o seu pecado. Que lle quede o consolo de que todos, algunha vez, fomos pecadores. Conto ata tres para berrar polos indefensos que non teñen defensa. No número dous xa hai quen me di que non teñen dereito ningún. E non tardan en cantarlle o responso do Kyrie, eleison Christe, eleison; polo mesmo. Por iso cada vez entendo máis o de indefensos. Conto ata tres para asinar unha mestura de pensamentos que van e veñen pola memoria dos tempos. Cando ía no número dous, xa intuía o punto final.
Contemplando os obxectos
O bochorno penetra na pel como auga fervendo ou gurgullando e penetra tamén na alma como nugalla amoucada. Mentres, Concha Piquer dicindo que es a miña vida e a miña morte, que non debía de quererte e, non obstante, quérote. Agora iso tamén o di Joaquín Sabina. Tanto ela coma el deben de querer moito. Creo que todos amamos moito. Ata o suspiro quere á distancia e o latexo ós obxectos recibidos. Ata a nostalxia ama o tempo que vai e vén entre conversas de aquí estou. Pero o tempo é ese animal que bufa porque non todos os camiños levan a Roma. Algúns teñen tanta reviravolta que os rematas no principio. E quedas quietiño, contemplando os obxectos e deixando que a
emoción che faga un nó na boca do estómago ou que os ollos se che empanen dunha melancolía nostálxica. Así de estrambótico e bonito e sinxelo e cándido e inocente é o querer. Como o de Concha Piquer, como o de Sabina, como o de moita xente. O bochorno fai que me acalore e a calor non deixa espallar os pensamentos. Polo que estes seguen unha e outra vez vendo obxectos pola mesa e palabras escritas que emocionan, que fan sorrir e, por que non, que fan soñar.
Baixo a sombra dos amieiros
Logo dunha volta e dúas reviravoltas asento o meu corpo cansado sobre a varanda da rúa Ansuíña e deixo que a sombra dos amieiros da marxe dereita do río Arnoia me alivie un pouco a suor que se me pega á camisa, á pel. Contemplo a ponte e, ó mesmo tempo, furgan os pensamentos sobre o mundial de fútbol, chegando á conclusión de que non é necesario que compita xa España para seguir gozando coma un anano cos partidos. O último, o de Inglaterra-Croacia. Que heroes, que coraxudos os croatas! Tres prórrogas seguidas e aí están: na gran final. Non sei, pero dáme como unha palpitación de que o domingo haberá prórroga. Contemplo a entrada no parque Ansuíña e xusto a uns dous metros vexo como pousa sobre o verde céspede unha fermosa rula que, por un casual, me mira, aínda que axiña peitea buscando quizais un recordo ou un sustento. Eu tan só sorrío e deixo que a miña imaxinación busque os niños nos que ela asente alí a súa felicidade. Hai rulas que se lles nota ás leguas que son felices. Baixo a sombra dos amieiros chanto a vista nas augas mansas do río Arnoia e axiña vexo que polo río abaixo vai unha troita de pé, quen a puidera coller. Prefiro a rula. Que vexo que me volve mirar. Sorrío.
