Conflito Xeracional (24)

Isto non vos é vida, pois, de estresado, de saturado, de esmendrellado, xa levo ¡anos!, sen escribir unha triste liña da miña Crónica, ¡que non é o mesmo que facer unha crónica triste!

Primeiro, coa morte do Padre Anselmo, que levou a mal aquilo de que o sancionasen coa nosa separación, cando nos pillaron xogando ao dominó, e foi agachando as orellas por culpa de ir conseguindo as obras da súa Fundación de Vilabade, ata que un día decidiu irse co avó de tódolos Franciscos, con San Francisco!

E despois, máis a máis, que din os cataláns, coa crianza desta nena, da Briga, que me ten embelecado desde que me chama Aio, pero que me absorbe, mañá por noite!

Á Sorbona non foi ¡nin falta que lle fixo!, pero fálame en tantos idiomas que me tolea. Xa participa, ás veces, nos Consellos de Administración, como Bolseira, ¡para ir afacéndose! Como tal, ten o cargo de Tradutora Oficial para asuntos de Asia e de África. No que está máis atrasada é en Historia Local, que diso, con tanto cosmopolitismo, ninguén lle falou. Hoxe concretamente tivemos unha charla sobre Historia Medieval, mentres nos poñían o almorzo. Ía contarlle os traballos e mailas aventuras que tivo Xelmírez, daquela, para acada-lo palio, e así converterse no primeiro dos arcebispos de Compostela, cando me dixo, ela, a miña Briga, que sempre está á que salta:

-Aio, xa tes a voz cascada, e ademais diso, estaste facendo reiterativo nas túas explicacións; ¿non haberá algún libro, ou un DVD, na nosa biblioteca, que trate exhaustivamente esa cuestión de tanto interese político, pois, co meu método de lectura rápida, infórmome antes?

-¡Si, muller, teño varios! Pero a xoia deles é a Romaría de Xelmírez, do noso ínclito don Ramón Otero Pedrayo.

-Daquela, ¿a qué esperas? ¡Veña, ponmo xa, aí mesmo, nese lectrone cerebral, no que estea libre!

-¿Prólogo incluído? ¡Ti aprovéitalo todo! ¡Non se pode negar que es filla de Matu!

-¡Naturalmente, de Matu e da Fili, unha parella de selección! Isto faimo ben, completo, desde a primeira páxina; si, desde aí, aí onde está o nome da editorial, ese COPY da gravación orixinal...

¡Xa mo parecía, que esta Briga ata aprende os pés do prelo, citas incluídas, que non se criou mellor bibliógrafo neste país do ler e tirar!

-¿Que minutado che poño, monada; o de agora mesmo?

-¡Pero, Aio, non ves que estamos en conversa, nunha conversa gratísima! O lectrone posmo..., aí para as doce, p.m., que daquela estarei durmida, e así non perdo un minuto, pois necesito o tempo para outras cousas. Iso á parte, e ademais, de que asimilo mellor, moito mellor, por ondas nocturnas, ¡sen as interferencias dos circuítos lumínicos!

¿Que vos digo? ¡Esta civilización do XXI volve tolo ao máis temperado! ¿Non vos parece que si?

-Ben, daquela, meu sol, ¿que facemos? ¡Agora, digo, mentres é día claro...!

Non debera preguntarlle, que sempre vai diante miña niso dos seus deberes.

-¡Non sei! Poderías falarme das túas aventuras, que esas non teño por onde lelas; poño por caso, daquela da Guerra do Golfo, cando te mandaron espreita-los curdos en vista de que sabes árabe, e de que tes simpatía polos bizantinos.

-¡Muller, iso é tabú para unha rapaza! Por aqueles tempos houbo dificultades coa avoíña pois eu tiña sumo interese en descubrir cómo eran aquelas princesas descendentes dos Láscaris-Comneno. ¡Xa sabes, natural curiosidade, por se encontraba algunha descendencia daquel Conde da Altamira, aquel que pelexou en contra dos turcos! ¡E a pouco me enleo cunha delas, pero a Rota, por máis que reclamei, non quixo desfacerme o vínculo matrimonial! ¡Pobre avoíña, qué desgusto lle din, daquela, cunha infidelidade da maneira!

-¡Vaia, vaia! ¡E despois diso, esta familia tente por asceta! ¡Non facía tal cousa de ti! -Chiscoume un ollo, pícara.

