Conflito Xeracional (4)

Naquel intre houbo unhas interferencias atmosféricas, que as tronadas escangallan este tipo de scaners ultrasensibles, e daquela os busca-emisores móbiles vólvense tolos nos espazos abertos, así que ata que amainou aquela tormenta, e nos veu o enxeñeiro de fibras ópticas para amaña-los receptores, tivemos que dedicarnos aos contos verbais, aos antigos, aos clásicos. Neste ínterim díxome o neno:

-Avoíño, nos teus tempos, que non había estes adiantos, ¿que se facía cos meniños, quen lles explicaba estas cousas da natureza?

-¡Nin sei cómo dicircho para que o entendas! ¡Contigo é como examinarse de reválida, acotío!

Daquela, ante a miña falibilidade, mostroume esa cara, ese xesto ex-cáthedra, sapiencial, que tanto me amolaba:

-¿Avoíño, aínda estamos nesas? O problema é que ti me entendas a min, que entendas a miña cultura bítica, a miña capacidade de absorción mental. Pola miña parte, canto me podas dicir, dicir e contar, absolutamente todo, terá de antemán a cualificación de inxenuo..., ¡posto que inxenua foi a túa xeración! Así que os teus contos, os teus dicires, as túas explicacións..., ¡pan comido!

Tratei de salva-la miña dignidade, e coa miña, a da miña xeración:

-Certo é que iso dos bits..., ¡píllame lonxe! Por outra parte nós, os do século XX, tivémosche un desenrolo poético nada desdeñable; unha identificación coa natureza que..., ¡que non cha cambio pola túa sabenza científica, ou máis exactamente, bítica!

-Identificación contemplativa en todo caso, avó, pois isto dos tradutores cibernéticos, en particular os zoolóxicos, son cousa recente, que nos teus días non os había...

-¡Ben, si; en canto ao léxico animal! –Acepteille, que ademais era certo.

-Que son os únicos seres que teñen vida; ergo, ¡os únicos interesantes!

-Rapaz, aí cacheite nun erro pois as plantas tamén teñen vida. ¡Onde estea a pureza das plantas, onde estea a botánica, a zooloxía recúa! Mira, neno, os animais recibiron, co home, a maldición do Paraíso; ¡por aquilo da Eva, xa sabes!

-No Xénese iso non está nada claro, en absoluto. -Rebateume.

-¿Que non? ¡O daquela Eva lasciva, si, que se namorou de Lucifer, que era un macarra! Os animais, niso, resultaron implicados, cómplices, ou como se diga, por permitirlle ao anxo caído que tomase forma de serpe. ¿Sabes por qué a tomou?

-¡Iso non está na Biblia, polo menos na versión do Profesor Ansur, (uro de Deus), nesa do Espasa líquido, que é a que teño na miña cabeza!

-Non, certo que non, pero está no sentido común...

-¿Avoíño, como é que un anxo, por luciferino que fose, ía posuír á Eva se os anxos non teñen..., iso; iso que non teñen os anxos? ¡Non teñen "xiringa", como di Angustias!

-¡Que listo é este neno! -Afagueino, pero con sinceridade, asombrado, embelecado, e non lle fixen unha caricia porque mo estorbaba a súa careta protectora das radiacións daqueles aparellos, daquelas pantallas. -¡Estou seguro de que incluso sen aquela inxección dos bits líquidos serías un ser sapiente! ¡Claro, home, claro! Así que, ¡xa ves!, a falta de xiringa para xiringa-la Eva, ¡a fondo!, o pícaro Lucifer pediulle á serpe que lle permitise acocharse nela; ¡iso que chaman, encarnarse! Dese xeito envarouse..., ¡para facerlle aquel agarimo xenital á varona! ¿Enténde-las artes do diaño; decátaste de por qué aquel cornudo, aquel Caín, era..., como era?

Contestoume co seu apromo habitual, e iso que este tema era de Cura para arriba:

-¡Evidente; un larpeiro, un fillo de Satanás! ¡Pois, mira ti por onde...! Mais, avoíño, de ben pensado, iso chéirame a conto pois ese coñecemento tampouco está recollido nos bits líquidos da miña inxección; pero, se cadra... ¡Nada, que o estou comprobando co dial das incógnitas: non está homologado; en absoluto!

