O fillo da Demetria
Alí estaba o fillo da Demetria argallando o que facer polo que lle quedaba de tarde. O fillo da Demetria sentara ó lado do canastro e de cando en vez asubía unha canción que nin tiña ritmo nin compás. O fillo da Demetria pódese dicir que non tiña nome. Ata dubido que os seus propios pais souberan o seu nome real. Porque o fillo da Demetria foi de toda a vida O Fillo da Demetria. Os seus pais chamábanlle fillo, simplemente. Ou neno. E os veciños, o dito: O Fillo da Demetria. O rapaz era tan moreno que semellaba negro. O rapaz semellaba negro porque traballaba de sol a sol nas leiras dos seus pais: arándoas, cavándoas, sementándoas e sempre coas vacas dun lado para o outro. O fillo da Demetria non quixera estudar nin quixera traballar na construción nin quixera marchar para o estranxeiro; tan só quería andar de nugallán. Pero cando o coñecemento soubo ler nas liñas escritas da súa vida, non lle quedou outra que arrear ou quedar de esmoleiro. Dedicouse á agricultura, á mala agricultura galega. E alí estaba, sentado á beira do canastro argallando nin el mesmo sabía que. O fillo da Demetria axiña deixou de asubiar porque nin sabía que estaba asubiando. Afirmouse nun pé do canastro, ergueu e marchou para a súa casa.
Déixate levar...
Déixate levar polo ronsel do avión que se dirixe ata os confíns do universo, é dicir, ata o aeroporto máis a man. Despois, aterra coa parsimonia dun instante e busca entre os habitantes do planeta Terra aquel que sorrí nun aceno, nun xesto de benvida. Ponte a camiñar polos carreiros da harmonía e aparta as silvas que che queren rabuñar a alma. Quizais non saibas quen es ou quen te segue. Quizais non esperes un saúdo ou un abrazo. Pero aí, á volta daquela carballeira, está a túa infancia. Aquela na que perseguías os avións por entre as aberturas das gaias. Aquela na que deixabas que un simple asubío de pardal te espertase dun sono tranquilo e sosegado. Déixate levar polo zigzag dunha serpe que busca un simple agocho, porque o medo é libre. Ti arrodea a toxeira e segue o camiño que te levará ás noites de ver arder o lume na lareira. Senta na banqueta de castiñeiro e por entre as lapas contempla as sombras que xogan coa señardade dun tempo. Daquel tempo no que as noites eran eternas e os recordos, simplemente, fluían en cada brasa que refulxía para alumear a vida, unha vida normal e sinxela.
Que bonito é o universo!
Quero que o universo se pare para poder contar as estrelas. Xa sei que me levará tempo, pero teño todo o tempo do mundo. Quero que a realidade se mesture coa ficción dun conto real. Sabemos que hai contos que maman da realidade e que crecen dos ruxerruxes que se soltan nos faladeiros. Non hai como vivir en silencio; alá, na fin do universo. Teño que subir, entón, á realidade dunha nave espacial que viaxa impulsada por un ascensor de latexos compartidos dun soño eterno... e bonito. Quero seguir o ritmo dunha trompeta que non soa, pero os meus pés non paran de bailar cando aterran nos planetas, en todos os planetas. Quero sentir o silencio que sei que está moito máis alá do universo. Dáme silencio e un sorriso para alcanzar a gloria eterna. Aí está xa a nave espacial que me levará polos outeiros dos meteoritos e polas cores do arco da vella. Que bonito é o universo!
Ese universo irreal que se debuxa unha e outra vez cando deixo caer a cabeza nunha almofada chea de morriña e de nostalxia. Quero que a realidade pouse nese mazadoiro da memoria que, logo de chegar ó derradeiro planeta, se volva un recordo real para sementalo en todas as estrelas. Que bonito é o universo!
Sen présa pero sen pausa
Sen présa pero sen pausa camiño pola carreira do esquecemento. Non quero esquecer. Quero gardar na memoria todo o que fixen e que non valeu para nada. Cantas cousas facemos inutilmente! Quero bailar un tango sobre a cancela dun portelo e unha muiñeira ulindo a flor do salgueiro. Pensaba que se collía polo camiño do medio todo iría ben e que ó final do mesmo atoparía a nostalxia sentada na rama dun castiñeiro. Alí tan só estaba o silencio e unhas enredadeiras rabuñando na pel dun sabugueiro. Que difícil é buscarlle os tres pés ó gato. Pero que bonito cantar desde o alto dun campanario. Sen présa pero sen pausa vou pola raia dereita dunha entelequia, dunha quimera. Sei que todo chegará. Todo chegará. Cansado de dar un paso detrás doutro deixo que toda a miña conciencia sente sobre o mazadoiro, sobre o asentadoiro dos soños. Que bonito é soñar esperto! Tan bonito como aboiar por entre as liñas dun pensamento. Queren algúns pensamentos saltar ó aire para que os leve o vento. Co quentiños que están dentro! Sen présa pero sen pausa cheguei, por fin, á meta dunha realidade que foi, que é: a de vivir. E vivo en min. E son feliz.