-¡Xa sabes, pecados da xuventude; séxase, peccata minuta!

-¡Non disimules, que ti por aqueles tempos xa peitearías canas! Cóntame, entón, calquera cousa das de por aquí; pero, xa sabes, nada de poñer o tradutor animal, que iso estivo de moda a primeiros deste século, pero agora, a estas alturas, resulta inxenuo. ¿A quén lle importa hoxe en día o que pensan, ou cómo pensan, as vacas galegas? ¡Iso á parte de que, coa industrialización, co leite sintético, co de millo, poucas quedan!

-Para variar, podo contarche unha historia, unha historia verdadeira, verdadeira e romántica, a dos amores de dona Catarina de San Tirso con aquel criado do Vasco das Seixas, pois xa sabes que dese asunto teño unha novela histórica, ¡como tantas cousas, a medio escribir, que non me chega o tempo a nada!

Pareceume que lle ía gustar este tema, pero marrei; ¡nisto tamén!

-¡Boh, iso dos amores románticos está tan visto que xa decaeu! Non me gustan eses contos tan..., inocentes, meu Aio. Quéroos de gángsters e de tuaregs; ou daqueles traficantes en droga dos anos noventa, que foron desterrados pola ONU á Quinta Galaxia; pero tamén me serven aqueles dos terroristas libios, ou de samurais gardacostas. ¡Cóntame calquera, con tal de que sexa X..., agora que non están por aquí eses carrozas do noso Consello! -Volveume a chisca-lo ollo, graciosiña e picaroa, para indicarme que estaba de volta e media de tódolos tabús.

-Miña Briga, ¡que aínda estás de pelargón..., por reforzado que cho poñan con hormonas e con vitaminas! Na túa idade débochos contar do estilo daqueles que platicaba co meu neto, daquela, aos tres mesiños; e máis adiante xa pasaremos, ti e mais eu, aos ásperos, incluso aos eróticos e violentos, ¡se do Consello Familiar veto non temos!

Xa me daba o corpo que o Consello de Familia non estaría polos nosos contos, por edificantes e construtivos que fosen, máxime sendo xudeu o pai da Briga, así que me encomendaron falar con ela, preferentemente, de Dereito comparado, que é un galimatías, unha cousa tan noxenta que me resisto a poñela nestas crónicas.

Andei nestes temas por algún tempo, pero o día en que pasou o incidente que referirei despois, arrebolei cos códigos pola ventá que dá ao horto de Xudas, que el seguramente prefire un toco de leis ás humanidades. Despois diso volvín á Botánica, pero non sen preito coa familia, que me querían desterrar, de novo, pero esta vez ás praias do Sáhara, que non é mal sitio, para aproveita-la chatarra, para que lles traballe, de novo, outras doce horas; para reactivarme, para lubricarme cun tratamento intensivo daquelas tuaregas tan ardentes, ¡un invento dunha tal doutora Asland, que volve a estar de moda!, pero o meu verde é outro, pois eu, sen herbiñas, sen xardín, non sei vivir.

Ocorreu que Briga, a miña doce Briga, con esta batifoula que ten das leis constitucionais europeas, preceptos coránicos e normas da Tora, emperrouse en que presentásemos un preito sobre os manantíos da auga de Ceuta, no Tribunal da Haya, como experimento ou modelo litixioso en tempo real, que esta xuventude do século XXI xa veño dicindo que todo o aprenden experimentando, ¡así sexa co lume!

Deixeime levar, que para esta nena non teño vontade propia, así que recollín as doce mil firmas que se precisan para someter ao Internacional unha cuestión desta natureza. ¡Boa a fixen, que case ocasionamos unha escisión de Portugal, que alegou dereitos de ocupación prima! Daquela, case, case, resucitan ao seu Rei don Sebastiâo. ¡Como non sería o balbordo, que ata na Praza do Rossío queimaron unha efixie do noso Felipe II vestido de Inquisidor! Eu ben lle dixera:

-¡Miña Briga, aquí, neste contencioso, estamos xogando co lume!

-Pero, tío, é preciso facelo, que nos serve de ensaio para deseñar, despois, a cuestión periférica de Xibraltar, que segue pendente, ¡a pesares dos séculos! ¡Ese asunto do Campo da Línea; ¡todo iso!

