Conflito Xeracional (8)

¡Ceres, escapa, fuxe; ti, tamén; vente comigo, que veñen os detractores coas fouces; coas fouces e cos tractores, escoltados polos seus..., polos seus cans de palleiro! ¿Que quén vai, que quén veu? ¡Quen ía ser: esa maldita industria, coa agro-pecuaria incluída, tantos anos solicitada, provocada...! En definitiva, unha contaminación cheirenta, unha fera indomable, contaminante, mortífera, mortal; esa da chuvia aceda, esa que non quixeron por Europa arriba, que por algo decidiron levala ao extremo continental, ao noso Fisterrae escuro, á posta do sol, á Gallaecia dos galegos dormentes; ¡sempre de loito, polo pasado, polo presente, e tamén polo porvir!
...
¿Que non, qué xa non, que me refugas, que non me queres? ¿Logo, qué pasou, miña Ceres, voluble Ceres, para que de pronto estourase esa harmonía xeórxica, rural, cunha deflagración de infernal estrondo? ¿Que foi, qué se fixo, aquel mundo noso, tan cordial; aquelas ondulacións suaves, aquela voz calma e cálida, na propia seara, na que herdei dos meus antepasados por imperio do propio Cronos? ¿Que lles ocorre aos espíritos rebuldeiros de aqueste paraíso; cansáronse de vivir en paz? ¿Que pasou no Olimpo...? ¿Por qué te sometes ao complexo de Stockholm?

¿Que bulla, qué algarada é esa? ¿Que fan, qué fixeron, eses xinetes do noso rueiro, eses apocalípticos da miña corredoira? ¿Convertérona en pista, acaso unha pista de corte espadeiro, rectilínea?

¡Oh, esa gadaña, esa gadaña do maioral...! ¡Lonxe de min esa gadaña; a gadaña e maila Parca! ¡Vade retro!
...
Xa sei, Ceres querida, macilenta Ceres, vella Deméter, obnubilada Deméter, que son demasiadas preguntas no ocaso deste día; pero é que, doutro xeito, non se entende este pesadelo, esta néboa que brinca por riba dos carballos da miña carballeira. ¿Inspirounos Xúpiter, ese dos raios tronantes? ¿Foi o inferno, que se cansou de estar pacífico? ¿Acaso un leguleio upado onde non debera estar, un disolvente…? ¿Por qué me atoutiña a morte, esta morte que me leva a morrer no desterro?

Dime algo, Ceres absoluta, raíña e señora; dime o por qué; dime por qué se escurece o día, o teu, o meu, o noso... ¿É que se nos acaba a vida, a vida pracenteira, comunicativa, participativa; e coa vida, a harmonía? ¿É que se saíron as tebras do averno, todas, todas xuntas, galopando coma centauros, upadas neses tractores da túa veciñanza? Tan a escuras me estou quedando que me custa traballo verte, comprenderte. ¡Ti, onte, tan gallarda, tan oufana, e agora sóltasme da man, da túa espiga, sen darme, sen deixarme unha argana á que asirme!
...
Isto noso ten mal remedio porque te deixas abatanar dos ventos; ¡dos catro, non, dos oito! Ti xa non es ti, ti mesma, suposto que..., ¡que te deixas seiturar, aldraxar, vencellar, secuestrar, na propia eira!

Ceres, razoa, que desunidos seremos vencidos, abatidos; fáltame a túa comprensión, a túa defensa, a nosa defensa, recíproca! Morrendo, cedendo, claudicando, déixasme polo chan; quedamos nun desespero, e nun desamparo, recíprocos, cando non quero irme da miña carballeira..., ¡tan cedo!

Déixame estar aquí, no noso trigal; ou polo menos, no tendal da miña eira, da nosa eira, cheirando papoulas, ¡sequera sexa ata que se apoña o sol polos Campos de Cirio! ¿Ou é moito pedir?
...
Xa que te rendes tan facilmente, mesmo co bruído deses tractores que te levan e te traen, mentres eles se van cos da feira, e volven cos do mercado; xa que te traccionan, xa que te traizoan, neste cataclismo, neste imprevisto, non nós queda outra alternativa: ¡fuxamos!

Ceres, fuxamos, ámbolos dous; fuxamos de aquí, desta seara, hoxe maldita, que se cubre arestora de fumes, de gases nocivos, de lixo. Fuxamos destas gorgas que nos encorrean; fuxamos das fouces e dos tractores destes ananos malignos que te sacan da paz, da paz e da xustiza, levándote ao deles, ao descrédito máis vil..., ao da súa propia vileza!

¿Daquela, vés comigo ao Ceo, para xunto do teu, do noso Cronos, que nos precedeu, fuxindo, el tamén, deste mar das tebras, escapándolles aos residuos, aos cheiros dos tremendistas, eses que de nada gozan se non o envolven, se non o tronzan, todo, absolutamente todo, emporcándonos de asfalto, de asfalto e de ludibrio?

