Conflito Xeracional (18)

-¡Ah, sendo así…; daquela iso cambia, pero terá que comprender que quedamos moi escarmentados desde que aquela Raíña, descendente de galegos, daqueles Señores de Tras do Támara, aquela que montaba tanto ou máis co seu Fernando, ¿lémbrase?, botounos para o exilio, sen consideración, sen deixarnos tempo para recupera-los empréstitos que lle tiñamos feito! Con iso e con todo, seica a queren canonizar… Meu avó dicía: ¡Res, non verba! Pero, neste caso concreto, dados os feitos...!

-Chacho, tes que comprender que Galicia, a xenerosa, a liberal Galicia, recolleuvos daquela, e iso que viñestes de Castela sen un chavo, que os deixastes enterrados no po castelán, nese páramo das cen leguas..., ¡e con iso, perdéronse!

-¡Tamén é certo, tamén! Este señor razoa bastante ben... Mire qué lle digo: daquela non vaiamos á Notaría, que me vou fiar de vostede, e son marabedís que aforramos, que tampouco nos virán mal..., ¡agora que ese verniz da caoba cubana sobe de día en día!

-¡Convencíchesme, de todo, rapaz! Non teño dúbidas de que ti, Matu, es fillo de Isaac; Isaac fillo de Neftalí...; ¿e qué máis?

-Se quere vou polo rolo da miña proxenie, que o teño escondido nun ataúde, que é un sitio inviolable. -Ofreceuse, atento e moi orgulloso diso, da súa proxenie.

-Non, ho; mellor enrólate coa Fili..., ¡que os tempos son chegados, e tárdame por casa-lo meu neto, de tan precoz que é!

Tanto se enrolou, que xa se foi connosco, e ás tres semanas, casoiro, casoiro fetén, como aquí se ve, pola Católica!

¡Deus, qué espectáculo foi a voda da nosa Fili co Matu de Ribadavia! A miña dona estaba espléndida; ¡coma sempre, claro, que a min sempre me gustaron as guapas, e por iso a escollín entre aquela ducia de noivas que me saíron na miña bisbarra! (A verdade é que, das boas, foi a única que me quixo). De min, ¡qué vos vou dicir! Se non fose pola artrose do xeonllo da miña dereita, que me obriga a levar coidado e a camiñar con vacilación, houbese parecido un Gobernador daqueles do franquismo. ¡En definitiva, coido que fun un padriño rumboso; rumboso e marchoso!

¿Do meu neto? ¡Encantador! De cando en vez colle perrenchas, a cal máis gorda, pero merece un imperio polo listo que é! Levou, por suposto, a cola de dez metros do tule ilusión da Fili, ¡que é bastante ilusión para os tempos que corren! Daquela, con doce meses de idade encima, vestido de astronauta, que é o seu uniforme preferido, e camiñando ao compás da alborada de Veiga, logo parecía un emperador da Sétima Galaxia, daqueles que depuxo a CIA para monta-las súas bases, as de nivel corenta! Non saíu na foto porque, dada a súa humildade, apartouse para un lado, coa finalidade de que só lucisen os demais, os que ían vestidos dun xeito clásico, e por ende, vulgar.

Por suposto que a marcha nupcial interpretouna, maxistralmente, o Gaiteiro de Lugo, que vén a ser bisneto daquel dos repertorios. O pobre vai vello, por aí coma min, pero así e todo aínda sopra e dirixe. ¡Ah, que se me esquecía: a Coral de Lugo dirixiuna un neto do famoso Pelúdez e da súa Filomena, que tanto vocaliza en galego coma en castelán, pero adoita utiliza-lo castrapo; ¡un tenor admirable, que saíu á raza da que procede!

No adro da igrexa dirixiu a orquestra o propio "Gaiteiro", coa batuta algo trémula, pero con todo iso saíulle bastante ben. Interpretaron a banda musical da película ¡Que verde era mi valle! Coido que foi tempo perdido tanta mestría pois aquela evocación dos vales limpos de principios do XX, de tódolos asistentes tan só a entendemos a miña dona e mais eu.

Acto seguido, o neto, que está en todo, ¡non me canso de dicilo!, pediulles aos músicos que interpretasen o tango Pampa mía, en honor da Chi-Miña e do seu Hiro-Pito. A xuventude bailouno con pasos de lambada, que a min particularmente parecéronme algo obscenos, mesmo de cavernícolas borrachos.

Chi-Miña e mailo seu Hiro-Pito fan boa parella; ¡ámbolos dous caben debaixo dunha cesta, pero, iso si, son tan listos como miúdos! Con toda a cultura, máis ou menos artificial, artificial e artificiosa, que ten a xuventude desta xeración, pero eles avantáxana, maiormente en ser humildes; humildes e cerimoniosos, que eu nunca tal vira neste mundo noso tan pobre de cortesías e de finuras.

