Conflito Xeracional (17)

(...)

-...

-¿E ti, muller, qué andas peneirando, qué fas que non te ves á cama? ¿Sempre a teño que quentar eu, ou qué?

-É que estou de xeonllos, rezando polo meu Xoán. ¡Deu-lo perdoe e mo teña no Ceo, agardando por min para pagarlle os débitos conxugais..., tanto que lle adebedo!

-¿Agora que me tes xunguido, e deitado, sempre debaixo, acórdaste del? ¡Tarde piaches...!

A Muiñeira quería capitulacións, notarías, títulos de casamento, ¡como tódalas noivas!

-¡Ai, non; xunguido non estás, que aínda non fomos ao notario; nin ao notario, nin ao xulgado, nin á igrexa! Ademais, antes tíñavos aos dous e, mal que ben, cumpría cos dous; mais agora, co meu Xoán só podo cumprir pedindo pola súa ánima. ¡Por parte, téñolle medo!

-¿Medo, aos mortos? ¡Nin que foses unha curuxa! -Riuse dela o Muiñeiro, a callón.

-Medo a que me castigue..., por virme contigo sen gardarlle loito; ¡polo menos, un aniño!

-¡Iso é cousa de vellas; o loito lévase dentro..., ou na faldriqueira! -Cadora se ría máis, coma unha fervenza. A Muiñeira, cos seus remorsos, tremelaba:

-Pero..., a mais diso..., trouxen para aquí as vacas..., doce; ¡e unha delas..., polo menos unha..., debina meter en responsos!

Aquel anacronismo irritou ao Muiñeiro:

-¡Muller, iso das vacas...; el xa tivo cornos, de sobra, en vida! ¡Seino ben, e coma min, catro ou cinco!

-¡Ai, ho, non me digas tal cousa..., encima de que fun boa, encima de que repartín, contigo, contigo tamén..., aqueles zumes da miña mocidade!

O Muiñeiro non se achantaba, que está visto que Roma no paga aos traidores:

-Muller, só me déche-las sobras, o que lle sobraba ao teu Xoán, ¡que polas trazas era máis frío có meu can, un can de palleiro!

A Muiñeira deu en chorar polo seu posposto:

-¡Meu pobre, desde que gastou aquela zamarra, a rusa, aquela que trouxera seu pai da División Azul, nunca ben abrigado andou!

-Muller, paréceme que esaxeras, que se non andaba quente por fóra, co whisky da Hélène tiña lume de sobra; e xa non falemos do pemento que lle engadía a súa adorada polbeira... -O Muiñeiro, tan fresco el, volveuse a rir, a borbollóns.

-Estaslle faltando; ¡e quen lle falta ao meu defunto, a min traizóame! ¡Déixote, e voume desta casa!

-Ven á cama, muller, e non digas parvadas, que agora, como non tes ao teu home, o oficial, terás que abrigarme dobre, ¡coma as sabas, unhas veces por debaixo, e outras por derriba!

-¡Non tes decencia! –Xoana volveu a chorar, con moitos espaventos.

-¡Mira quén vai falar! ¡Ja, jaa, ja! -O Muiñeiro tirouse da cama e colleuna polo van, facendo que bailaba con ela.

-¡A ver se non durmo contigo…! -Ameazou, soltándose del.

-Agora non podes, que non tes escollenza, pois ese home está no inferno..., ¡por cornudo!

¡Deus, cómo se lle enfadou aquela prepa! Colleu unha manta, das que estaban no armario:
-¡Polo dito, vou durmir na cuadra, aí, nesas pacas do feo, por xunto das miñas vacas!

-¡Por min podes durmir coas galiñas, que se che parecen máis; e ben sabes en qué! -Repúxose o Muiñeiro, de pulgas, cabreado.

Aquelas vacas, coas orellas tesas, non saían do seu asombro:

-¿Oíches iso, Marquesa? ¡Fixémo-la boa, pois esa marrá vai durmir aquí, aquí mesmo, de par nosa!

-Angustias, non te apenes, que en peores compañías nos temos visto; polo menos esta Xoana non se envorca no xurro.