¡Ai, Ceres, amadísima Ceres, non me soltes do teu casulo; e agora, de maduros, menos que nunca! ¡Deixa que me asoleire na túa propia espiga, pois, do contrario, quedas sen min, sen o teu gran, sen este trigo da túa propia saiba, da túa esencia, da propia espiga!
...
Anda, vén, déixame insistir; vén comigo, ao Ceo de arriba, ¡non ao das toupas, non ao dos gnomos! Eu quería finar, morrer, si, pero doutro xeito, pacificamente, contigo, para resucitar de ganchete, tamén contigo, en ti mesma, no teu colo, tornando á miña nacenza, ¡co mesmo ser que me deu o ser!

Aló arriba, esperándonos, xunto do Cronos, están, estarán, esoutros, os outros emigrantes, os outros peregrinos, xente da nosa restreba, mollo do propio mollo, gran do noso gran. ¿Esperan por nós? ¡Todos eles, non; esperan, agardan, os bos, os xenerosos, os mellores da nosa proxenie!

Nestas circunstancias, ¿por qué non miras atrás, á eira, á que foi eira, eira do trigo, hogano convertida en almacén do lixo, un imperio de silvas, de fentos, de codesos..., e de grilos? ¿Non te impresionan esas ruínas, eses despoxos? Eses que aí quedan, eses que deixamos tras nosa, certo é que se parecen a nós, pero só son corpos..., ¡corpos fríos, sen alma; relón, escoura!
...
Este mundo tan revolto que se nos veu encima non é o teu, aínda que ninguén tal cousa che diga. ¡Este mundo trillado, abafante, abafándote deixarate sen a túa dignidade de espiga!

Este mundo é un mundo de muiñeiros; un mundo de maquías, de maquinacións, de intrigantes, de malas artes, de estafadores; de átomos descompostos, letais; unha cova de aburridos, carentes de imaxinación construtiva, que se rin, precisamente por ruíns, de folgados e torpes; ¡de si mesmos, da súa covardía, da súa vileza, da súa propia e persoal decadencia!

Un mundo mouro, balorento, este que nos circunda, este que se aproxima; ¡que cho digo eu! Un mundo agre, parasito, sen vida, que esmaga nos espíritos, que sega nas espigas, ¡que nos aventa aos dous!
...
Insisto: fuxe comigo, morre comigo, morre de noxo, que este mundo que está en aproximación, este do XXI, non é o teu, non é o noso; ¡non é o que corresponde á túa dignidade de deusa, de espiga! Ese mundo é un mundo de muiñeiros..., ¡que cho veño dicindo!

Non confundas as tebras co día, que non se pode cambiar a farelo, palla triscada, moída..., ¡e seguir sendo espiga, espiga de cana lanzal! Se te queres quedar con eles, cos malladores, cos enredantes, alá ti, que es grandiña; pero non esquezas, non te esquezas, que a deusa boa, a que fuches, esa vénse comigo, idealizada, ao Ceo, que nesa eira murcha, na seara daquelas esperanzas evadidas, na do trigo abatido, só queda unha fantasma: ¡unha Ceres moída, triste, indigna, desacreditada...! ¡Outra, que ti, non; nunca, en absoluto!
...
¿Partimos camiño da vida, da vida eterna? ¡Si, xa vexo que si! Pois, neste caso, partiremos xuntos, libres, dignos, puros..., ¡que iso fomos, fomos e somos! ¿O resto...? ¡Calamidades, cinsa!

Non, isto noso non é un suicidio, ¡líbrenos Deus de tal! Tampouco é unha tolemia. Isto é morrer de amores, de amores finos, finados, periclitados, idos; isto é morrer de pena..., ¡sen solta-la terra, sen solta-la nosa terra, na que eu participo por herdanza natural, histórica, xa que do teu Cronos veño, herdado que teño, por libre vontade súa!

Isto é morrer con dignidade, fuxindo dos mallazos dos malles, da súa moca e do seu pértego; isto é morte natural, humildemente a Deus pedida; isto é pasar ao Ceo..., ¡para seguir con vida!
...
¡Ceres, esperta, que xa chegamos, que estamos Arriba! Agora que pasamos, agora que estamos no Alén, xuntos de novo..., ¡que beleza este silencio celestial, qué harmonía este falar sen voz, tan ensaiado, este falarlle en silencio ao Deus dos deuses, ao Deus do propio Cronos!

