Miscelánea Focense: Caza Maior e Turismo

Dun tempo a esta parte os focegos, indíxenas e achegados, non deixamos de sorprendernos cando, con demasiada frecuencia, aparecemos nos titulares de portada dos xornáis; e non sempre por razóns exemplarizantes que nos deparen o prestixio que emanaría da obra ben feita que, neste caso, se cimentaría no respecto e a defensa dos valores que teñen que ver coa cultura medioambiental, a dotación dun hábitat que potenciara un entorno mais humano e distendido para a convivencia ou co patrimonio natural e histórico-cultural, material e inmaterial, no marco do noso municipio.

Esta realidade evidente mestúrase con episodios, uns inesperados e outros provocados, singulares todos eles, que dan un toque de orixinalidade ou mesmo de pintoresquismo ó diario discurrir de tanta bazofia.

Curiosamente é na época estival cando proliferan estas situacións e entón pasamos a ser noticia polo que o acontecemento ten de insólito ou inusual: no verán do 2005 a nova deixábanos abraiado; “un artista alemán ultima a unión virtual entre Foz e a súa antípoda”. Descoñecemos qué se nos perdía a nós por aló, pero así o declaraban Joerg Jozwiak, o promotor desa cousa, e mailo goberno local.

Non se soupo mais da chocante iniciativa, por eso ignoramos se se atopan aínda á procura de conectar os cables ou se é que o que alí había valía pouco a pena….

Confesamos que acollimos o anuncio con indiferencia, porque os que chegamos a destempo á cultura “do virtual”, e polo tanto co consabido desfase, sempre mantemos certa dose de incredulidade ante tanta marabilla…

Sen embargo o que sí espertou a curiosidade, e mesmo produciu en nós unha remota esperanza, foi a sorprendente aparición dun oso no entorno do Bispo Santo porque, aínda que morto, dende a nosa ignorancia pensamos que tal feito podía ser sinal de vida (non morre o que non vive); e aínda recoñecendo que non é ese o medio mais exeitado para a supervivencia destes animais, con un pouco de imaxinación e moita fe, poderíamos contemplar a posibilidade de que aquel paraxe, polo que xa se señorean o xabarín e o corzo, se convertese nunha reserva de caza maior.

¿Imposible? Os focegos estamos históricamente curados ante a realidade de aconteceres que rachan coas leis naturais e mesmo con toda a lóxica ¿Non foi precisamente dende alí mesmo onde San Gonzalo, contrariando tódalas leis físicas e os razonamentos escolásticos, afundíu unha flota de naves normandas que se dispuñan a invadir a nosa costa?

Hai algúns meses uns estudosos do sector turístico decían que a procura do “turismo de calidade” pasaba pola oferta dun ocio que, mais alá das fermosas praias coas que natura nos agasallou, se asentaría no deporte naútico -é decir, os portos deportivos- e os campos de golf e sinalaban tamén que a caza maior exerce unha poderosa atracción para xentes “de calidade”, entendendo o termo no senso que nos ocupa.

Aquí radica precisamente a razón do interese que en nós espertou a posibilidade de que a especie viñera a medrar e multiplicarse polos pagos nos que esta peza perdeo a vida: ó parecer o animal subiu en mala hora ó Pico da Lebre (paraxe natural, singular e carismático, en tempos espléndido miradoiro, hoxe cego e cochambroso), e alí morreo de noxo e de tristura.

Atendendo, pois, ós analistas do fenómeno turístico, unha vez confirmado que Foz non terá porto deportivo e que nada se sabe daquel campo de golf que hai mais de tres anos se daba por feito, e ó que entón se considerou a panacea para “a consolidación do turismo no noso concello”; así as cousas, só nos queda, para esa ansiada mellora cualitativa do noso turismo, a alternativa da caza maior, e nesta situación o oso era a última esperanza; mais temos que recoñecer a nosa decepción: a presencia do plantígrado foi tan só unha quimera, un espellismo.
A vida está chea de frustracións.