-¿Muller, quén se acorda de Xibraltar? ¡Alí só quedan os monos, e para iso, dexenerados!

Briga tiña os seus plans ao respecto:

-¡Claro, xa o sei; pero é unha pena tan..., tan mona! Nos ocos dela, alí onde estaban aqueles canóns, podiamos facer, nós, unha suite preciosa, con alfombras morunas e cortinas de azur heráldico. Os mosquiteiros podían ser de encaixe de Guipoor, contrabandeado por Alxeciras. E de música de fondo, meu Aio, ¿que che parece qué iría ben en Xibraltar?

Xa que estaba decidida, eu tiña que colaborar coa prometida do meu netiño:
-Muller, con aquel ambiente tan..., acuático, de música ambiente iría ben..., ¡o Concierto de Aranjuez, do Mestre Rodrigo! Pero ti, miña Briga, meu encanto, unha soñadora de infinitudes, ¿para qué queres esa suite nupcial se aínda estás solteira?

-Pois..., en reserva, para cando me case co teu neto. Aquí, con tantos titores, e ti de Aio, non me deixades especular; así ocorre que non teño ningunha propiedade que sexa miña, soamente miña, e non desexo ir ao casamento con dotes parafernais, que quero bens propios, propiamente adquiridos. ¡Tes que axudarme a logralos, así sexa atracando a punta de baioneta, agora que a xente lles ten medo, de enferruxadas que están!

Na miña colaboración entraban os bos consellos, por suposto:

-Iso está ben razoado, pero non esquezas que o fin non xustifica os medios; ¡nunca dos xamais, nin sequera neste século!

Tocoume no talón de Aquiles, na miña vulnerabilidade íntima, dicíndome:

-¡Pero, Aio, hai que ver cómo chocheas; iso era no teu, no XX!

-Nin me cites iso dos anos, que calquera día chámame o Padre Anselmo..., ¡para xogar un dominó celeste, con soles, coas fichas dos asteroides! Estouche feliz aquí, moito, agora que volvo a ter, agora que recuperei, o meu xardín, este das Andoriñas, que tantos suspiros me leva custado.

-¡Xardín, e netos nel, por afinidade e por consanguinidade; partida dobre, meu Aio, que era o que a ti che gustaba! ¿Non si? Vouche contar un secretiño, outro: Seino todo acerca de cómo se planificaron aquelas xestións, aquelas capitulacións, de Ribadavia..., que din coa clave do disco dos vosos arquivos reservados...; ¡pero diso falaremos outro día!

¡Condenada! ¡Esta rapaza non vai ter prezo para iso tan en boga da espreita industrial! Pero só lle contestei ao tema principal:

-Si, pero non; iso case é certo, pero aínda tedes que casarvos!

-Non hai présa, que o teu neto está tan atarefado nos seus Consellos de Administración destas cen empresas que logo parece Mario Conde, aquel dos 90. ¡Cómo será a cousa, que nin mira para as mulleres; nin ás fadas, nin ás madriñas, por louras que sexan! Por conseguinte, el non periga; ¡téñoo ben trabado!

-¡Meu pobre, qué pena me dá! ¡Moito diñeiro, moito saber, moita gloria, pero non vive a vida dos vivos! -Esa era a miña apreciación do caso, sinceramente e con profunda dor.

-¿Outra vez, carcamán? A vida é progreso, e o progreso é vida. Como di Chi-Miña, ¡Plus Ultra, viejo! ¡Sempre máis aló, como compre á intelixencia humana! ¿Ou logo para qué van servir tantos estudios que fixestes no XX, pois co paro laboral de entón só se vos ocorreu estudar? ¡Cinco universidades en Galicia, xa daquela...; cinco fábricas de parados, e a ninguén se lle ocorreu desintegra-lo granito, poño por caso, para facer esas xoias micáceas que tanta demanda teñen agora, nos cinco Continentes! Estudios sen pragmatismo é coma drogarse, ¡un prexuízo! ¿Non dicía don Mario, aquel Conde, que a mellor arma é un libro? ¡Daquela pouco caso lle fixestes, e iso que predicaba co exemplo, que miúdo segador!

Quedei escandalizado con aquelas filosofías tan yuppistas que non esperaba eu que a Briga, tan tenra aínda, estivese tan corrompida, tan contaminada, deste veleno secular:

-¿Plus Ultra? ¡Quen llo dixese ao Hércules, daquela que puxo as columnas fistérricas, que a humanidade deixaría de selo con tal de subirse á lúa! No fondo, dádesme pena; ¡e iso a pesares da vosa prosperidade!

