Se eu che contase (4)

El Beso
de Gustavo Adolfo Bécquer.
“¡Oh!..., si…, un beso…, sólo un beso tuyo podrá calmar el ardor que me consume”. Bécquer.
-.-

O bico roubado
Estoutro caso tamén pasou en Lugo, na romaría da Neves, aló en Suegos, que non só ocorreron cousas agresivas no romántico Toledo.

Con outra diferenza, pois o noso ¿galán? nin era Capitán, nin podía chegar a selo, que o licenciaron de Cabo Furriel, e iso a pesares do seu porte, bizarro e pretensioso. Díxose que lles metía man ás sacas dos chuscos, a falta doutras cousas de máis entidade, e que daquela esas choscas, esas sacas, íanse enteiras, sen desvirgar, á tafona dunha amiga súa, no mesmo Toledo, que lles vendía aqueles chuscos, ¡os mesmos!, aos soldadiños que se quedaran famentos de pan tendo cartos. ¡Que cousas traen as guerras, sexan civís ou francesas!

Cóntanse bromas cuarteleiras, que algo diso sempre houbo, e moito queda sen referir, pero cóntanse en terceira persoa, pois as conciencias xa se sabe que son translativas, ¡desde que Eva lle botou a culpa á serpe! Do que se leva contado algo menos é daquelas raspiñadas, contas “B” incluídas, dos Corenta..., ¡dos corenta ladróns!, que foron noviciado das peores artes para máis de catro licenciados..., ¡e non precisamente en Ética!

Pois iso: licenciado, ou expulsado, que foi Narciso, aquel furriel, de mal nome “Gandeiro”, ¡polas ganancias!, con perdón dos gandeiros, dos auténticos, dedicouse a busca-lo pan, o pan e maila carne, coa suor dos de enfronte, xa que daquela non lle viña nos camións do Exército. Gradou e gradou por tódalas feiras e mercados dos arredores ata que deu cunha viúva, ¡que mala sorte teñen as pobres!, de tantos cartos como torpeza; ou se cadra foi listura, pois a vella tería abondo coa metade do Gandeiro, e ben á vista estaba que non podía domalo, ou que era tan boa veciña que lles emprestaba medio home ás toias da contorna.

Buscando toia, ¡seguro!, presentouse o Gandeiro na festa das Neves, 5 de Agosto, (en liturxia romana, a festa máis antiga da Virxe), lucindo unha daquelas gravatas súas, das que levaban os máis atrevidos, e que lles dicían “mariconas”, nin sei o por qué!

Era usual, e bo costume por certo, que a rapazada de cada lugar ou parroquia coroase a camiñada, mentres os músicos afinaban nas palletas, dándose un entrante de viño con roscas, que igual vén diso aquel dito de comerse, ou non comerse, unha rosca na festa tal. Se as mozas eran rumbosas, ademais das roscas pagaban unha manchea de caramelos. Os mozos de hoxe en día riranse disto, pero, ¡quen lles dera goces daqueles, unha felicidade tan satisfactoria e tan barata!

O Gandeiro, facendo que saudaba aos seus amigos, pregouse á nosa panda, e incluso pagou unha botella das “Tres cepas”, que iso, daquela, mandaba truco!

-¿Que se lle perde aquí ao Gandeiro..., non sendo da parroquia? -Díxome Eduardiño, que era o veciño que estaba máis cerca de min.

-¡Non sei; buscará camorra, que xa o coñeces!

-¿Con nós? ¡Non creo, pois con nós, moitos e bos, non se atreve!

Pasou soamente o tempo de darnos outro grolo, cando Eduardo volveu á teima:

-Chacho, xa se descubriu...!

-¿E logo...?

-¡Con disimulo! -E apartoume a un lado, por detrás da capela. -¡Xa o teño! Narciso quere bica-la Alicia, que lle fixo acenos cos beizos...

-¡Non será tan descarado, pois todos sabemos que esta Aliciña é unha inocente; aínda máis cá outra Alicia, aquela do País das Marabillas!

-Pois, como Deus e maila Virxe das Neves non fagan un milagre..., de hoxe en diante, unha virxe menos! -Foi a conclusión do Eduardo.

-¡Ata terás razón! Daquela, qué podemos facer? Esa rapaza non ten irmáns, e se lle advertimos algunha cousa en contra do Gandeiro, que nin saberá que está casado, daquela a chosquiña, coa súa inocencia de sempre, levaranos a contraria, ¡que iso fai a xente, irse cos inimigos cando lles dan apertas!

Eduardo, ¡todo corazón!, seguiu matinando en voz alta:

-De día, aquí no torreiro, non pode pasar nada..., ¡salvo que a leve a esa xesteira! E de noite..., ¡de noite teremos que montarlles a garda!

