Como unha apóutega en flor
Di Fernando Fernán-Gómez que as bicicletas son para o verán. E eu digo que os sapoconchos son para andar pola Porfía con tanta parsimonia que chegan incluso a cansar. A cansar nós de velos, non eles de andar. Os sapoconchos andan coa súa pachorra ás costas. Ás costas e nas patas. Di a estrela fugaz que vén do máis alá a unha velocidade tal que só tes un suspiro para seguila. Pero ás veces chega un suspiro para deixar, na memoria, todo un libro escrito. Ou unha película rodada. Di Joaquín Sabina que lle sobran os motivos. E eu digo que me falta afouteza, que me falta audacia para marchar para Portugal. Quero marchar para Portugal! Ou para a estrela solar máis afastada. Cada un desexa o que lle convén, e xa está. Non me sobra ningún motivo, e por iso aperto as entrañas para que os latexos non se me boten fóra do peito. Teño medo que o meu corazón choute de baldosa en baldosa `para acabar rodando polas escaleiras. Semella unha esaxeración, pero moito coidadiño con eses saloucos que están preñados de sensibilidade. A ver!, enténdese que son sensible. Sensible como unha vara de vimbio ou como unha apóutega en flor.
Catro suspiros e volta para acá
Xa está. Agora si que é certo que atopei o camiño. O camiño das estrelas. Sabedes da miña paixón por viaxar polo universo, aínda que sexa na cola dun cometa ou no corno da lúa minguante. Sempre quixen ir ata o infinito e máis alá. Pois calquera día vou incluso moito, pero moito máis alá. Por en canto, empezo a preparar catro cousiñas de nada (total, co pouquiño que peso e flotando por esas atmosferas, sei seguro que me sentirei lixeiro e non precisarei moita cousa), digo que preparo catro cousiñas e collo camiño da estrela que acaba de descubrir o telescopio espacial Hubble, que seica é a máis afastada xamais vista. Ná, á volta esquina, a uns 9.000 millóns de anos luz. Que é iso para a miña imaxinación! Case me dan ganas de coller unha pértega e choutar de planeta en planeta. Ata penso que acortaría o tempo de chegada. A 9.000 millóns de anos luz, algo así como catro suspiros e volta para acá. A estrela chámase Ícaro e é de cor azul. Cando chegue eu alá ó mellor xa cambiou de cor. Vai ti saber! Por aí as atmosferas son como son. Poden estar moi cargadas ou moi limpas. En principio, mañá emprendo o camiño. Marcho alá porque teño que marchar.
A boca negra
Macario Grego Feliz apoia as mans na varanda da ponte que cruza a vía do ferrocarril e mira para á esquerda e sabe que aí, ós poucos metros, está Bouzas. Mira para a dereita e ve o camiño que leva ó muíño do Dositeo. Pero se mira para adiante, alá está... a boca negra. A boca negra que dá medo. A boca negra descoñecida. Está afastada, pero alá está. A incógnita é que haberá máis alá. Se é que hai algo. Macario Grego Feliz mira fixamente para o fondo, segue a liña dos raís e, zas, atópase coa boca negra, coa negrura. Ata el mesmo non sabe se se atreverá a achegarse. Aperta con forza a varanda ó mesmo tempo que escoita o grallo dunha pega. Mal presaxio, pensa ó momento. Desde rapaz sempre lle dixeran que as pegas traían mala sorte, que eran coma espíritos malignos nas almofadas dos soños. Macario Grego Feliz deixa
caer un esgarro sobre a vía e camiña cara á boca negra. Vai devagar, ás veces facendo equilibrio sobre o raíl dereito. Cando non se sostén intenta pisar só nas travesas para evitar que os coios lle manquen os pés e para que non lles manchen os zapatos. A uns trinta metros da boca negra dá media volta. Non quere darlle a razón á pega e queda coas ganas de saber o que hai máis alá daquela negrura. El non o sabe, pero máis alá só está a Ponte das Cepas.
Co Capitán Trueno ó lombo
Pousa e pousa no ronsel do avión que cae e na velocidade da ollada que mira e non ve. O de mirar e non ver lémbrame a aqueles profesores que ó estar escribindo no encerado, revolvíanse coma lóstregos para ver se así pillaban a algún cativo coas correspondentes trasnadas. A reviravolta era tan veloz que imposible que vise algo. Claro que o susto dábano e era este o que ás veces te traizoaba. Menos mal que un servidor case nunca vía esas reviravoltas vertixinosas porque estaba coa ollada gacha, a ler a novela do Oeste de Marcial Lafuente Estefanía ou o cómic do Capitán Trueno que tiña entre as pernas. Non obstante, unha vez, unha monxiña moi aguda debeulle chamar a atención que eu e o compañeiro tivésemos as cabezas case pegadas ás pernas (a do compañeiro moito peor, porque tiña que ladearse para ler) e acabou descubrindo o asunto. Colleu o conto do Capitán Trueno, rachouno pola metade, pillou dous alfinetes deses que traen na cofia ou touca e espichóunolos nas costas, na roupa, ó mesmo tempo que nos mandaba ó director. O castigo foi o escarnio de andar por todo o colexio cos cachos do cómic colgados e quedarnos sen unha ponte festiva.
