Os pobos conservan o seu maior aceno de identidade se manteñen vivo o idioma propio, aínda que a modernidade encádreo niso que algúns chaman linguas menos difundidas.
Galicia fala galego. Fálao case o cento por cento da poboación. É un idioma nobre e armonioso, como reza no noso himno.
Curros Enriquez, Eduardo Pondal e Rosalía de Castro son os protagonistas do chamado Rexudirmento, o movemento literario que o consolida.
No comezo do século XX, Noriega Varela e principalmente Ramón Cabanillas espertan a conciencia nacional cos seus poemas e inícianse as primeiras reivindicacións da patria esquencida con idioma popio.
A chamada Xeneración Nós, con Ramón Otero Pedrayo liderando un grupo de mozos intelectuais continúa a creación literaria no propio territorio galego, pero será en América onde xurda a Literatura da Postguerra.
A lingua galega mírase no espello da nosa arte literaria, que non sempre foi ben comprendida; por iso é polo que a súa historia arrinca no propio territorio, pero rexurde no exilio, como elemento reivindicativo, nunha etapa na que está marcada polo éxodo dos galegos, obrigados a deixar o país tanto pola represión política como pola carencia de oportunidades.
Porque, co exilio e as correntes migratorias cara a América, durante a ditadura franquista, a Literatura Galega tamén emigra.
A Habana, Bos Aires, Montevideo, Caracas e México, son testemuñas do nacemento dos centros galegos, auténticos núcleos de conservación da cultura galega perseguida.
Á súa sombra nacen novas publicacións e neles crece a Literatura do Éxodo, protagonizada polas máis extraordinarias figuras literarias galegas dos chamados anos difíciles, como Castelao, Blancoamor ou Celso Emilio Ferreiro, os máis populares dunha longa lista de figuras senlleiras que mantiveron viva a chama da nosa cultura.