Angustias, sempre angustiada polo próximo:
-¡Iso é verdade! Pobres marráns, qué será deles; onde estarán hoxe, chegaríalles o seu Samartiño?

Aburridos daqueles episodios dos humanos, tan animais eles, foi o propio neno o que zappeou. Eu fíxenlle este comentario, tentando ser pedagóxico:

-Ves aí tes unha proba, definitiva, elocuente, de que a nosa civilización, en materia de sentimentos, déixanos por debaixo do instinto animal. Nós estamos matinando, sempre, no adiante, no proveito material; e unha simple xatiña, a bondadosa Angustias, está preocupada por dous marráns cheirentos que lles atufaban a corte, en Cas Xoán.

Sorprendeume coa resposta:

-Logo teño razón cando digo que o Profesor Ansur, tanta condecoración, tanto Afonso o Sabio, tanto Nobel da Paz, ¡e deixounos máis mecanizados que un submarino atómico! Por algo quero ter vinte e cinco fillos..., para que formen doce familias paternais, e outras doce maternais, ¡todas elas con máis corazón que cerebro!

-¿E logo, a filla que faga o número trece? -Pareceume que o ía pillar nun erro, ¡por fin!

-Non se trata de cumprir ningunha superstición, avoíño, senón de santificar ese número, pois a nena número trece quero que sexa monxa, unha monxa de tanto corazón como Tareixa de Avila; ou Tareixa de Calcuta, poño por caso. Por certo, vai sacando o auto; e de paso falamos dos meus proxectos, polo camiño. ¿Cando vas ao viño a Ribadavia, e así levas á Fili ao..., ao templo xudeu, para preparar esa conxunga, iso que temos falado, falado e calculado?

-Un día destes, rapaz; pero antes pasareinos pola Igrexa Católica, que eses xuntoiros teñen os seus ritos.

-Mellor será, si, pois encontrar un rabino nestas latitudes, segundo as estatísticas, non é cousa doada. Por certo, avoíño, ¿ti cres nas estatísticas? ¿Sabes aquilo de que se papas dous galos, e eu sigo no xaxún máis rotundo, aplicadas esas contas, resultará que cada un de nós manxamos un galo..., enteiriño? A mais diso, coida que, como Santiago foi xudeu, na Catedral poderían casalos...

-¡Rapaz, xa se che empeza a notar esa carencia das leis! ¡Cánones, meu neno; cánones; que polos cánones da Católica eses matrimonios mixtos non teñen bendición..., a pesares dos antecedentes do señor Santiago! Agora o beáti Iacóbi está nacionalizado galego por unha Lei Especial da Xunta de Fraga, ¡pero, nin así! Iso, esa contradición, ten graza: un apóstolo vido de inmigrante, ¡a Galicia, este país, este viveiro de emigrantes! Coido que sería por levárno-la contraria...

-Non lle vexo graza, avoíño; ningunha, -leccionoume, -que cada quen emigra a onde mellor o traten; e no caso do señor Santiago, ben agradecido debeu quedar da súa primeira visita, ¡posto que volveu ao país, de corpo presente! Encima diso, veu incómodo, todo humilde, nun barco daqueles nos que se exportaba, ¡xa daquela!, a nosa pedra, ¡en competencia coa de Carrara!

Quixen evidenciar a miña cultura, máis cativa cá del, por suposto, un infinitésimo, pero tiña o mérito de que os meus estudios, a partires da primaria, foron autopagados, naquel man-a-man co sabidechas do meu rorro, así que lle comentei:

-Agora que o penso: se cadra volveu porque aquí non había contaminación, nin mar morto, que se fose hoxe...; ¡hoxe maldito se viña o Santo Iago para repousar, e menos polas rías, que igual o esfolaban eses carabineiros para comprobar se os discípulos traían aquel corpo recheo de drogas! ¡Como cambiaron os tempos neste paraíso galaico! E falando de paraíso, chacho, ¿imos ou non imos dar esa volta pola Coruña, antes de que se retiren as sereas, pois á caída da tarde pásanse ás piscinas, ás climatizadas, a esas dos grandes hoteis!