-Meu neno, cando che falle o coñecemento directo, daquela aplicas a lóxica, que así obterás razoamentos lóxicos. Xa sabes, que cho expliquei, aquilo do coñecemento indirecto, sexa por vía indutiva ou dedutiva, como ocorre nas inferencias estatísticas dese Ministerio da Programación Económica. ¡Sexan reais ou non, con elas rexen este país!

-¡Así vai, mesmo de cu! -Riuse o neno, a callón, con ironía, ca súa ironía sabiducha, máis ben de adulto.

-¿Quen; o país, ou o Ministerio? -Pregunteille, que ás veces aquela criatura non era doada de entender expresándose naquela linguaxe súa tan sobresaínte e sapiencial, crítica en todo canto eu lle dixese. ¡Ou é que me tomaba de sparring…!

-Deixemos iso, -resolveu, -que aínda estamos comezando este relevo xeracional, pero de seguida viremos nós, os multimáster, coa ciencia inxectada; ¡e daquela verás ti qué ben rexemos o mundo! En fin, válida ou non esa teoría, querido avoíño, tomo nota dela..., ¡por máis que pouco cerebro me queda dispoñible!

-Meu neno, iso é unha cuestión de ximnasia mental, que nolo indicou daquela, daquela que che puxemos a inxección, o doutor Ansur de Monforte, que sempre terás algunha célula folgazana por moito que se che aceleren as outras. ¡Xa me entendes, que diso nada che podo ensinar! Pois ben, ao que íamos: Caín foi unha criatura do propio Satanás, antes chamado Lucifer, instrumentalizado na serpe. Desde que Eva consentiu, que aí está o pecado dela, no seu consentimento, posto e suposto que non houbo violencia, nin violencia nin rexeitamento, ¡roto o hime, escangallouse o Paraíso! ¡E daquela, a parir, ao deserto arábigo, lonxe da Mesopotamia, lonxe do Edén!

-¡Fíuuu...; pobre Adán, cómo lla xogaron! Oes, avoíño, pero, sendo así, e tamén por lóxica, el non pecou!

-¡Si que pecou; de compracencia! Adán dixo, daquela: "¡Vaia que son parvo en facerlle caso a Deus, que me mandou face-los fillos collidos da man, con toda inocencia, e resulta que a serpe soubo ir á matriz, ao fondo das cousas! ¡Pois, neste caso, mutatis mutandis, de aquí en diante..., tamén eu!". Aquel Adán érache un ídem, un auténtico pasota.

-Avoíño, entón, as fillas de Eva, ¿de qué pai son? -¡Vaia, qué alegría recibín naquel intre, indefinible: unha cousa da que o neno sabía menos cá min!

-¡Tres; que tres foron! A que casou co Caín; a do Set, que en principio correspondíalle ao Abel; e a terceira, que foi a primeira célibe que houbo neste mundo ¡precisamente aquela que inventou os abrigos de peles! As femias xa naceran, antes daquel incidente, polo procedemento dos bicos castos; ¡Adán e maila Eva collidos da man, e todo iso! Naceron da Eva sen romperlle o hime, ou sexa, en segunda creación; e nacían bonitas, preciosas, perfumadas e todo, ¡xa que en pureza se xeraran! Carne pura, que nin desodorizante precisaban; ¿sabíalo?

Este pícaro, este listete, se non o sabía, pasouno por alto, que tan só me comentou:

-¡Pois, aínda así, mira que seguen sendo guapas as mulleres; todas, a feito! ¡Mecachis, qué avantaxe nos levan niso; así son elas as que coquetean, que ese é moito privilexio de Deus!

-¡Por suposto, meu neno; débese a que teñen outra orixe, aínda que tamén as salpicou, daquela, a maldición bíblica imposta á súa nai!

-Dime, avó, segundo esa teoría, ¿o incesto primixenio, puido ser evitado?

-¡Claro que si, sen dúbida! Estaba previsto que, despois das tres fillas desa Eva, viñesen tres varóns; tres máis; e que emparellasen secuencialmente, de maior a menor, pero con longos espazos de tempo para que as xeracións resultasen variadas en idade. ¡Todo iso polo sistema das mans collidas, entrelazadas! No Plan do Creador seica estaba previsto que o home non descubrise a aplicación dos seus xenitais ata pasada a xeración dos netos da Eva, co cal o parentesco ía lonxe e así diluíase o incesto. ¿Entendes?