A voda, por ter, ata tivo o seu chiste, que nos foi mal a conte-la risa cando o señor Cura se lle quedou mirando ao Matu para o seu bonete; daquela díxolle, todo serio: ¿Dígame unha cousa, señor Matu; esa pucha, a súa..., é moda, está de moda, así, capada, rabela, ou fixéronlla tan escasa para aforrar unha guedella de lá? Como sabedes, os xudeus teñen fama de cutres, e ben puido malograrse aquel casoiro, pero Matu é de palabra e fixo caso omiso da inxenuidade dun Crego tan pouco..., ¡ecuménico!

O banquete foi público, como compre á xenerosidade e á ledicia do meu neto. Díxome que se debía considerar invitada toda a parroquia, en honor meu, en lembranza das famosas rúas de casamento das que lle tiña falado, daquela, cando aprendeu a dialogar comigo, que tería entón..., ¡tres meses!, pero xa se interesaba pola socioloxía galega, ¡co difícil que é!

En canto ao menú, á lista, foi do máis austero: Leituga de Betanzos, pementos de Padrón, e mazás de Ourense. De peixe, sardiñas de Sada e troitas do Eo. En carnes, cabritos da Fonsagrada, que por certo estaban ben pasados, ¡nun forno de leña, que iso, hoxe en día, é outro luxo! Agora as comidas empezan polas verduras e polas froitas, pois de carnes só se come se queda apetito. En canto ao pan, redondos integrais; de Mondoñedo, por suposto. Serviu a torta un neto do Rei delas, que o fixeron, recentemente, Príncipe Mindoniense, pola súa categoría turística.

Se nos estivo mirando desde o Ceo aquel fidalgo de Cervantes houbo dicir que as vodas do Camacho foron unha bellegada comparadas con esta da Fili. Esquecíaseme dicirvos que por bebida só tivemos auga da Fonte Miña, do Pedregal, que xa sabedes ese compromiso do Matu, e non estaría ben facerlle un feo ao noivo, posto que nas fontes de montaña aínda temos auga mineral, que nas casas, nin iso, ¡cisterna moruna!

Cando a Fili e mailo Matu se despediron dos invitados para colle-lo foguete lunar, o da tarde, que sae de Rozas ás 9 p.m., o meu neto reiteroulles as súas recomendacións, unha receita meticulosamente calculada, que non a explico aquí por se a consideran pornográfica eses da censura, para que a tal criatura, feita de encarga, predefinida, resulte femia, absolutamente de xeito, e cos xenes controlados ao máximo, pois a Fili é algo machota, ou máis exactamente, algo animal, así que toda precaución é pouca nestes casos de programación científica, sofisticada; porén, confío no bo facer destes circuncisos, destes xudeus, que nunca se deixan obnubilar pola paixón.

A todo isto estou maxinando que rabiaredes por saber algo máis do Hiro-Pito e da súa Chi-Miña. De aparencia, xa o dixen, pouca cousa, ¡pero os feitos son de puro nipón! Escoitade isto que gravei daquela, subrepticiamente, para poder contalo con exactitude, ao pé da letra:

-...

-Oes, rapaz, eses estudios, os teus, sobre a bencina obtida por destilación das aulagas..., ¡teño a impresión de que avanzades pouco! Agora que somos socios, agora que tes aquí á túa admirada Chi-Miña, ¡miña, eh!, podiades darlle un repasiño ao desenrolo levóxiro nas cadeas octogonais dese hipercarburo saturado...

-Querido Hiro, non sei se será rendible, que xa sabes que é un asunto espiñoso...., ¡moito!

-¿Para un nipón…? Diso da rendibilidade encárgome eu, que deseguida programo unha cadea de destilo, e outra de distribución. ¡Vos, ao laboratorio, agora mesmo, que xa está ben de festa! Os españois, a partir de don Rodrigo, aquel que foi de conquista, de rapto, a Sebta..., sodes uns retrógrados, e hai que cumpri-los obxectivos, ¡que por algo somos sabios, uns sabios encarados ao XXI!

-¿Nós, nolos dous, sos? ¿Non te celarás se levo á Chi-Miña ao meu laboratorio? ¡Mira que aquí temos probetas...!

Cabreouse o nipón de mala maneira, desa maneira que teñen eles, engurrando os fociños:

-¡Veña, acción, e déixate de bizantinismos, que xa tomei as miñas precaucións..., antes de pasa-lo Atlántico!

-¿Si; e cómo? -Pinchoulle o meu neto, que facer rabiar aos nipóns é un deleite, de impasibles que son, ¡ás veces!

