Caídas mortais
Hai caídas e caídas. Hai caídas mortais e hai caídas nas que te levantas e segues camiñando como se nada. Alá polo mes de maio, un neno de seis anos caeu desde un cuarto piso e tan só rompeu unha perna. Incluso houbo xente que caeu desde moito máis alto e saíron completamente ilesos. Pola contra, a veciña Margarita Salgado de Calvelo de Lama Má, de Baños de Molgas, caeu desde unha cerdeira e quedou morta no acto. Aconteceu no século XIX, máis en concreto no mes de xullo de 1897, segundo unha nova coa que me atopei fochicando pola Internet. Agora mesmo tamén estou pensando que, naquel tempo, como te lesionases de gravidade, púñase chunga a cousa. Tamén é verdade que, naquel tempo, os médicos e curandeiros valían tanto para un roto como para un
descosido. A ver!; nin había medios nin estaban os camiños como para desprazarse urxentemente cuns lesionados graves. No caso da señora Margarita Salgado ata eu me deixo influenciar pola sorte (para min, a sorte non existe; as cousas son ou non son, pasan ou non pasan), porque xa é mala sorte matarse desde unha cerdeira. Certo, caeu, matouse e non houbo maneira.
Lambido como unha vaca marela
O sol acochaba polo outeiro de Brandín e Gervasio Matamá Ribadeo saíu da casa coma se o lambese unha vaca marela. Ía máis peiteado que unha estrela de cine. Claro que o fillo da Ramona, A Peseta, e de Olegario, O Peso, saía sempre moi peiteado, ata cando ía coas vacas para o monte. A ver, era presumido, e punto. A Gervasio Matamá Ribadeo chamábanlle
como lle ían chamar: O Lambido. Colleu pola rúa da Igrexa abaixo e acabou sentando entre catro mozas que estaban á beira da burga de Baños de Molgas. O Lambido non era parvo. Antes das mozas estaban de parola dous amigos, ben amigos, seus; pero o moi carallán liscou para xunto as mozas. Ó sentar pasou aquela súa man dereita pola cabeza e amosoulle un sorriso quilométrico ás mozas. Unha das mozas, a filla de Sagrario, muller de Sebastián, O Toupeiro, non se cortou un carallo cando lle soltou que estaba máis lambido que unha vaca marela. Gervasio fixo oídos xordos e arrimou a súa nádega esquerda á nádega dereita da moza. Quieto parado, Lambido, quieto parado; non te me aceleres!, recriminouna a filla de Sagrario. Ó Lambido non lle quedou outra que achegarse ós dous amigos.
Marañada musical
Que marabilla! A música de Charles Mingus. Ritmo nesta noite que xa empeza a ser fresca. O verán empeza a darlle paso ó inverno. Si, porque, por aquí, tanto a primavera como o outono aparecen pouco, climatoloxicamente falando. Pasamos do moito ó pouco, ou viceversa. De corenta graos a dez. De doce a trinta e oito. De Manolo Escobar a Charles Mingus. Hoxe toca o jazz de Charles Mingus. Non, de Manolo Escobar nunca porei un álbum completo; do músico de jazz, si. De Manolo Escobar non me importa escoitar algúns. A proba é que teño a música no móbil tan mesturada que podo choutar de Camilo Sesto a Mozart, de Jerry Goldsmith á Banda de Gaitas da Deputación de Ourense, de Vangelis a Justin Bieber, de Bisbal a Blues do País. O tanto por cento máis grande está nas bandas sonoras, pero non me importa escoitar un
ou dous temas de ópera ou de zarzuela ou folclórica. O que boto de menos son as músicas de Discópolis e de Cuando los Elefantes Sueñan con la Música, ambos programas de Radio 3. Do primeiro consigo escoitar media hora á saída do traballo. Do segundo, de cando teño que ir traballar á viña, que me pillan de camiño pouco máis de vinte minutos. A música amansa. Charles Mingus non digamos.
A radio que non é de todos
Cacho cabreo o que me collín o mércores tan axiña como estaba aparcando o coche, logo de ver o partido Real Madrid-Betis. Resulta que, de camiño, viñan falando no programa radiofónico de RNE Tablero Deportivo sobre o citado partido e xusto, na despedida do propio programa, fixérono ata a fin de semana, ou sexa, ata o sábado e domingo, que é cando volven radiar os partidos. O cabreo vén porque, claro, o xoves houbo xornada de Liga (entre os partidos que había, un era o do Celta) e o venres xa se iniciaba unha nova xornada. Pero, faltaría máis!, como nin o venres nin o sábado xogaban nin o Madrid nin o Barcelona, para que perder o tempo radiando os outros, como se a radio pública pertencera só a eses dous equipos, a esas dúas provincias. Hai motivos ou non hai motivos para cabrearse? O martes houbo Tablero Deportivo porque xogaba o Barça. O mércores houbo Tablero Deportivo porque xogaba o Real Madrid. O xoves e o venres non houbo Tablero Deportivo porque non xogaban ningún dos dous. A verdade é que algúns medios de comunicación dan noxo.