Claro que aceptou e claro que lle valeu, que na Coruña non se cansaba de chiscárlle-lo ollo ás cascarilleiras, pero aquelas mozas non entendían que un neno de meses, tan cativeiro aínda; quere dicirse, cativeiro de corpo, que aínda vestía dun branco inmaculado, cuns zapatiños, así mesmo, brancos, tivese un desenrolo mental tantísimos puntos por derriba do de Einstein. ¡Deus, ao que chegamos! ¡Apiádate da miña titoría, e dáme forzas, Señor, para levala con aceptación cristiá! ¡Amén!
-.-

Fun a Ribadavia, coa Fili por suposto, para buscarlle aquel esculque, aquel emparellamento que tiñamos proxectado. Levei ao meu chofer, non porque me canse de conducir senón e por culpa do celosa que é a miña dona. O chofer aparcou diante do castelo, e Fili e mais eu puxémonos á revista local. De porta en porta, xa moito levabamos pescudado cando a rapaza deu en cansar:

-Vorsteher (fórschteer), -Fili oíralle ao neto chamarme así, de cando en vez, pero máis ben de enfadado, e como lle gustou esa verba tan emperiquitada, quedóuselle na memoria, -aquí en Ribadavia, neste plan, vaime parecendo que vostede perderá a viaxe, ¡e eu a súa manda!

-¿Por qué dis iso, Filiña? -Boteille unha ollada e chamoume a atención que, de tanto alasar, balanceábaselle a espeteira, en bloque, ¡máis que un globo dos de Betanzos!

Naquel intre decateime, recoñecín, o que dicía o meu neto, tan atinado sempre, ¡que a nosa nurse, a nosa Fili, tiña unhas ubres perfectas para a cría, presaxiando cantidade e calidade, tal que unha teixa...!

Explicouse, algo queixosa:

-Señor, é que levamos visitadas cen adegas, destas de Ribadavia, e vostede non dá atopado un viño que lle agrade...

Entendín aquela indirecta; as mulleres gustan das metáforas sutís, maiormente das pícaras, e Fili non era unha excepción.

-¿E ti, mala criatura, atopaches un mozo de xeito? ¿Ningún...?

-¡Eu, si señor; polo menos, oitenta; pero vostede enseguida di que xa o pensará, e así, con esta escolla tan esixente, saímos de tódalas adegas desta bisbarra sen face-la miña oferta!

-Filiña, esta esculca éche bastante difícil; ¡máis do que pensas! Aínda que desto non entendas, pero mira cantos papeis traio na carteira. ¡Sonche as características antropométricas que debe reunir o candidato! Levoulle tres días ao meu neto programar o modelo ideal, o biotipo que andamos buscando; e de cantos mozos vin nesas tabernas ningún me pareceu de pura raza; recastados, si; algún. ¡Tanto falar dos xudeus de Ribadavia...!

-¿Vostede reparou naquel mozo que ten un taller de cadaleitos, aí por cerca do castelo; aquel do que dixo vostede, Vaia tramposo: fai tumbas de ameneiro, e dálles verniz de caoba...! Pois mire o que son as cousas, ese mozo tenlle uns ombreiros que logo non pasa pola porta do seu taller; e chisca o ollo esquerdo que é unha gozada. ¿Non se fixou que nada máis vernos pasar por diante do seu taller, saíu tras nosa, e daquela mediume cos ollos, de arriba abaixo, e á viceversa, que só lle faltou espirme?

-¡Uih, nena, iso, vindo dun funerario, pode ter varias interpretacións; pero, xa que che cae en graza, volvamos, volvamos aló!
-...

-¡Bo día, rapaz! ¿E logo, qué abundan máis neste país, os mortos ou os vivos?

-¡Mire, señor; vivir dos mortos é un oficio case tan vello coma o das heteras! ¿Vostede non ten lido a historia de Sinuhé o Exipcio? ¡Daquela, xa me entende!