-Pois, aplicándolle o cinto de seguridade dun tátara meu, un que foi de kamikaze á guerra do Pacífico; iso ademais doutros remedios descubertos polo Profesor Knaus. ¡Meu Lu, deches cun xaponés! Por certo, que no xardín de teu avó vin unha planta sinalada como aucuba japónica; ¡está mal rotulada, que lle sobra o afixo "au"!

-Hiro, lémbrate de Pearl Harbour, que en materia histórica coido que tes pouca memoria.

-¿Cres que chegaremos a desembarcar na Bahía dos Cochinos? ¡Ca, iso nunca, que habendo un tabaco tan excelente en Vuelta Abajo, desnicotinizable, por alí empezaremos; pero desde que o teñan recollido, para que as nosas naves, as supersónicas, non estraguen o seu aroma coas vibracións! Por certo, ¿como é que cheiran tan mal os vosos ríos; si, aquí, aquí mesmo, en Galicia, tal que ese Azúmara?

O meu neto, pacifista de cando en vez, que de algo lle ían servir as miñas titorías humanísticas, tratou de disimular co seu amigo e socio:

-Será algo de xurro, que se escapa das fosas ao aumenta-la cabana; ademais, con tanto regadío nas beiras, o río neste tempo baixa reseco. ¡Moito soluto, e pouco disolvente!

-¡Si, claro, e daquela métese nas nasais este maldito cheiro! Isto soluciónase embotellando ese purín en briks de plástico autodegradable, para despois enterralo nos prados, a trebolillo, tomando radios de metro e medio e utilizando un espeto de enerxía micrada, deses de aire comprimido. Tamén hai que comercializa-la ruda, que en pílulas resulta un excelente anticonceptivo, previo, tolerable..., ¡para as zorras, para toda clase de zorras!

-¡Para o carro, Hiro-Pito, que a tal momento estamos de voda, e non de negocios! ¡Estes nipóns, se chegades a ser máis grandes...!

-¿Esquéceste de que as folgas xaponesas consisten en producir máis, máis e mellor? De voda tamén estiveron o Matu e maila súa Fili, e seguro que a estas horas xa están producindo..., aló, na Lúa, na súa cara inversa, nunha desas camas de auga pesada...; por suposto que dándolle ao láser no seu espectógrafo de masas proteicas..., ¡para controlar o produto!

-Esa non é unha expresión correcta, querido Pito.

O meu rapaz ten paciencia, ¡cando quere!, e máxime tratándose de negocios, pero a dialéctica xaponesa cansa aos elefantes.

-Correcta ou non correcta, aprendina dos galegos, en Bos Aires. Por certo, che, este aire que nos vén, neste intre, xa non é o que era, pois eu, ao chegar, estudei outra composición, distinta. ¡A ver! Si, noto que cheira..., ¡como a potasio! ¡Vouno analizar co meu mini-odorograma ambiental!

As cousas xaponesas sempre foron minúsculas, de peto; para aforrar materiais, supoño.

-Debe ser que houbo un incendio en Monciro; e agora cambiaron os ventos. -O meu neno quixo disimular, pero aquel nipón nin por esas, que o criticaba todo:

-¿Precisamente en Monciro; outro holocausto no Mons daquel Ciro, daquel Hitler romano...? ¡A historia repítese! ¿Non si, viejo, viejo humanista?

Ía a polo meu neto, que ás veces chanceábaselle.

-Niso tes razón; ¡e ademais, o que vai repercutir no noso choio se montamos esa empresa de hidrocarburos a partires do toxo...!

-¡Claro, claro! ¿A ver, qué máis negocios se poden facer, aquí, neste país tan sub? Sabendo que viñamos nós, debiades ter a punto unha axenda de proxectos, de obxectivos. ¡Omisión imperdoable; case que es un recén nado, e xa estás perdendo facultades!

O rapaciño non se ofendeu. ¡Menos mal! Respondeulle, conciliador:

-¡Home, non sei, pois ao das zocas ninguén quere volver; e por parte, hoxe, que é día de festa..., non estamos para pensar!

-¡Repites máis cás sardiñas de lata! Precisamente por iso, por estar de festa, e por tanto, relaxados, aproveitémo-la viaxe, que Bos Aires queda lonxe, e a vida é curta; ¡coma quen di, en cen anos, calvos!

-Non sei se a celidonia tería unha certa industrialización, tal que para desinfectar feridas...; ¡xa sabes, nas boticas de empresa, nas de primeiros auxilios!

-¿A ver, Chi-Miña, qué é iso da celidonia?

A rapaza non se enfadou, a pesares do ton esixente do seu homiño:

-Aquí chámanlle herba da andoriña, pero hoxe está superada. Acaso podíamos pensar no dentón, vulgo, en España, cornezuelo; de centeo, claro! ¡Por aquilo da ergotina, que é un principio activo para...!