Eu era un esmirrado, feble abondo como para non temerlle ao Narciso, ao “Gandeiro”.

-¡Ti ben falas, pero ese tiarrón, dun sopapo, fainos morder a terra, aos dous!

Aquel veciño, que tampouco era rexo, ¡nin o foi despois de pasar unha tempadiña no Antituberculoso de Calde!, quedouse absorto no noso problema físico. Eduardiño era un labrego de poucas chifras, pero ben labrado de espírito. De pronto acendéronselle as ideas, e díxome, cunha palmada no ombreiro:

-¡Temos que xuntarnos discretamente, como di meu padriño cando fala dos labregos...! E por veces, bailar todos coa Alicia, por mal que o faga, permite vai e permite vén. Deste xeito non lle damos ao Narciso ocasión, nin tempo, para desviala por ese camiño da xesteira!

Todo saíu tal cal, pero despois veu a noite...; e coa noite, o regreso aos rueiros respectivos. O Gandeiro de ganchete coa Alicia, visiblemente felices, e iso que as luces eran escasas, ou precisamente por iso. Pero estaba alí Eduardo, que era tan bo que por algo se foi ao Ceo antes cós outros veciños da súa xeración:

-¿Quen sabe onde cae exactamente a eira do Podriqueiro?

Sabiámolo todos, tódolos mozos do lugar, incluso naquela noite lóbrega, pois a tal eira, á nosa dereita regresando pola corredoira das Cavozas, escavárana con dous metros de fondo, á parte de abaixo, para despois de nivelada lastrala con chantos da louseira.

Todos barulleiros, e algún incluso cantaruxando, naquel regreso nocturno, como se tal cousa, cando nos achegamos á eira das lastras, eu, segundo o convido, collín da man á rapaza, e tirei dela contra o valado da outra parte, da esquerda, o máis forte que puiden; e os demais turraron contra do Gandeiro, todos, arrexuntados. Soaron os ósos do Gandeiro ao caer na fondura e bica-las lastras, ¡as lastras!, mesmo coma quen descarga un saco de chuscos desde a caixa dun camión do Exército.

O malo foi coa Alicia, que quedou enfadada comigo, para sempre, ¡ela saberá por qué!, pero das tentacións do Gandeiro librámola, ¡que non foi doado!

Tempo adiante sóubose que a muller do Gandeiro quedara viúva, ¡por segunda vez! O seu home fórase para Río, seica por un exceso da fama que collera no noso país, pero eu penso que o fixo máis ben atraído polos famosos Carnavais brasileiros. Aló repartía butano, cobrando as propinas ¡en especie!, ata que un Capitâo brasileiro lle deu outro empuxón, máis grave có noso..., ¡cunha parabellum na man!

Os bicos roubados carrexan guantazos, ¡que xa o dixo Bécquer!, tanto aquí coma en Toledo, ¡e incluso en Río!
-.-
Outro si digo, que non sería xusto confesar os pecados alleos escondendo os meus. Daquela, aí vai:

Polo Nadal do ano 1957, coa miña muller evacuada nun avión militar, daqueles que nos levaban munición, de boca pero tamén da outra, díxose que por iniciativa do humano, que non humanista, Gómez-Zamalloa, tan laureado na paz como na guerra, o Exército propúxolle a Elder Barber, ao Gila do teléfono, (Miguel Gila), e tamén á Carmen Sevilla (esta da primeira foto, non, a de embaixo, pois en Sidi Ifni, daquela, non había bañeiras senón trincheiras) que nos envalentonasen un pouco, que boa falta nos facía.

O Día do Ano Vello (1957 / 58), Carmen non ceou coa tropa senón no Casino de Oficiales, con cinco ou seis convalecentes, e eu, servidor, de civil, coa muller evacuada. Non tiñamos uvas, así que un militar, sempre tan ocorrentes, ¡tanto na paz como na guerra!, tivo a ocorrencia de propoñer que, a falta de uvas, Carmen Sevilla nos dese un par de bicos, nas meixelas por suposto, co cal iríamos camiño da paz magrebí. Eu, como civil, fun o último, así que me acheguei, ao galego, discretamente, e, torcéndolle a cara, non foron dous bicos, senón un, un só, pero, ¡de boca, de parafuso, longo e ben lambido!

Carmiña, non sei se de cansa, ou porque lle gustou a picardía, non se enfadou, ao contrario, que completou a comedia cunha aperta afectuosa, que para si a quixesen os outros comensais. Cando volvín ao parapeto dos sacos terreiros que tiñamos na azotea do Banco, relevando ao compañeiro que quedara de garda, ¡Deus, os remorsos!