Onde se viu outra!
Dos días enteiros sen ler. Onde se viu outra! Sen ler ningunha páxina. Hai veces que tamén adoito ler moi pouco, pero algunha páxina sempre cae. Aí atrás, non obstante, foron dous días nos que nin tan sequera abrín o libro. E, coidadiño, algún anda sempre comigo. Pero... as circunstancias, o traballo, os bailes de aquí para alá. Pois ben, aínda peor; un deses días (o segundo) tiven que ler este xornal ás nove e pico da noite! Isto si que é como para que se deteña o mundo. Eu, que adoito lelo á primeira hora da mañá. Tan á primeira que, as veces, ata teño que esperar por el. É certo que os domingos, festivos e festas de gardar, ten que esperar La Región por min. Eses días de descanso (ou de nugalla) as súas crónicas, noticias e artigos non se renden ante os meus ollos ata as once e pico ou doce da mañá. Ó que imos; tirarse dous días sen ler
nun libro, para un servidor, é algo así como morrer un pouco, como deixar de soñar. Porque, lendo, vaia que se soña!, vaia que se goza! Creo que ata con eses que non acaban gustando se goza. Polo menos sabes por que non che gusta, por que non gozas. E, iso si, descóbrelo por ti mesmo. Que quizais sexa o máis bonito dos libros: o descubrilos ti.
Un equilibrio escravo
Mentres escoito o jazz de Sarah Vaughan e Clifford Brown, escribo. Escribo sobre os biosbardos dun soño e sobre o tiroliro a sete voces. Tiroliro a sete voces é unha novela de Xosé Fariña Jamardo que sempre me chamou a atención polo título. O de tiroliro, engancha. E se non que llo pregunten á miña muller, que xa a teño aburrida de tanto que lle ando encima con tiroliro a sete voces. Encima dos raís da vía do ferrocarril, pola zona da estación de Baños de Molgas, de rapaces, non lle puñamos unha moeda para que a esmagase o tren ó pasar, senón que pousabamos algo polo mero feito de ver como se estrullaba. Como iamos poñer unha moeda!; en primeiro lugar, non a tiñamos e en segundo lugar, se a tiñamos e a puñamos quedabamos sen ela. E non estaban os tempos para tirar nin tan sequera unha cadela (cinco céntimos de peseta). A voz de Sarah Vaughan lévame ós mesmos raís, sobre os que, andando, faciamos equilibrio e contabamos os pasos de aguante sen caer. O caso era matar o tempo nas tardes dominicais. Só nas dominicais. Nas laborais, con escola ou sen escola, o equilibrio faciámolo cavando nas leiras e que non se torcese o rego. Levalo dereitiño; ese era un equilibrio escravo.
Sapoconcho contra bolboreta
Estou sen amañar, díxolle María Ádega Grego a Dacio Aspirante. Estou espeluxada, acabou rematando. O seu amigo Dacio Aspirante mirou para ela e ríuselle na cara, claro. Porque el sabía, ela sabía, sabían os dous que iso era unha trapallada, unha trangallada. El, incluso ela, ou sexa, os dous sabían que era tan fermosa que deixaba a calquera coma un pan, que cortaba o impo. Dacio Aspirante quería unha foto da súa amiga. Sempre quería unha foto da súa amiga. Porque Dacio Aspirante quería facer honor ó seu apelido: aspiraba a que fora algo máis que amiga. Normal, con esa fermosura! Dacio non era parvo. E pedía, insinuaba, propoñía, recomendaba, deixaba caer directas e indirectas. Mais María Ádega Grego era moita muller para o probe aspirante. A súa
amiga nacera no seo dunha familia que vivía nunha área concreta dunha, tamén, cidade concreta. E Dacio, máis ou menos o mesmo, pero pola outra beira. É dicir, algo así como comparar a lentitude dun sapoconcho co voo elegante e fermoso dunha bolboreta. Ou sexa, inalcanzable. Estou sen amañar. Estou espeluxada. Que lle importaba iso a Dacio Aspirante! Se el ía moito máis alá dunha cara bonita.
Marcando territorio
Que é unha fronteira? Non debería haber fronteiras! Malditas fronteiras! O ser humano é ser humano tanto en Ferrol como en Manila, en Baños de Molgas como no Sáhara. Non obstante, deixamos que a cor da pel nos inflúa, que a vestimenta dun pobo nos altere e que as costumes as tomemos como insultos. Maldito ser humano! Non hai maneira. Non hai maneira de que convivamos todos xuntos. Iso só ocorre en algúns momentos de moi pouquiñas películas. A realidade amosa un mundo cruel e resentido. E ante todo, envexado. Queremos mandar nunha porción de terra que non é nosa, que nos puxeron aí. E marcamos territorio. Como os animais. Somos animais. Por que o que facemos nós é emigración e o que fan outros é invasión? Malditas fronteiras! Ás veces penso que debería chegar o diluvio universal e que limpara todo o que tivera que limpar, é dicir, todo. E empezar de cero. Ou sexa, sen o ser humano. Porque o ser humano é un animal que axiña marca territorio. Non vaia ser que... Con que dereito marca territorio. Se non é del. E se o conquistou, por que o conquistou? Ansias de poder. E o que pode, marca territorio, pon fronteiras, levanta muros e soergue valados, ou sexa, implanta odios ou xenreiras ou animosidades ou fobias.
