Erros de antes, erros de agora
Ás veces parece mentira que hoxe en día a prensa sega cometendo erros en plan de localizacións ou de nomeamentos e a pesar de contar coa Internet, coa que cun simple clic de rato descobres todo un mundo. Poño un exemplo, moitos seguen metendo a pata dicindo que Os Milagres pertence a Maceda. E xa non quero dicir nada dos nomes de aldeas que aparecen nos medios (Miamán por Meamán ou Nocedo por Nocelo). Pois ben, no marzo de 1893 asomou unha noticia que dicía que nas proximidades de Baños de Molgas apareceu afogado no río Arnoia un veciño do pobo da Granxa. Crese que ó pasar a ponte de madeira que hai sobre dito río, no camiño de Vigueses (Vixueses) a Tioira, arrastrouna a corrente. O gran erro está no río Arnoia, xa que para ir dunha destas
aldeas á outra pasarías, en tal caso, polo río Tioira ou polo río Covelo (dependendo de onde estea esa ponte, eu persoalmente non coñezo ese camiño); o Covelo desemboca no Tioira e este si o fai no Arnoia. De todas formas, entendo ese erro, pois en 1893 collerías a referencia do río máis importante da zona e, ale, alá polo Arnoia. Por certo, xa é o segundo afogamento que atopo nas noticias antigas na contorna de Baños de Molgas.
Quería que marcaran
Eu quería que marcaran os xogadores de Liechtenstein, pero, pobriños, non marcaron. A verdade é que me deron algo de pena. E máis sabendo que con eles xogaba un fillo de galego. Estamos en todos os lugares do mundo. Ata en Liechtenstein! A ver!, habendo un galego na lúa, como non vai estar algún á beira dos Alpes. E aínda hai uns cantos, xa que oín perfectamente como alguén que estaba no campo berraba un veña, Iaguiño!, en clara alusión a Iago Aspas. Eu quería que se levaran unha alegría os xogadores e o público dese país case impronunciable. Qué menos
sen liga, sen practicamente profesionais, con, non sei se dixeron, pouco máis de 2000 licenzas e 35.000 habitantes. Pobriños, levaron oito goles acá e oito alá. A eles téñenselle que facer a maioría dos partidos moi longos, eternos; e case sempre pechadiños no seu campo. Entendo perfectamente á súa xente alentándoos cando conseguen ir máis alá do medio do campo. Ata eu me alegraba. De todo isto, quizais a súa gran recompensa estea no intercambio de camisetas con xogadores de prestixio, sexan españois, ingleses, alemáns ou italianos.
Coa lima do cortaúñas
Pé esquerdo en auga quente. Con sal. Para aliviar a dor do calo. E para abrandalo, claro. Logo, cando xa vexa que se pode furgar nel, ale, a facelo. A ver se o quito; polo menos un cacho. Para que non me doa moito cando me atope no Rosario das Antorchas. E que vou ir. Faltaría máis. Aínda que me deite ás dúas. Aínda que me levante ás sete. É a noite máis bonita do ano. Para un servidor e creo que para toda a contorna molguesa. E non digo nada xa sobre o día de mañá. O día 8. Coñécese así, e punto. Nada de o día da Virxe nin sequera algo semellante; simplemente O día 8. Pé esquerdo na auga que xa non está tan quente. Meneando a cabeza ó ritmo do jazz de Bill Evans. Creo que cando remate este relato, non queda outra que ir ó baño para furgar no
maldito calo. Voulle meter a punta da lima do cortaúñas ata o mesmo corazón. Aínda que súe coa dor. Aínda que berre. Pero téñolle que buscar as entrañas e arrincarllas! Estar de pé e quieto é algo que me mata, que me fai sufrir horrores. Porque, para máis aquel, sempre me apoio moito máis sobre o pé esquerdo. De toda a vida. De aí creo que foi de onde me apareceu o maldito calo
de fincarme nese pé continuamente.
A bonita calma invernal
Hoxe, 9 de setembro, entrou xa o inverno. E non porque as temperaturas climatolóxicas baixaran (que non o fixeron), senón porque, rematados xa o mes de agosto e as novenas dos Milagres, a vida volve por completo á normalidade, é dicir, que nas vilas e aldeas da comarca de Baños de Molgas e de Maceda quedamos os de sempre, ou sexa, os do inverno. Entón, xa se pode dicir perfectamente que entrou o inverno. O día de hoxe marca a fronteira entre o bulebule, o ruxerruxe, o barullo e a parsimonia, a tranquilidade e o silencio. A partir de xa, entres onde entres, atópaste sempre cos mesmos. A calma ata se nota nas mesas dos cafés, e nas rúas onde aparcas o coche, e nos caixeiros automáticos, e nos supermercados. Certo que dentro duns meses axiña os botamos de menos. Mais non queda outra que aguantar o longo inverno. Porque, por aquí, o noso inverno é longo, moi longo. Temos tempo para saber con antelación con que veciños nos imos atopar, por exemplo, nun bar. Porque sempre están os mesmos, os de sempre. Ale, a abrigarse tras ese sorriso e esas verbas de cariño que sempre nos dispensan os mesmos. Asumamos a calma invernal. Dalgunha maneira penso que é bonita.
