E que estas palabras nos abracen...

Pois así indo de camiño a paso a paso,
facendo parada aquí en Outeiro da Chaira,
a horas doces deste noso anaco de sol,
a setembro vivo e a luz de fe, na tradición,
con fidelidade e na memoria,
velaí MANUEL MARÍA que a ti debidos,
queremos tal oración que estas palabras nos abracen,
pois elas... postas nos ventos da voz diferenciada,
na melodía plural de ecos en irmandade
e a contidos de proxectos de dignidade,
queren por deber e diante túa proclamar PATRIA...
e determinar POBO...
... O DO GALEGO!

Nos corazóns de identidade nacional,
agardando andando e militantes na esperanza,
na responsabilidade de construcción doutra Galiza posibel,
e sen facérmonos reféns de favores nin previlexios,
nesa urxencia...
confesamos compromiso de loita resistente
ao pé de ti MANUEL MARÍA…
que foches voz valente cando nos agolaba tanto silenzo,
e que así ti hoxe nos orientas...
no deber cotiá de nos dar a prol do que non temos,
do que aínda non somos,
para o logro dos días da liberación feliz,
a azul e branco,
e nos cales sen alarmas poder bradar aberta e docemente...
... TERRA!

MANUEL DE GALIZA...
ti non estás ausente...
e de hoxe facemos día do tempo dos nosos corazóns.
Día dos de lle ofrecer un falar ao mundo no teu nome
a soares irrenunciabeis de palabras nosas.
Un falar a acentos de amor que nos coloque en abrazos solidarios,
bebendo en cuncas elaboradas por mans traballadoras,
onde as ideas a nectar esencial atopen doadamente as súas formas,
e así logo competentes, falando porque buscamos,
gustaremos de nos atopar, de nos recoñecer,
e semearemos sentimentos... e lealdade...
na humildade do orgullo dos nosos máis limpos desexos...

... os de nos proclamar definitivamente LIBRES.

Setembro, 2007.