O meu neno atallouna con esta advertencia:

-Niso non hai nada qué facer, que aquí pasámonos ao trigo; ¡e xa non hai centeos!

Hiro Pito, insaciable:

-¡Seméntase; de cedo, no outoniño! Por exemplo, nos chans de Monciro, por xunto da lagoa grande, ¡aproveitando que ardeu! E logo está que as purulencias do centeo actívanse con vibradores, ¡pero dos asincrónicos, capaces de descompoñe-lo amidón fecular...!

-¡Si, ho; e daquela sementas ti os nenos que se precisan para recolle-lo dentón! Faría falta un cento de cativos...

O meu rapaz estaba farto de programas, pero este Hiro era, é, un saco de censuras:

-Neste país estádesvos degradando; e de paso, esgotáde-las materias primas. Se eu mandase aquí; ¡ai se eu mandase, daquela...! Vai ser cousa de planear un desembarco nipón...; ¡por exemplo, nesa Ría de Ripa do Eo!

-Non tanto, pois, e tamén por exemplo, quedan as xestas, as xestas e mailos codesos, que seica teñen un principio purgante; ¡mellor có rícino! Pero agora ninguén os toma, que nos depuramos con ensalada de fentos rizoides, tenriños. Está boísima; ¡querido Pito, tes que probala antes de irte!

-¡É cuestión de promover as necesidades, que despois véndese todo! A ver, Chi-Miña, ao laboratorio, con todos estes plans; e préstalle atención ao purgante das xestas, que por aquí hainas, ¡moitas! Chamarémoslle...; ¡si, xa o teño: xestrina! Na publicidade diremos que non fai falta mete-los dedos na boca, como facían aqueles incultos de Roma, para seguir comendo nos banquetes, ¡maiormente nos alleos! Despois diso é conta miña exportalo á China; ¡e se cadra, ás Filipinas!

O rapaz estaba ahito do seu socio Hiro-Pito, así que estourou coma unha castaña, e daquela deu tal cometón na mesa que mesmo saltou a vaixela anaquizándose unha salseira.

-¡Hiro-Pito, xa está ben! ¡Basta por hoxe; un respecto ao anfitrión, que aínda non invadistes Galicia, que eu saiba!

O xaponés tiña mal perder, que aínda levan consigo aquela ferida da Guerra Mundial:

-¡Estou velando pola túa prosperidade! ¡Pasota! ¡Cavernícola!

Hiro-Pito botaba chispas, el tamén, que se chega a te-los ollos algo máis grandes, daquela..., ¡nin con dez extintores!

-¡Naturalmente que si, que velas; e de paso, velas pola dos meus socios..., vós! O teu planning é de altura; por exemplo: ¡vendemos figos chumbos, descompostos, a media humanidade, e despois mércannos eses depurativos! Por último, o Matu, vén tras nosa vendéndolles cadaleitos de ameneiro..., ¡vernizados en caoba! ¡Macho, ciclo total!

-¡Por suposto, que as fortunas fanas os vivos! -Hiro-Pito era así de rotundo; e máxime naquel intre, co cabreado que se puxo porque non o dabamos seguido na súa planificación.

-Polo menos, ten a consideración de esperar a que volva Matu..., para que se ocupe dos enterros; ¡xa sabes, iso das pompas! -Recomendoulle o meu neto, cada vez máis farto daquel torrente de iniciativas, ¡niponas!

-¿Entón, qué facemos, agora? ¡Sodes uns indolentes; latinos, adocenados...; uns tal e cal..., válidos, tan só, para a bulla!

Máis sereno o chaval, tratou de corta-la diatriba:

-Nós, aquí e agora, facemos o que sempre se fixo en España despois das festas: lava-los dentes, mexar, e á cama..., ¡que mañá volve a ser festa! E se alguén non está satisfeito, que se vaia por onde veu, que para comer o que hai neste país, chegamos nós! ¡Puñetas!

Hiro-Pito decatouse de que o parón ía en serio, e daquela, tan só daquela, tratou de suaviza-lo incidente, ¡pola conta que lle tiña, coas boas perspectivas das nosas empresas!

-¡Lu, non te poñas así, que estamos de festa, de festa social, familiar! ¿Ou queres rompe-la nosa sociedade...?

-Agora falaches, Hiro Pitón: Estamos de festa, así que, os negocios, esa negación do ocio..., ¡que esperen, tanto se che gusta coma se non!

Déronse unha aperta e con iso firmaron a Paz do Azúmara, ¡galaico-nipona nada menos! ¡Algún día falarase dela, cando menos nos libros escolares da Nova Galiza!
-.-