Bañistas en Baños de Molgas en 1894
As augas termais de Baños de Molgas están aí desde que o mundo é mundo. O balneario da vila empezou a funcionar no ano 1873, ou sexa, no ano da pera. E 21 anos máis tarde, é dicir, no 1894 xa estaba funcionando a toda marcha e co seu correspondente control estatístico. A proba é que o 28 de outubro dese 1894 asomaba nun xornal da nosa terriña a noticia dos enfermos que concorreron durante a última temporada oficial ó balneario. Un total de 312, que se distribuíron da seguinte maneira: 200 de Ourense, 79 de Lugo, 3 de Pontevedra, 4 da Coruña, 16 de León, 8 de Madrid e 2 de Zamora. E digo eu que as súas enfermidades serían as típicas que aínda hoxe segue tratando o balneario
da miña vila, ou o que é o mesmo, trastornos do sistema nervioso, doenzas da pel, asma, bronquite crónica, sinusite, farinxite e as que creo que son as raíñas desas augas termais: a reuma e a artrose. Certo que algún iría, coma hoxe, tan só a descansar, a relaxarse ou a combater o estrés (imaxino que naqueles tempos tería outro nome, por exemplo, a tensión). É igual; buscaban a tranquilidade, e punto. En Baños de Molgas haina.
Acoso oral e imperativo
Non sei onde lin que o xuíz José Antonio Vázquez Taín comentaba que non toda labazada é violencia, depende da situación. Estou completamente de acordo. Por certo, a losqueada refírese a darlla a un cativo. A ver, quen máis quen menos, todos sabemos o que é maltrato. Uns sopapos non creo que sexa maltrato. Estábache eu bo
con todos os que me deu a miña nai. E nin naqueles tempos nin agora mesmo considero que me maltratara. É sabido que a súa intención era educar. Para min é moito máis maltrato (psicolóxico) a escena que presenciei hai xa anos no paseo do río Barbaña á altura do Paco Paz: pai e fillo (pequeno) en plan facendo estiramentos, ximnasia, deporte xunto a un banco, e nos poucos metros nos que me crucei con eles (eu ía lendo), chegáronme tres ou catro frases do pai para compadecerme do cativo. Na forma en que intimidaba, en que achuchaba nel (oralmente) para ser bo, para ser un crack deportivo. Imaxino a angustia do neno ante os imperativos do pai. Un sopramocos doe nese momento, e punto. Un acoso oral e imperativo ten que ser angustioso. É angustioso.
Simplemente marmañou un chisquiño
Todos estamos desexando que chova. Eu quero que chova. É necesario que chova. Pero hoxe (sábado) amoloume que chovese. O de chover é un dicir; simplemente marmañou un chisquiño. Pero o suficiente para non deixarme sulfatar desde a primeira hora da mañá, ou polo menos desde a media mañá. Tiven que empezar a sulfatar ás catro e pico da tarde, polo que só tiven tempo de dar dous tanques (600 litros), e como a viña me leva 1.200 litros, aínda me quedan outros dous por dar. Que significa isto? Significa que este molgués, mañá, domingo, Deus mediante, vai ter que esquecer o café domingueiro e a lectura
dos xornais ata polo menos pola tarde. Espero, confío e desexo que eses dous tanques que me quedan os poida dar pola mañá. A ver se non hai moita orballada e podo empezar polo menos ás dez ou antes das once. En cada tanque emprego unha hora e media xusta, ou sexa, tres horas para o que resta da viña. Non quixera traballar pola tarde. Que é domingo, por Deus, que é domingo.
O saltón listo
Quere o ceo deixar caer lágrimas de orballo pero un saltón proxecta as súas antenas cara ó nordés e aí xa non houbo volta de folla, aí detívose o tempo. Hai saltóns que teñen moito poder disuasorio; deixan que fagas o xesto de cazalos e xusto cando lles intentas botar a gadoupa, zas, son eles os que te deixan cos fociños dunha cuarta. Nesta vida de papalastráns hai saltóns moi listos. Quere a terra recibir lágrimas de orballo para ter a esperanza de formar unha lagoa; pero un saltón chouta de palla en palla, de herba en herba e forma un pequeno dique nunha caldeira. El quere que a lagoa se forme aí, precisamente aí. Pero tanto o saltón (o listo, se entende) coma os paspáns quedan coas ganas de ver caer lágrimas de orballo. Porque nin tan sequera hai unha nube negra con que alimentar esta seca. O saltón listo baixa as antenas, acocha entre unhas pallas, entre unhas herbas e espera a que, algún día, o ceo cambie o seu estamento.