-¡Déixasme abraiado! ¿Como se explica que ti, un mozo nacido a finais do século XX, e por tanto, normal, teña esa cultura, aparentemente tan contraditoria co teu oficio de simple vernizador de cadaleitos? Eu, no teu lugar, aquí en Ribadavia, dedicaríame a champagnizar o viño; convertelo en cava, poño por caso; máis..., ¡normal!

-É que...; ¡non debera dicirllo, que é un secreto desta familia, que seremos os seus seguros servidores..., no momento propicio!

-Home, se por iso é, en familia considérate, que nós vimos con boas intencións...; ¡precisamente de familia!

-¡Direillo! Trátase de que cando aquel antepasado, un que era fillo de Noé, cometeu aquel pecado de rirse do seu patrucio porque plantou unha viña, e co seu zume, de fermentado, colleu unha kurda kurdistánica, das de aquí te espero, entón, ante ese pecado, ante esa vergoña, quedounos a promesa de que ningún primoxénito da nosa estirpe cate o viño, ¡mentres teñamos auga dispoñible!

-¡Aquí o tes, Fili; este carpinteiro é un xacobino puro! Rexo, forte e guapo; ben nacido e ben plantado. ¿Como te chamas, rapaz?

Contestounos, moi cerimonioso, que así son, e así se comportan, tódolos xudeus:
-Servidor chámase Matusalén. Matusalén, fillo de Isaac; Isaac, fillo de Neftalí; Neftalí, fillo de...

-¡Chacho, iso, con esa seguridade, e sen ADN, será moito dicir! Se non che parece mal, nós chamarémosche..., ¡Matu! E agora imos ao gran, directamente: Esta rapaza tan baril que vén comigo, está destinada para ser sogra do meu neto, pero baixo condición sine qua non de que case cun xudeu de pura raza. Isto representa que herdará un terzo do meu patrimonio, ¡que a xulgar polo que pago de trabucos, non é moco de pavo! Con ese terzo, garántoche que ti, co asesoramento do meu neto, acadarás o monopolio da fabricación e da venda de tódolos cadaleitos que precise Galicia, Galicia e parte do estranxeiro, ¡en todo o século XXI! ¿Por tanto, qué; que che parece esta moza?

Volveuna a medir cos ollos, todo ao redor, con fame sexual incluso, feito un galo, e disposto a saltarlle na pluma:

-¡Xa o dixo vostede, que é baril: boas cachas; esas mamas prominentes...; unha varona! ¡Esta farame suar! ¡No de robusta..., como Sara; no de sinxela..., por aí como Raquel; e se cadra é tan traballadora, tan espigadora, como din que foi aquela Ruth! ¿Que máis virtudes ten; das ocultas, digo?

-¡É tan submisa coma aquela Agar da Biblia, que todo hai que dicilo! ¡Aínda que lle morreu a avoa, aquí está o seu chufón, servidor!

Matu estaba interesado e ben disposto; resultaba evidente:

-¡Sendo así, aforremos verbas! Mais, ¿quéreme ela, xa, así, de súbito? Ou non sei se se di, de cúbito... ¡Dá igual, que xa amasarei nela, cando e canto faga falla para darlle boa liga ao pan da voda, que daquela farémolo de trigo!

Fili, pola súa parte, estaba rabexando por declararse; ¡ela tamén!

-¡Eu, si, pero coa condición de que non me fagas o cadaleito en vida! ¡Xa que convén que te queira, quérote, pero en exclusiva, sen heteras de por medio, por guapas que sexan! Por de pronto, mentres eu viva, ti non mides outra..., ¡a menos que estea de corpo presente, con certificado médico e coa partida de defunción legalizada!

