Testemuñas da Memoria:
Condutor dunha escola de soños
Vivimos nun país no que hai que ter bemoles para iniciar unha actividade cultural. Para iniciala e para levala a cabo durante anos xa. E nin tan sequera meto polo medio o tan famoso e maldito 21% do IVE. Auténtica atrocidade e sangría. Pois aínda así, hai xente que, con axudas ou sen axudas, lánzase ós ruedos, non como toureiros, senón como auténticos bois bravos. Que foi o que fixo Andrés Rodríguez Yáñez alá polo ano 1995. Agora mesmo non me sabe dicir se foi a alegría do nacemento da súa filla ou a tristura do falecemento do seu pai nun desgraciado accidente o que o motivou a formar un grupo de teatro. Ó mellor foi a mestura dos dous sentimentos.
No colexio Santo Ángel do barrio do Couto da cidade das Burgas empezou a fraguar unha escola de teatro para persoas de todas as idades, sen excluír a ninguén, nin tan sequera non tendo dotes interpretativas e aceptando, por suposto, a persoas con discapacidade tanto física como psíquica. Para un servidor, un gran tanto ó seu favor, pois faime lembrar o club de baloncesto dos meus rapaces (o ABO), no que lle dan cabida a todo aquel que lle guste o mundo da canastra, saiba ou non poida xogar.
Andrés colleu o asunto da escola tan a peito que axiña formou varios grupos: dous de introdución á arte dramática, un grupo infantil, outro grupo para adultos e, o máis serio, o máis profesional, o Caixadesastre. Este leva 11 anos xa, desde 2005, co que, pouco a pouco, paso a paso, representación tras representación empeza a acumular premios teatrais, tanto a nivel provincial como autonómico e incluso nacional. Aí é nada!
Caixadesastre, hoxe en día, ten dúas obras circulando por aí: Soños, un drama que xira ó redor do secuestro dunha rapaza, mentres o seu noivo desespera pola súa ausencia. Está baseada nunha mítica canción de Pink Floyd: Wish You Were Here. Con esta obra acadou premios polas interpretacións e o Buero á mellor obra.
O outro traballo que teñen sobre as táboas é Soldados de chumbo, polo que coñecín a Andrés, o día que presentou a obra na casa de cultura da Valenzá. Outro drama no que se mestura o maltrato de xénero, o maltrato e abusos infantís, a relixión, a homosexualidade, os celos e ata o asasinato.
O dito: escola de teatro, varios grupos, pero o líder, o argalleiro, o condutor é Andrés Rodríguez Yáñez, nado en Loiro, Barbadás. Os estudos iniciounos na escola das Teixugueiras, en Cartelle, porque era onde a súa nai, mestra, daba clases. Ó rematar a escola quixeron amarralo no seminario, pero non lle debeu gustar nada o ambiente que fuxiu axiña para Os Milagres, outro de curas. Pero, que queredes que vos diga; todo o que sei hoxe é grazas a don Graciliano e ós curas dos Milagres. Así é que, outro tanto a favor de Andrés: que estudou onde eu me tirei toda a infancia e adolescencia. Aínda máis, unha veciña de Baños de Molgas é natural das Teixugueiras. Todo ata. E se hai teatro, ou sexa, cultura polo medio, aínda máis.
Foi alí, nos Milagres (onde, se non?) onde di que medrou a súa forma de ser (é que o aire do Medo...) e onde empezou a coquetear co mundo da interpretación. Bendito colexio! Despois estudou maxisterio en Ourense e diplomouse en Educación Infantil en 1987. Tamén pasou pola UNED de Pontevedra para facer pedagoxía. E xa na actualidade, o que se intúe desde o principio: mestre de educación infantil no Santo Ángel. E algo máis... condutor, responsable dunha arte que, ó abrirse o pano de calquera escenario, os soños fanse realidade na acción e no espectador.