Briga consolou en min dándome un bico na fronte:

-¡Pobriño meu vello, voute invitar a un xeado de arandos en augardente, cunhas pingas de xenxibre, que é unha cousa estimulante, para que che pase esa tristura!

Rifeille, de tanto que me desesperei con ela:

-Parecedes moi listos pero a verdade é que, da vida - vida, cadora sabedes menos; ¡e de entender, non digamos! ¡Oh século XX, con qué saudade te lembro, e iso que daquela parecíasme aloucado; é ben certo que tras dos tempos, tempos veñen!

Disimuladamente, subín á trasteira, para repanchigarme no meu fauteuil, que o temos arrombado entre uns libros que se amorean nunha desorde total ¡Quen pensa agora nas lecturas humanísticas! Din en lembrar, en lembrar..., ¡ata que me decatei de que estaba sorbendo nas miñas propias bágoas, tal que un neno desesperado, abandonado nunha caneta fonda, abisal!

Non sei se sería polas miñas chocheiras, pero o caso é que agora si que gozo, ou padezo, un auténtico xubileu, que foron prescindindo de min nas empresas familiares, e así atópome despreocupado de case todo o que non sexa xardinería, ¡que nin seguín con esta crónica dun xeito ordenado, secuencial! ¡Alá eles, que se maten a traballar, que ben levo padecido co alargamento da miña vida por culpa dos medicamentos, e moito breguei neste mundo inmisericorde, neste mundo enfebrecido, nesta fervenza dos netos!

¡Ai xa, ben digo, pero como non hai felicidade que cen anos dure, mira ti por onde apareceu hoxe, na miña carballeira, onde teño a hamaca, onde leo, acotío, os libros poéticos, só libros poéticos, que as malas novas que dan na tele arrepíanme, a miña Briga, toda preocupada, chorando! Deume unha aperta terrible, mesmo dramática, desas que dá ela, ¡pobriña!, cando ten algún desgusto, algún desazo, sexa físico ou mental, pois os superdotados tamén sofren, ¡máis cós outros, posto e suposto que teñen a súa sensibilidade máis tenra, máis cultivada!

-¿Aio, saberás gardarme un secreto? ¡Faime falta, que me proe na conciencia, e logo que ti es o único que me pode comprender!

-Briga, ¿como lle dis iso a quen gardou, por anos, os secretos das sete contabilidades, trabincadas, desta familia? Xa sabes que volvín a se-lo Interventor do noso holding en vista de que aquel Iván lles pasaba as cifras aos maragatos para que preparasen outra OPA hostil, deixándoo a el de Conselleiro - Delegado se chegasen a vencer. ¿Son, ou non son, credenciais?

-Aio, non sexas roleiro, que ademais iso foi..., ¡no tempo dos coches de gasolina! O meu secreto éche grandísimo; grandísimo e penoso; preocupante, pero moi preocupante; mesmo bizantino; ¡case de rango imperial!

-¿Non se tratará desoutro neno prodixio, ese que estudou Medicina en Santiago, aquel que me presentaches no Paseo da Ferradura?

Resultou que as miñas sospeitas eran certas, que vou canso, pero as miñas intuicións, o meu instinto, segue fresco.

-¡Vaia, pois si que conservas facultades! ¡Efectivamente! Estouche nun bo dilema: ¡Prometida ao teu neto, ao inigualable Miguel, e requirida de amores nada menos que polo príncipe Comneno, de Bizancio Nova, que ese é un Príncipe Azul!

A miña memoria decaera algo, pero só ata certo punto. Comenteille:

-Ben mirado, ese rapaz debera chamarse Eugenio, Eugenio ou Uxío, Osorio de Moscoso Comneno, posto que procede daquela Princesiña de Trebizonda que tivo amores fugaces co Conde de Altamira, daquela, cando ese prócer andou galeando nas súas galeras, por aló, no Mar Negro; quero dicir, no Ponto Euxino.

Regañoume, afectuosamente:

-¡Pero se ti es o culpable de todo, a causa remota do meu asunto, pois, con esa afección pola Historia, que é contaxiosa, agora resulta que me atraen os cabaleiros que teñen unha orixe señorial, ou por mellor dicir, azul!