Matu foi comprensivo e aceptoulle aquela condición tan rotunda:

-Non, muller, descoida, que iso das heteras e dos haréns é cousa dos mouros, e para iso, dos fundamentalistas, que os xudeus sómosche monógamos. Diso do cadaleito non te preocupes, que che xuro por Noé, meu avó, que se vas diante, o teu será de pau de sándalo. Daquela fareite embalsamar con esencias de mirra, e de áloe..., cen libras! Pranxirán no teu pranto cen doncelas, ¡aínda que teña que poñer un anuncio na tele para conseguilas, que cadora escasean máis! Despois diso, de viúvo, rapareime ao cero, loito rigoroso, para rematar de anacoreta no Courel, comendo figos, noces e mel silvestre. ¡Como ves, fidelidade absoluta, por días de vida! ¿Rapaza, estás conforme; chégache?

-¡Daquela, acepto; pero só por noventa e nove anos, que no de cen quixera librar..., por iso do ano sabático! -As mulleres adoitan ser máis previsoras cós homes, cousa evidente, e Fili non era unha excepción.

-Pois os da miña raza acostumamos irnos para o Seo de Abraham despois de celebradas as vodas de platino, séxase, aos setenta e cinco de casados, ¡que xa son méritos para o Alén!

Rubricou Matu; así que, a min, en vista do éxito, só me restaba levanta-la sesión:

-¡Rapaces, ámbolos dous, non se fale máis, que o trato e bo para todos! Ti, Matu, pecha a porta, e porta esa chave de dez libras, que imos ao Notario, aquí mesmo, en Ribadavia.

-Imos, si, pero non fai falta pecha-lo taller que os cartos sempre os levo encima, nesta alforxa; ¡e desas caixas que vostede viu, nunca unha me roubaron!

Polas súas verbas deducíase que Matu era un xudeu previsor para as cousas importantes. Chamáballe alforxa a unha especie de chaleco antibalas, feito de lá virxe, dos años de Xericó, que o levaba por debaixo da súa parka, ¡forrado de billetes!

-¡Non digas máis, que ti das as medidas! ¡Sen dúbida! ¡Es un rexo fillo de..., ¿de quén dixeches? -Dixera tantos nomes, hebreos todos eles, que eu xa os confundía.

-¡De Isaac! ¡Pero, un momentiño, señor! ¿Vostede está seguro de que esta moza casadeira, tan en sazón, e tan..., tan ben dotada, será submisa, como foi Agar? Mire que nestes tempos, atopar unha muller submisa..., ¡nin de aquí a Vigo, pasando pola Caniza! ¡Tanto que escolmei nelas..., e ningunha!

-Tranquilo, Matu, que a esta eduqueina eu, que entrou a servir na miña casa de cativa, daquela cando quedou orfa dunha nai esquimá e dun pai letón, aos tres anos; por se fose pouco, a miña dona é Mestra, ¡das de antes, daquelas da palmeta con buxeiros…! ¿Non ves qué ben domado estou; ou é que non teño pintas de franciscano, calvo e humilde?

Matu, que si, pero non:

-¡Para iso..., fáltalle o cordón dos franciscos! Pero volvendo ao choio: a súa terra, esa que nos promete..., ¿pasa das cen fanegas?

-¡Iso mesmo, o que estás matinando, rapaz; nin máis nin menos: a Terra Prometida!

Que era xudeu, de pura raza, tamén se lle notaba nas súas precaucións legalistas. Dixo:

-¿Só prometida...? ¡Mire que os testamentos son revogables...!

-¡Pero este xudeu…! ¿Non ves que imos camiño da Notaría para face-las capitulacións, e que todo será envolto, ben envolto e ben legado, precisamente en papel do Estado?

-¡É que aquí en Ribadavia só hai un Notario; será mellor ir a Ourense!

Daquela, con tanto remacha-los cravos, cabreeime unha migalla, a pesares de que non é o meu estilo:

-¡Matiño, chega cun só Notario..., que xa che debera abondar coa miña palabra! ¡Para os do meu século, a palabra vale tanto coma unha sinatura!

-Desculpe, señor; é que os tratos entre galegos, sen estar presente a súa ama, a socia, non me convencen, ¡nin con dous Notarios! Por aquilo de que tanto monta, ¿sabe?

Ben que entendín de onde lle viñan aquelas dúbidas:

-A miña dona non se chama Isabel, coma aquela Raíña, senón...

Matu interrompeume, ao momento:

(...)