Todo un sentimento futbolístico
Sen ser un personaxe tan famoso (e entendendo por famosos ós grandes actores, ós grandes músicos e a dous ou tres futbolistas), outro futbolista, Enrique Castro Quini está a levar todas as condolencias estes días e fóra incluso de xente desvinculada do mundo dese deporte. E vese, nótase a leguas que son pésames sentidos, moi sentidos. Iso ten que significar algo. Significa que era unha persoa que se facía querer e que se deixaba querer. Hai grandes xogadores que son ególatras, soberbios e chulos. El era dos modestos (xogaba nun equipiño modesto) e dos humildes (no Barcelona seguía coa súa bonhomía asturiana). Era tan humilde e tan bo que lle chegou a perdoar ós energúmenos que o secuestraron durante 25 días. Aquí ata aquel presidente que tiña fama de badueiro, Joan Gaspart, cando lle preguntaron pola síndrome de Estocolmo de Quini, soltou unha sinxela frase: era a síndrome de Quini. Enrique Castro, Quini, O Bruxo, o cabaleiro do fútbol, que acadou cinco Pichichis en primeira división e dous máis en segunda. Coidadiño, non é nada fácil conseguir cinco Pichichis na liga española. Á parte de humilde, era bo. Á parte de humilde e bo era e é todo un sentimento futbolístico. Descanse en paz.
Non dar as liñas
O tempo está tan gris que ameaza chuvia sobre Baños de Molgas. E a Caetana Soliño Alegre isto pona dos nervios. Porque agora non sabe se conseguirá dar as liñas, é dicir, se dará feito o traballo que se lle vén encima. Non perde tempo: larga correndo á aira do Pombal para recoller a roupa que tiña tendida ó sol que xa non hai. Da aira do Pombal sae como fume de carozo para a aira da Maquieira, onde ten unha morea de leña picada que quere tapar para que non se lle molle. Da aira da Maquieira bótase a trotar para baixar pola carreira que leva ó muíño da fonte porque, non sabe, se o muiñeiro lle deixara a saca da fariña a cuberto. Caetana Soliño non dá as liñas. Case ningún día consegue dar as liñas porque sempre está moi atarefada. A probe enviuvou hai moi pouco tempo e botóuselle o mundo enriba. Cando chegou ó muíño da fonte deixou escapar un longo suspiro ó ver o saco da fariña baixo o alpendre que está xusto enfronte do muíño. Marchou contenta para a casa, no barrio da Igrexa, e díxose que mañá xa iría co burro polo saco. Agora xa lle chegara o momento de descansar e de ver como empezaba a chover. Porque, definitivamente, empezaba a chover a cachón.
Para As Mestras
Quixen ir pero non fun. Vou? Non sei. A onde? Tampouco sei. Non sempre sabemos decidir ó momento. Moitas veces as dúbidas chegan a angustiarnos de tal maneira que optamos por non facer nada, por quedar quietos. E co bonito que é ir. A onde sexa. Á fin do mundo. Ata o infinito e máis alá. Quedarse na cama é unha parvada. Acaban encollendo os ósos. O mellor é ir. E, iso si, sempre para adiante. Claro que, se te atopas cun atranco, por exemplo un penedo deses que non podes mover, non che queda outra, amiguiño, que arrodealo. Ou escalalo, claro. Veña, vai. Ti ó mellor si sabes a onde ir. Eu, agora mesmo, non o sei. Quero ir pero non sei onde. O dilema, queirades que non, é grave. Porque se collo para a estación de Baños de Molgas non podo ir para As Mestras. E co bonitas que son As Mestras. Xa está; ante esta frase non me queda outra que cambiar de parecer e saber xa definitivamente para onde vou: para As Mestras. Á estación xa irei outro día. Hoxe tocan As Mestras. Desde a Aira da Igrexa boto unha carreiriña, cruzo a pasarela do río Arnoia e, zas, abrázome ós vellos carballos das Mestras. Quixen ir e ó final fun. Para As Mestras.
Simplemente, non hai dereito
Non hai maneira ou non hai dereito. A inocencia dun neno de tan só oito anos queda xa para o recordo porque o demo que levamos dentro asomou nunha persoa, para máis aquel, achegada a el. E sempre son os débiles os que pagan a maragota. É moi complicado poñer unhas liñas sobre uns cativos polos que sempre sentín unha enorme debilidade. A emoción embarga e quizais a mellor homenaxe sexa o silencio. Pero ese silencio por respecto, non ese silencio por non denunciar. Así é que, fóra, agora mesmo, loce o sol, pero quizais por pouco tempo; de cando en vez veñan fortes xarapadas para que te lembres dun tal Félix. Hai treboadas que ameazan co exterminio, aínda que despois, en algúns lugares, por exemplo, Ourense, todo quede en auga de bacallau. Non hai maneira ou non hai dereito. O de cambiar, así, de súpeto, de tema; pero hai sacrificios que mancan moito e que doen unha barbaridade. Neniño, que o silencio te acolla neste desatino, nesta aberración da nosa existencia. Toda unha vida por diante que se viu truncada polo irracional, pola insensatez dunha mente amorfa e... odiosa. Simplemente, non hai dereito.
