Alá estaba a claridade
Isto é un sen vivir. A vida. A vida é o que é; é dicir, un bambán que vai e vén, que sobe e baixa, que corre e se para. Máis ou menos. Todo o día traballando e máis seguro que para nada. Algúns non rañan bola e viven na opulencia. Outros fan que traballan e asubían cara ó infinito e máis alá. Menos mal que a música de O último mohicano viaxa con parsimonia polas asaduras dun corpo cansado que Trevor Jones está suavizando. A vida tamén é coma o silencio. Ás veces queda quietiña e sen facer ruído. Ou aínda que se bote a correr, algunhas veces tampouco fai ruído. Cantos pasamos por esta existencia en completo silencio! É verdade que outros, cunha simple frase, meten máis barullo que unha treboada chea de alustres. Estou cansado de tanto traballar e, non
obstante, asubío unha canción que non ten letra, aínda que haxa alguén que a cante a pleno pulmón. Asubío por entre a néboa desa conciencia que semella escura pero que ós dous centímetros asoma a esperanza dun mundo que estaba perdido e que acabo de atopar. Se buscas, encontrarás. Eu busquei a vida por entre as brumas dun sen vivir, e alá estaba a claridade.
A tarde estaba espléndida
A tarde estaba espléndida. Así é que Paciano Pacífico Ruleta optou por botarse fóra da casa e marchar para ler pola marxe dereita do río, dun río calquera. A tarde estaba espléndida. Tanto que axiña lle sobrou o chaquetón que levaba posto. Pero tivo que aguantalo, porque bastante tiña con levar sobre as súas mans o volume Un libro de mártires americanos, de 814 páxinas, que é moito peso de cristo. Non lle quedou outra que suar e aguantar. Aínda que, Paciano Pacífico é de pouco suar. Ata traballando non adoita suar moito. É un pouco seco. Coma el. Aclaremos: seco en volume, en peso, en gordura, non en carácter. Paciano, no fondo, é un bo rapaz; simpático, amigable, melancólico, algo tolo, si, pero cun bo corazón. El mesmo di que ten moitas veces un corazón de ouro. Claro que iso xa é moito dicir. A tarde estaba espléndida e Paciano Pacífico Ruleta seguiu lendo polo paseo dese río calquera. Pasaba as páxinas con parsimonia e de cando en vez ollaba o número da páxina para angustiarse un chisco ó ver o que aínda lle quedaba. Seica vai pola 190 e ata a 814 xa podedes imaxinar. O número da páxina díxomo así inconscientemente, coma quen que non ía ó seu lado. Pero ía. Aínda estou ó seu lado. É un bo rapaz.
A febre tifoide en Presqueira
O día 6 de setembro de 1905 asomaba en algúns xornais galegos a nova de que a invasión de febre tifoide que con caracteres alarmantes se presentara na aldea de Presqueira do concello de Baños de Molgas, decreceu totalmente, e os enfermos atacados nesas datas seguían mellorando notablemente. Á febre tifoide tamén se lle coñecía como febre entérica, que é unha enfermidade infecciosa, que a súa forma de contaxio é fecal oral, a través da auga e dos alimentos contaminados con dexeccións. Non se pode confundir co tifos, que este transmítese por parasitos externos, principalmente os piollos. A febre tifoide ingresa por vía dixestiva, chega ó intestino e pasa ó sangue para armar as de do demo e a mona, é dicir, para contaxiar ós pobres veciños de Presqueira.
O período de incubación adoita durar entre 10 ou 15 días e produce trastornos xerais, desde moita febre ata cefalea, estupor, tumefacción da mucosa nasal, lingua tostada, úlceras no padal e ás veces diarrea. Naqueles anos imaxino as carreiras ou camiños de Presqueira cheos de xente que foron baixar o pantalón. Algún chegaría ata o San Vitoiro. En España a última gran epidemia desta enfermidade foi no 1914. Menos mal.
Os canastros da Aira d´Arriba
Aí están. Os canastros da Aira d´Arriba. Aí está a infancia. Aí está a adolescencia. Aí están os recordos e a memoria. De cando, por exemplo, a miña nai e máis eu nos pechamos no canastro ata as dúas da noite para vixiar os palleiros. Había días que se iniciaran unha serie de incendios nas airas e nos palleiros de Baños de Molgas. Precisamente empezara nun de palla noso que tiñamos na Aira do Trono, xunto ó forno. E detrás do noso foron seis ou sete que nos meteron o medo no corpo. Precisamente este medo foi o que me fixo exclamar ante a Lola da Amparo que que pintabamos alí metidos no canastro? Se aparece o pirómano, que facemos?, berrámoslle? E ó verse descuberto, como reaccionará? E se trae un coitelo? E se trae unha escopeta ou unha pistola? O medo é libre. E moito máis cando aínda es un cativo. Así é que non quedou outra que deixar o acubillo do canastro e que Deus ou a Virxe dos Milagres resgardasen o palleiro da herba. E quedaron os canastros da Aira d´Arriba de novo en silencio. Como en silencio quedaban todas as noites, logo, iso si, de que nos cansaramos das risas, das présas, dos acochos, dos nervios, dos medos, de xogar por entre eles. Hoxe, por desgraza, xa só quedan tres ou catro en pé. Unha pena.