¡Iso si que non, que me tocou na febra íntima! Recordeille que:

-Señorial tamén é o meu neto, que nós procedemos do Conde Gome, da Olga; ¡así que, por aí tampouco tés perda!

-¡Iso é certo! Pois ben que lle quero, e máis aínda que o admiro, pero, de tanto telo cerca de min, non o idealizo. En cambio, a ese Uxío, que xa sabes que vén do grego Eughenios, que significa ben nacido, de boa caste, basta que lle vexa un bisturí na man para que se me represente coma un espatario daqueles de Bizancio; ¡e logo que é tan dicidor, tan discutidor, tan lanzado, tan..., tan bizantino, que me prende a súa labia!

Moito meditei a miña resposta, que o asunto podía ter consecuencias incribles, explosivas. Unha reserva de esponsais, a prazo longo, é unha cousa arriscada, pois, nestes medios, ¡pode haber interferencias! Había que corta-lo nó, ¡así fose en estilo alexandrino, que miúda responsabilidade para min!

-Muller..., eses amores que percibes..., ¡non son tal! Polo que me contas, vén a ser un refresquiño, un aperitivo infantil... ¡Que cho digo eu, que pasei por outras parecidas cunha compañeira de mesa, aí cerca, na escola de Maxide!

-¡Refresquiño será, pero, canto máis penso nel, máis sede me entra!

Refresquiño era, en efecto, coido que si, pero podía ir a cousa a maiores, así que planeei, sobre da marcha, unha estratexia astuta, que non me daban ocasión para consultas, e menos aínda nun asunto tan persoal:

-Fixeches ben en contarllo ao teu Aio, que para iso teño unha experiencia notable, a cabalo de dous séculos. Dille que me veña ver, e de paso, para ve-lo meu xardín, o novo; calquera día destes, pero mellor entre semana, que o resto corre da miña conta.

O rapaz acudiu en cuestión de horas, obediente á chamada da súa Briguiña. Daquela díxenlle:

-¡Meu Príncipe, xa ía sendo hora de que viñeses admira-lo meu xardín! Non se achega aos de Babilonia, pero..., ¡é meu!

-E que o sexa por moitos anos, emérito señor. ¡Ave, Senator!

Demos en pasear, demos en percorrelo, gozando da súa vexetación luxuriosa, primaveral.

-¿Cal especie che gusta...? Aquí atoparás de todo, ou de case todo, e todo ao natural, que eu non teño ningún exemplar deses bonsais castrados, ¡castrados e mutilados!

-¿Iso, por qué? ¡Co de moda que os puxo aquel Felipe... ¿Como lle chamaban? ¡Ah, si, Felipe de la O; con O de Obreiro, por suposto! Se en vez de capa-los bonsais a título persoal, metese ao seu Amedo de podador, de xardineiro, mellor lle iría, ¡Emperador vitalicio!

-¡Sinxelamente porque odio as especies reducidas e/ou castradas, che repito!

O cabaleiro entendía de botánica; e demostroumo:

-¡Postos a elixir, se cadra prefiro ese Cedrus Libani, ese do fondo! ¡Son maxestosos, imperiais!

-¿Que, cómo dixeches? ¡Ándoche mal de audición, dun tempo a esta parte! -Finxín, adrede, feito un lagarto.

-¡¡Dígolle que para min os cedros do Líbano non teñen par!! ¿¿Oíume, Ilustre Patricio; oíume agora??

-¿Que, qué dis, que os liberocedrus medran pouco? ¡Estás equivocado; ti, de árbores..., coma eu de bispo! -Perdóame, Señor, que dixen unha mentira, pero, ¡era o meu xogo, por demais inevitable!

-¡¡Escóiteme atento, e axuste ese aparello!! Vostede o que precisa é un enxerto de tímpano, que xa llo deberan ter feito…, hai dez anos! Eu mesmo enxertei catro ou cinco, neste mes...; ¡éxito total!

-¿Que, rapaz, qué dis, que enxertas castiñeiros? ¿Por cal dos métodos?

-¡¡Non, señor; tímpanos, tím-pa-nos, nas orellas!!

-¡Ah; agora oínte! ¿Que vas chantar pámpanos nas miñas orellas? ¿E..., cánto..., cánto me cobrarías, co abono incluído?

-...