¡Si, xa podemos ser felices, agora que pasamos, desapercibidos, intactos, polos dentes da desgranadora, naquel pasamento da nosa eira; agora que estamos así, recollidos, felices, no feixe das espigas salvas, das incólumes, das ilesas! ¡Estamos no definitivo, acurrunchados no interior deste palleiro invernal, enrestrado de uces, con esa oliña, que foi do mel, no remate da súa panca! ¡Xa estamos abeirados, mentres aí fóra, na serra do Miradoiro, e tamén, ¡tamén!, no Monciro, ouvean os lobos, eses canis-canis, e braman os ventos…, aqueles ventos ...!
…
¡Que beleza, qué nobreza, dobrar en silencio os xeonllos..., para caer, moídos, nas aceas da vida! ¡Que ventura que se vexan desde o Ceo as andoriñas, as miñas, as túas, e tras delas, os carballos, os carballos e mailas roseiras; as roseiras da nosa Galicia!
…
¡Oh, Ceres, mira que xa pasamos, e fixémolo nun feixe de exclamacións, que ben doado foi, así que, vindo, quedámonos, pero renacidos neste Alén das nosas vidas!
...
¡Ceres, cánto lle debemos ao xoio, ao xoio da vida, ao desterro, á emigración..., por facernos sufrir un sufrimento de amor a Galicia!

¡Que fermoso foi vivir, aló abaixo, maiormente antes daquelas guerras estúpidas, pero tamén é gloria que agora nos deixen olla-los carballos, por toda a eternidade, nesta seara celestial, bendita; nesta seara das espigas louzás, verdes, floreadas e frumentas, pedíndolle a Deus que conteña a súa ira, pero que limpe Galicia desas industrias noxentas, e desas incurias do vicio; das fames e do paro...! ¡Ah, e tamén da vagancia dos que, podendo e sabendo, non queren amar; nin amar nin traballar; aqueles especuladores profesionais, aqueles que nin traballan nin traballo dan; aqueles calumniadores, aqueles cómplices, aqueles especialistas en desfacer fogares..., que tamén os hai!

Ceres, qué boa cousa é morrer, en calquera parte, de calquera xeito..., ¡con tal de que resucitemos en Galicia! Nunha Galicia pura, esperta; nunha Galicia de industrias exportadoras e limpas; cos prados verdes ao noso redor; cos carballos e coas vacas marelas; con marisco e pantrigo; ¡ollando como retornan as andoriñas, tódalas primaveras, pois non hai inverno que as elimine!

Iso a máis, a maiores, dunha poboación de xente digna, digna e traballadora, libre de garduñerías e de miserias; sen matóns, sen contistas, sen fariseos, sen picapreitos, sen especuladores, sen pedantes…; ¡todos e todo con verbas doces, mesuradas, honradas; cultas en definitiva! ¡Un trigal sen desigualdades, ou coas menos posibles, e por ende, sen xoio, sen envexas; inmaculado, ou case!
-.-
Teño a impresión de que lle gustou ao neno este ensaio, esta apetencia dun morrer digno, desterrado ou non, pero digno, xa que, cando espertei, nada me argüíu ao respecto; tan só me formulou este comentario:

-Avoíño, faltouche engadir algo, faltouche precisar no teu corolario: ¡un país libre de utópicos!

-¡Diso, nada! Un país sen utópicos..., ¡recúa! ¡Que cho digo eu! Faime caso, meniño, non che vaia pasar como lles ocorreu a eses edificios intelixentes, os que se fixeron no último terzo do XX, que de tantas rozas das canalizacións, sen saber nin para qué as facían, mesmo os deixaron ocos, e agora fan reverberacións acústicas; ¡precisamente o mesmo que querían evitar!

-Neste caso, avoíño, xa que tan xeneroso te mostraches comigo, acéptoche esta herdanza xeracional sen face-los inventarios previos, pois eu quero ser eu mesmo, ou sexa, un auténtico self-made. ¿Gústache así?

-Iso non é malo, meu neno; iso non é malo se non te torces, pois os esteos adoitan ser precisos..., ¡e non só para as plantas! Polo que a min respecta, xa sabes: despídome desta loita pola vida testando en conciencia; ou máis exactamente, con Virxilio: "Salve, Magna parens frugum, Saturnia tellus, Magna virum". Salve, terra saturniana, gran nai do trigo, e dos homes..., ¡que ao manterse, ao nutrirse dese trigo, trigo son, e por tanto, trigo somos..., ou debéramos ser!

-¡Trigo candeal, engadiría eu..., de postos a soñar! ¿Non si, avoíño?

-Meu neno, o peor foi que, abandonadas as searas, deixaron morrer a nosa espiga na máis atroz das infamias! ¡Que Deus lles perdoe, se o ten a ben na súa bondade infinita, pois eu, aínda que quixese, non podo, humanamente non podo, pola miña dignidade e pola vosa, por un mínimo de xustiza, por un mínimo de exemplaridade..., porque non a liberaron, porque a mallaron, porque fixeron imposible a súa dignificación, a súa liberdade! ¡Pobre diva, pobre Ceres, que a substituíron polo deus Eucalipto!

O neno, ¡co esixente que é!, comprendeuno todo, pero calou, abraiado, no mutismo máis absoluto, cousa que só fai cando os razoamentos son certos, exactos, fiables, fóra de toda dúbida, sen contradición posible, nin no fondo nin na forma.
.../...