-Ata aquí, si; pero, ¿e logo, Abel? ¿Era, ou non era, inocente? -O meu neto, xa daquela, nunca admitiu imprecisións, nin verdades a medias.

-Abel, segundo varón, e quinto dos irmáns, -seguín explicándolle, -que elas xa naceran, como che dixen, ese si que foi fillo de Adán, polo novo procedemento, polo que aprendera da serpe. Pero Deus tivo piedade do neno, que así quixo deixar un enxerto de bondade na terra; ¡e daquela limpoulle a alma!

Certo día no que Caín, ¡que aquel si que era fillo de Satanás!, estaba plantando videiras, despois do crime, nun oasis, precisamente en Almería, que daquela dicíase “Al María”, a terra de María, da primeira das Marías, achegóuselle súa irmá, a máis vella, cun cesto de mazás, e como xa estaban corrompidos, en castigo divino, pois..., ¡nada, que comeron delas, daquelas mazás, verdes e incestuosas! E así sucesivamente.

Niso, no susodito, orixinouse esa dicotomía dos malos e dos algo menos malos, ¡pois a raza dos bos xa ía no Ceo, ascendidos a arcanxos! Tempo adiante, naquela desfeita de Babel, as parellas deron en cruzarse sen pedirlle os certificados de boa conduta ao meigo da tribo, así que agora temos unha marfallada que nin Xuncras a entende; ¡e nós, os galegos, que somos un tanto crédulos, menos aínda!

O rapaz matizou:

-Matematicamente, ese Plan de Deus era perfecto: un pouco de barro, dous cónxuxes, tres fillas, cinco fillos, sete netos..., ¡todo en números primos! Segundo esa teoría, nos netos espertaríalles a sexualidade; que así se irían multiplicando, platonicamente, ata poboa-la terra, co cal Deus tiña, aquí abaixo, no Edén, outra provincia, unha reserva de anxos. ¡Eh, agora que caio na conta diso, se a miña dedución non falla, como daquela os animais eran herbívoros, todos, a feito, resulta que a vexetación tiña pouco porvir!

-Non tal, que desde que se tranquilizase a terra, aquilo das glaciacións, vulcanismo, erosión, e demais sismos, viría unha primavera eterna, ¡sen xeos nin desertos! O de darlle tantas atribucións a Lucifer foi o único erro de Deus, tal e como nós o entendemos; pero, claro, a Deus sempre lle gustou a liberdade, ¡que llela deu incluso aos seus inimigos!

Consecuencia daquel castigo tamén foi que, ao botalos da Mesopotamia, daquela que andaron polo deserto arábigo, os animais, por falta de herbas, deron en comerse uns aos outros, que así se formou a cadea vital dos semoventes. As plantas, polo contrario, quedáranse, arraigaran, na Mesopotamia, na humidade, así que deron en inzar; mellor dito, seguiron inzando, que elas conservan a beizón de Deus, ¡salvo no que respecta ao depredador humano, pois este, entre talar e queimar, é o seu peor inimigo! ¿Enténde-la concausa?

Moito lle molestaban os meus inquéritos sobre os seus entenderes, pero nesta ocasión, de milagre, non se irritou:

-¡Si, avoíño, iso está claro! Nótase que as plantas están máis cerca de Deus; e logo que os animais saben, pero non saben que saben!

-¡Sempre tiven esa intuición, meu neno! Por certo, que nesta consecuencia, nesta crenza, metéuseme na cabeza, por evasión dos noxos deste mundo, que me pariu unha espiga de trigo, ¡deusa que sempre adorei! Como xa non vive miña nai, a oficial quero dicir, que para min eclipsouse no 83, daquela non teño a quen preguntarlle se estou no certo. Á miña espiga, orixe mítica de todo labrego, no meu diario chámolle Ceres… ¡Ese é o meu secreto biográfico, o meirande deles!

