Casualidades ou causalidades?

Escoitase ou lese a ,miudo que non existen casiualidades, senón causalidades, dando a entender que todo acontece por algo. Tamén o creo así, pero esquézome moitas veces e volvo a atribuír á casualidade aqueles feitos que me chaman a atención e non sei por que ocorren.

Fago esta pequena introdución para narrar algo que non sei porque foi, pero foi.

Tampouco sei o interrese que pode espertar para que se fixe algún lector ou lectora, pero tamén puidrera darse o caso de que lles teña pasado algo parecido.

Logo vai ser o primeiro cabodano do pasamento dun compañeiro ó que me referín aquí mesmo aínda non hay moitos días, Evaristo Lorenzo Orol de Recaré do Valdouro.

Fixo no mes de xullo 67 anos que nos coñecimos no semirario de Vilanova de Lourenza. Xa choveu, escampou e volveu a chover e a escampar. Desde entón sempre fomos grandes amigos, pero, pasados os primeiros tempos de curas, en que nos víamos moi a miudo e mesmo el viña pola nosa casa e fíxose amigo de parte dus meus amigos e amigas de por aquí, teñen pasado ata dous anos sen vernos, debido a que el estaba pola zona de Ferrol e eu pola Terra Chá

Foron chegando os atrancos de saúde e sabendo un do outro e mesmo chamándonos por teléfono, fomos levándoos o mellor que puidemos sen coidarnos moito ningún dos dous. Ambos pasamos tempadas inutilizados por motivos diferentes pero con resultados semellantes.

Ben, pois vou ó caso de que, a remates de agosto do ano pasado entráronme unhas ganas tolas de que viñese pasar dou ou tres días comigo. El non estaba ben pra conducir, pero daquela podía facelo, en cambio houbera tempos anteriores que non podía e estivera en cadeira de rodas por problemas de circulación do sangue. Tamén a el lle entraron ganas de vir e acordamos un día no que o fun esperar no meu coche a uns cinco quilómetros, a Castro de Rei pra que non se perdese, porque desde que veu a última vez fíxose a concentración parcelaria e cmbiaron de sitio os cmiños.

Aclaro que aínda que estou operado de larinxe, conducir podo, porque antes xa non conducía coa gorxa.

Chegou á súa hora e, como nos cadraba en camiño, seguiume ata o monumento ó Sagrado Corazón de Santa Locaia. Alí contemplamos uns intres a marabillosa panorámica da Terra Chá que pode verse todo arredor e rezamos xuntos. Rezamos cun fervor e cunha emotividade especial. Non digo isto agora por oportunismo. Falámolo alí mesmo.

Xa na casa, fixo moi boas migas con todos e despois de cear, aló estivo de parrafeo con mina irmá ensinándolle un álbum de fotos da homenaxe que lle fixeran os fregueses con motivo dos 50 anos de cura e da xubilación. Eu funme prá saliña porque me reclamaba o ordenador que colleu o vicio de ordenarme coma se eu fose o seu criado.

Tíñalle reservada unha sorpresa pró día seguinte: comer unha bola de liscos, se podía, e se non probala, na casa de Florentina de Cal e do seu home Daniel, en compañía de outros cinco amigos de anos mozos, pero sen que o soubesen eles nin el ata atopárense. Florentina si que o sabía, claro, e sabíao igualmente Antonio Domínguez, un dos oito da pandilla, cura tamén, pero el non se deixou ver nas primeiras. Chegamos e dixen:

-Veume ver este señor sen chamar nin contar con el e inviteino a vir comigo. É de confianza. Tratádeo ben.

Saudárono moi educadamente, que todos son xente de carreira e el correspondeu como se debe. Nesto apareceu Antonio:

-Óla, Evaristo.

-Oh, e ti que fas aquí, Domínguez?- amilagrouse el

Fixáronse todos e aventurou un:

-Evaristo? Pero ti non serás o Evaristo compañeiro de José Manuel?

-Son…, e ti es…. ?

-Eu son Onésiomo pero antes tiven pelo.

A continuación bicos abrazos e sorpresas disimuladas ou non por como se conservaba cada un. Os homes co pelo que nos queda branco e en cambio as mulleres da mesma idade con el negro. Que cousas!

Por veces suaba a pesares de que o local era fresco e nalgún momento tivo que saír a fóra durante a comida, tomar o aire. Xa dixera a véspera que tiña que marchar aquel día pola tarde e non podía quedarse máis tempo, como proxectáramos .
Así que aí polas cinco e media despediuse dando as gracias.

Como fillo de familia humilde e con moitos irmáns aprendera a ser agradecido xa antes de estudar as normas de urbanidade polo libro. Na despedida fun o único que non lle din unha aperta e el tampouco insistiu. Foi a despedida máis aparentemente fría de todas e non obstante oíanse petar os dous corazóns. O del moi descompasado. Casualidade?, puro azar, un efecto máis sen causa?

Non tardou en mandarme dicir que lle dera un telele e que estaba ingresado no hospital. Botou unha semana pouco máis ou menos e deulle tempo a andar ferrexando nun móbil novo con whatssap, e mandoume unha foto en pixama.

Fixeime que tiña o ventre moi avultado e gasteille unha broma referente a un embarazo tardío, pra que pensase que eu non pensaba o que pensaba.

No seu ferrexamento creou un grupo de whatssap co nome: “Sobriños” e, mirade que casualidade tan grande: meteume nel, e as sobriñas e sobriños non me deixaron saír. Meteume na familia. Outra casualidade?

A morte non foi por casualidade. Non. Houbo causa, aínda que non consta así na defunción. Morreu porque tiña moito corazón. Si. Física e realmente a Evaristo non lle coupo o corazón na caixa. Deulle por medrar ó órgano vital por tanto amar e a caixa non medrou ó mesmo compás e zás, estoupou! En cambio o meu corazón choqueléame no peito. Sóbralle sitio e nos electrocardiogramas os sitios valeiros veñen en gris escuro. Gustaríame saber a causa, pero mentres tanto resúltame cómodo dicir que é por casualidade. Ademais prós que din non crer en Dios a casualidade dá resposta a moitas preguntas.