Pingas de Aloumiño
Suspira o ceo molgués pingas de orballo sobre a intelixencia dun pardal que apousenta sobre a tella dun canastro. E catro andoriñas aterran sobre os fíos da luz que atravesan todo o barrio da Igrexa. Dunha casa sae un cativo cun pantalón curto e un envurullo de trapos que fai de pelota. Cada un xoga co que pode
e co que ten. A felicidade reflicte na cara de Andresiño, O Apocadiño. Dálle á suposta pelota e corre coma un lóstrego tras dela. Dálle outra patada e os trapos estámpanse contra a fonte que está no medio e medio da aira. Suspira a tardiña molguesa pingas de bonanza sobre unha criatura que vive e deixa vivir. Tan só a pelota de trapo, ás veces,
aguanta as patadas do Apocadiño pero coa conciencia tranquila. Os propios farrapos saben da penosa vida do rapaciño. Houbo tempos nos que a vida non era tal vida. Menos mal que a mente de Andresiño atópase chea de entretementos e non vai máis alá dunha circunstancia que non alcanza a ver. Suspira o ceo molgués pingas de aloumiño sobre un cativo que lle zoupa a uns fargallos cun gran sorriso.
Cara de mono
Ti vesme cara de mono? Non teño cara de mono. Quen ten cara de mono? Quizais o que asubía por entre os toxos dunha matogueira? Ou o que se deita entre a herba seca nunca palleira? Non teño cara de mono, maldita sexa! Algúns pensan que porque vaia de solitario pola beira esquerda do río Arnoia xa é porque vou en contra do universo infinito. Se máis dunha vez teño subido pola orela dereita. Certo que cando caio na conta de que ando a pasmar polas dereitas, goldro axiña o río para pasar á outra beira. Incluso goldrando o río non teño cara de mono! Ou acaso me segues vendo cara de mono? Feijóo di que os cataláns non teñen sorte cos seus políticos. Agora si que se me quedou cara de mono! Porque nós, os galegos, temos unha sorte bendita que dá gusto sentila! Nós temos unha sorte tan grande de ter uns bos políticos, que ata as augas do río Arnoia se abren para que eu cruce dunha beira a outra sen mollarme! Agora si che recoñezo que teño cara de mono! Vou ter que instalarme na ponte das Cepas para que, ante o abismo, se me quite de repente esta cara de mono que me quedou.
Por tentativa de asasinato
Cando nos queren buscar as cóxegas ou triparnos o rabo, ás veces revolvémonos de mala maneira e despois pasa o que pasa. E se non que llo pregunten ó ex alcalde de Baños de Molgas, Don Francisco Merino, que alá, polo novembro do ano 1889 (xa caeron unhas cantas treboadas), tivo que presentarse na Sala primeira da Audiencia de Ourense, para a celebración da vista en xuízo oral da causa instruída polo Xulgado de Allariz por tentativa de asasinato do cura párroco daquela freguesía. A noticia dun xornal galego aclara que por enfermidade do avogado defensor señor Taboada dirixe a práctica das probas o letrado señor Nieto. E o ministerio público está representado polo tenente fiscal daquela Audiencia. E aquí remata a crónica. Por moito que fochiquei, non
conseguín verificar nada máis; polo que deixo na imaxinación do respectable que le isto que busque os motivos polos que un
certo personaxe, quixo cometer tal barrabasada. Claro que, naqueles tempos, axiña se chegaba ás mans; ó mellor por unha simple mexericada, por unha ollada de esguello, por exemplo, de calquera veciño. E xa se sabe que o que ten o poder ten máis facilidades de coller a xustiza pola man.
A trompeta de Chris Botti
A trompeta de Chris Botti métese na melancolía da tarde mentres un pequeno saltón quere cruzar a rúa e sen que os coches o esmaguen. Pon en posición as antenas e estuda as posibilidades de cruzar con dous ou tres saltos ou simplemente botarse a voar, e acabou o conto. Antes, pega un pequeno saltiño e albisca para a ventá pola que sae o son da trompeta de Chris Botti. Penso que ata ó saltón lle gusta ese ritmo de jazz. Logo de que rematara un tema, volve a poñerse un posición para iniciar a aventura. Aínda que segue coa dúbida dos dous ou tres saltos ou o de voo sen motor. Non obstante, séntese incómodo e patexa dun lado para o outro nun recanto dunha miseria de milímetros cadrados. De súpeto, flexiona as pernas e ata o máis párvulo dos mortais entende que vai pegar o salto. E vai a facelo xusto cando a trompeta de Chris Botti deixa escapar unha nota desas que penetran na alma. Non consegue impulsarse, porque, nun alustro, un pardal que pasaba por alí, daquela maneira, tragouno dunha sentada. Nese mesmo instante, a trompeta de Chris Botti chora un auténtico son de melancolía.