Ceres, ou Deméter, segundo se me acaia; mais eu prefiro o nome de Ceres, pois en grego estou verde. En canto á miña avoa materna, que Rea se chamaba, ¡esa tamén era unha deusa, un sol, un encanto, inesquecible polos séculos dos séculos! Meu avó, aquel Cronos con leontina de ouro, era todo un carácter, pero..., ¡máis veleidoso! Perséfone foi miña irmá, ¡unha irmá nonnata, abortada, afundida no inverno; un xermolo extraviado, que moito a botei en falta!

-¿Ceres, chámaslle Ceres; mesmo como á deusa da Agricultura? ¡Avoíño, ti es un panteísta; máis aínda do que vos consentiu Prisciliano! ¿Iso, ese nome mítico, por qué, meu patrucio, se pode saberse?

Daquela mesmo, naquela pregunta, descubrín que na súa preclaridade non entraba a virtude de descubri-los meus secretos. ¡E menos mal que non era absolutamente perfecto, pois temerlle a un neto tan cativo ten que ser unha cousa mala, terrible!

-¡Fasme rompe-lo meu arcano, pero…, pídemo un neno, un neto, un anxo! Mira, rapaz, ti viñeches á nosa Galicia nos tempos da deusa Informática; teus pais, nos da deusa Vaca; pero os avós viñemos nos da Espiga, ¡séxase, nos de Ceres! Naquelas fames cerealistas dos trinta/corenta, do XX, as searas eran unha bendición de Deus...! Comprendo que isto é difícil de entender para quen non viviu naqueles tempos; ¡por suposto que si!

-¡Iso é interesante, avoíño; moito! ¡Ves ti, iso non é inxenuo, que incluso pode resultar poético, dramaticamente poético; e na poesía bucólica pode haber un retorno ao paraíso do que falamos antes! ¡Conta; cóntame iso, iso de túa nai, da verdadeira, esa Ceres! Mira que se chegas a ser fillo dunha deusa, daquela, eu..., bisneto; ¡un fidalguiño; case, case, un semideus!

-Métesme nun bo compromiso, rapaz, pois aínda que ti es un chapón, quero dicir un chapón artificial, bítico...; ¡non sei, que igual che resultan aburridas estas Memorias de teu avó! Ademais, escribinas naquel estilo florido, medio poético, que se levaba nos meus tempos..., nos da miña crianza!

-¿Iso, esas florituras, as túas, para qué? -Insistiu, pois el, coma sempre, ao gran.

-Meu neno, non é doado de explicar: Sendo estas Memorias, miñas, dunha época que xa se incorporou á Historia, entendo que deben estar escritas tal e como se redactaba daquela, paso a paso, segundo a época; o contrario sería un anacronismo, unha mala memoria, pecado común de tódolos ególatras. ¿Entendes?

-Algo estraño si que é, pero, ¿están gravadas, de propia voz, coa túa; coa de hoxe, ou coa de onte?

-¡Téñoas escritas do meu puño; e gravadas da miña voz, por suposto! Cando abrades o meu testamento, daquela, como codicilo, atoparedes estas Memorias, unhas Memorias - relatorio, clásicas, propias dun simple emigrante retornado; fíxenas, redacteinas, para que vos estimulen a ser humildes, tal e como foi a miña orixe; a orixe e maila vida, ben dramáticas por certo, deste avó periclitado, case terminal.

O neno estaba ávido, absorbente coma unha esponxa; que sempre foi así, sempre igual desde que tal inxección lle puxeron:

-¿Que abarcan esas Memorias, patrón? ¿Ou tamén é un arcano, un secreto..., dos teus? ¡Comigo non che valen, que teño dereito a coñece-la miña parentela, coas ovellas mouras incluídas!

-Daquela direicho, xa que tanto te interesas: Toda unha vida morriñenta, de amor ao terrón desde o meu nacemento nun daqueles días agosteños, da seitura tardía, de trigos serodios, ata o meu último suspiro pola terra nai, no meu tránsito á reencarnación gramínea, que xa o teño previsto, ensaiado incluso, para cando Deus me chame, ¡por se non folguexo naquel intre supremo, por se me faltan forzas, azos, para dicir, para deixar dito, todo o que quixese, todo o que apetece dicir en tal ocasión!

-¡Oh; tíñate por especial, querido patrón, pero, o que é tanto, tanto...! Dime, en definitiva, ¿que estilo teñen..., iso, esas Memorias, as túas?
.../...